“ไม่ได้ นี่เป็นยาแก้ปวด คุณต้องกินกันไว้ คืนนี้แผลอาจอักเสบและจะปวดมาก” เขามองคนกินยายากอย่างรู้ทัน
ลีเดียส่ายหน้า “ไม่เอา ฉันไม่อยากกินนี่ มันขม” เจ้าหล่อนร้องโอดครวญ
แม้จะเก่งกล้าไม่กลัวแม้กระทั่งลูกปืน แต่หญิงสาวกลับพ่ายแพ้ให้กับยาเม็ดเล็กๆนี่อย่างง่ายดาย ทำให้คนที่เห็นอดยิ้มขำไม่ได้ ดวงตาคมทอประกายอบอุ่นขณะมองร่างบางของคนเจ็บด้วยความเอ็นดู
“เดี๋ยวผมสอนวิธีกินยาให้ รับรองไม่ขม”
เขาหลอกล่อหญิงสาวเหมือนหลอกเด็กเล็กๆ แต่คนไม่ชอบกินยากลับไม่ยอมหลงกล ใบหน้าเรียวส่ายปฏิเสธ มองเม็ดยาเหมือนมองสิ่งน่าหวาดกลัว
“ไม่เอา ฉันไม่กิน มันขมนายเข้าใจไหม ว่าฉันกินมันไม่ได้ “ เธอตะเบ็งเสียงเข้าใส่ กอดอกเบือนหน้าหนี จนคนเห็นต้องส่ายหน้า หากไม่ยอมแพ้พยายามเกลี้ยกล่อมต่อ
“ไม่กินคุณก็อาจจะปวดแผลทั้งคืนนะ”
“ฉันทนไหว ไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง”
ความดื้อรั้นยังคงสิงร่างไม่ยอมออก ลีเดียเข้าสู่โหมดเด็ก
