ตอนที่ 9.
1457 คำ
“ผมอยากแก้ตัว ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมรักกี้” นภวินท์มองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมระริกไหว ความเสียใจฉายออกมาจากดวงตาคม “ผมไม่อาจเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เคยเกิดขึ้นมาได้ โปรดยอมให้ผมเริ่มต้นใหม่กับกี้ ให้ผมได้ชดใช้ให้เธอด้วยชีวิตทั้งหมดที่เหลืออยู่”
เฟอร์นันโดยิ้มหยัน เมื่อได้ฟังประโยคนั้นจบลง เขามองชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยแววตาสมเพช คนที่ไม่รู้ค่าของหัวใจ จะมาเรียกร้องอะไรอีก
“ไม่มีกีรดารินทร์อีกแล้ว เธอได้ตายจากไปเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้มีแต่ลีเดียเท่านั้น ผู้หญิงที่เคยรักคุณตายไปแล้ว”
“กี้ยังอยู่ และผมเชื่อว่าเธอยังคงรักผมอยู่” เขาเถียงอย่างดื้อดึง
คนสูงวัยกว่ายิ้มหยัน “กีรดารินทร์อาจเคยรักคุณจริง แต่ลีเดียไม่มีความทรงจำนี้ อย่าหลอกตัวเองอีกเลยคุณนภวินท์”
จะเป็นกีรดารินทร์หรือจะเป็นลีเดีย เธอคือผู้หญิงที่เขารัก นภวินท์ไม่ยอมเสียผู้หญิงที่เขารักไปอีกครั้งแน่นอน ชายหนุ่มมองหน้าคนที่พรากหัวใจเขาไปด้วยแววตาคมกล้า
“มิสเตอร์เฟอร์นันโด สองปีที่ผ่านมานั่นคุณไม่มีสิทธิ์มาพรากผมกับกี้ ผมขอทวงหัวใจของผมคืน” นภวินท์วางเดิมพันหัวใจครั้งสุดท้าย
“ผมขอเวลาหนึ่งเดือน ผมจะทำให้กี้... ลีเดียรักผมให้ได้ หากหลังจากหนึ่งเดือนผมทำให้เธอรักผมไม่ได้ ผมยินดีไปจากชีวิตของเธอ จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก”
ข้อเสนอนั้นทำให้เฟอร์นันโดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มเย็น มองหน้าคนท้าทายอย่างเวทนา ลีเดียไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับนภวินท์เหลืออยู่อีกแล้ว คนเป็นพ่อบุญธรรมรู้ฤทธิ์เดชของลูกสาวคนนี้ดี ชายหนุ่มอาจต้องหาวิธีกำหราบลูกสาวเขาให้ได้ก่อน หากนภวินท์จะทำให้ลีเดียรักเขาอีกครั้งได้จริง เขาก็ยินดีกับความรักของสองหนุ่มสาว แต่หากทำไม่สำเร็จล่ะ นักธุรกิจใหญ่ยิ้มหยัน นภวินท์จะต้องออกไปจากชีวิตของลีเดียตลอดไป
“ผมยอมรับคำท้าของคุณ น่าเสียดายที่ราฟาเอลกับลีเดียรักกันเหมือนพี่น้อง หากเขาทั้งสองรักกันแบบหนุ่มสาว คุณคงไม่ได้รับโอกาสนี้แน่ จำคำพูดของคุณไว้ให้ดีนภวินท์ หากลีเดียไม่รักคุณ จงไปให้ไกลๆจากชีวิตของเธอ”
“ผมเชื่อว่าความรักของกี้ที่มีให้ผม ไม่ได้หายไปพร้อมความทรงจำของเธอ เพราะความรักที่ผมมีให้กี้ยังอยู่ตรงนี้” นภวินท์ชี้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง แววตาเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม
เขารู้ว่าความรักของกีรดารินทร์ที่มีให้เขายังคงอยู่ ขอแค่เขากระตุ้นเธออีกนิดเท่านั้น เขาจะได้ความรักนั้นกลับคืนมา เดิมพันครั้งนี้เขาขอทุ่มทั้งหัวใจเข้าสู้ เขาจะเติมความรักใส่หัวใจของเธออีกครั้ง ให้เธอได้ค้นพบความทรงจำที่หายไป แม้ต้องเหนื่อยแค่ไหน ต้องพยายามมากแค่ไหน เขาพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ...
‘ขอเพียงให้เธอกลับมารักเขาดังเดิม เท่านี้เองที่เขาต้องการ’
บรรยากาศในห้องแพลนทรีนั้นไม่ต่างจากสมรภูมิเงียบ เมื่อมาทาดอร์หนุ่มยังคงยึดพื้นที่ไว้อย่างเหนียวแน่น เขาไม่ยอมไปไหนแต่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะกับสองสาว สายตาคมตวัดมองหญิงสาวผมฟูยาวที่นั่งอยู่ข้างๆน้องสาวอยู่บ่อยครั้ง จนคนที่โดนมองเสียวสันหลังวาบ เมื่อเห็นประกายดุดันในแววตาคู่นั้น
สิงหกัลยาพยายามเก็บอาการใจฝ่อของตัวเองไว้สุดความสามารถ อย่างน้อยตอนนี้เธอกับชายหนุ่มไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง ยังมีลีเดียน้องสาวของเขานั่งเป็นกันชนอยู่ทั้งคน หญิงสาวรับประทานอาหารเงียบๆ ดวงตาคอยมองประตูทางออกอยู่บ่อยครั้ง ภาวนาให้ช่างภาพหนุ่มรุ่นพี่มารับเธอไวไว แต่ผ่านไปร่วมชั่วโมงยังไร้วี่แววของนภวินท์
“ป๋าคุยอะไรกับพี่ชายลีโอโนร่าตั้งนานก็ไม่รู้”
ลีเดียเป็นคนทำลายความสงบนั้น เธอรู้สึกถึงกระแสบางอย่างจากพี่ชายและเพื่อนใหม่ ราฟาเอลนั่งรับประทานอาหารของเขาแต่สายตากลับจดจ้องสิงหกัลยาไม่วางตา อีกฝ่ายทำท่าเหมือนกลัวพี่ชายของเธอเสียเหลือเกิน สังเกตจากการหลบตาและอาการนั่งเกร็งตัวของเจ้าหล่อน
“คงมีเรื่องต้องเคลียร์กันเยอะมั้ง” ราฟาเอลเป็นคนตอบคำถามน้องสาวเอง เขาปรายตามองสิงหกัลยาอีกครั้ง “คนที่รอก็รอ จนตะคริวจะกินแล้วมั้ง”
คนถูกล้อสะดุ้งโหยง ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะรู้ ทั้งๆที่เธอเก็บอาการไว้อย่างดีแล้วเชียว สิงหกัลยานึกเข้าข้างตัวเอง เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นคนที่ดูออกง่ายเหมือนกระจกใสๆ ไม่มีมุมมืดเหลี่ยมคูเหมือนคนอื่นเขา ราฟาเอลกลั้นยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวทนนั่งตัวแข็งไม่ไหว แอบขยับบิดตัวแก้เมื่อย เขาจึงแกล้งแหย่เธอเล่น
“พี่ราฟ อย่ามาตีซี้กับเพื่อนของลีเดียนะ” ลีเดียรีบสะกัดทัพไว้ก่อน ด้วยรู้นิสัยเจ้าชู้แสนกระล่อนของพี่ชายดี “ลีโอโนร่าเป็นเพื่อนลีเดีย พี่ราฟห้ามมาโปรยเสน่ห์ใส่นะ”
คำพูดของน้องสาวทำให้พี่ชายหัวเราะขำ “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลีเดียน้องก็รู้ว่าเสน่ห์ของพี่มีมากมาย ไม่ต้องโปรยก็มีสาวๆวิ่งเข้าใส่แทบไม่มีเวลาจัดคิวด้วยซ้ำ” เขายืดอกอย่างภูมิใจในเสน่ห์อันล้นเหลือของตัวเอง
สร้างความหมั่นไส้อย่างรุนแรงให้แก่คนที่ได้ยินคำพูดนั้นด้วย สิงหกัลยามองหน้ามาทาดอร์ขี้เก็กแล้ว อดนึกไม่ได้ว่าเขาทำบุญมาด้วยอะไรถึงเกิดมาหน้าตาหล่อเหลาขั้นเทพแบบนี้ เจ้าตัวถึงได้หลงตัวเองนัก นี่คงคิดว่าจะทำให้ผู้หญิงหัวใจละลายมาสยบแทบเท้าได้ทุกคนสินะ
‘คนอื่นน่ะใช่แต่สำหรับสิงหกัลยาคนนี้ ขอบอกว่าไม่มีทาง ! ’
“ลีเดีย อย่ากลัวว่าเสน่ห์ของพี่ชายเธอจะเข้าตาฉันเลย พี่ชายของเธอไม่ใช่สเป็คของฉัน” สิงหกัลยาโยนระเบิดเข้าใส่อีกฝ่าย
ราฟาเอลหันควับไปจ้องหน้าคนพูด ดวงตาวาววับทีเดียว เมื่อถูกหยามซึ่งหน้าแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนหยามเขาแบบที่เธอทำมาก่อน เมื่อวานเป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงตบหน้า แม่สาวยิปซี่หลงถิ่นตบหน้าเขาต่อหน้าผู้คนร่วมร้อย แถมยังโยนหูวัวใส่หน้าเขาอีก ความอับอายครั้งนี้หากไม่ได้รับการชำระคืน ราฟาเอลคงนอนตายตาไม่หลับ
“คุณหนูลีเดียครับ นายท่านให้ไปพบที่ห้องทำงานครับ”
อังตวนคนสนิทของเฟอร์นันโด มาตามลูกสาวบุญธรรมของเจ้านายไปพบตามคำสั่ง ลีเดียรีบลุกขึ้นเดินตามเขาไปทันที ทิ้งให้สิงหกัลยาอยู่เพียงลำพังกับราฟาเอล โดยไม่รู้ว่ากำลังสร้างความลำบากให้เพื่อนใหม่เสียแล้ว
“จะไปไหน ยายตัวแสบ ! ”
ราฟาเอลลุกขึ้นคว้าข้อมือของสิงหกัลยาไว้ทัน ก่อนที่เธอจะอาศัยช่วงเผลอลุกหนีไป หญิงสาวพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม
“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ! ” เสียงแหลมๆ ตวาดเขา
หากคนที่จับข้อมือไม่ยอมปล่อย “คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ เหมือนเมื่อวานหรือไง” ชายหนุ่มดึงข้อมือเล็กนั้นแรงๆ รั้งร่างบางให้มาใกล้ๆ
สิงหกัลยาขืนตัวสุดฤทธิ์ แต่สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้ ร่างของเธอถูกเขารวบกอดไว้ทั้งตัว ดวงตาคมดุจ้องมองเธออย่างน่ากลัว ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น
“เมื่อวานเธอทำอะไรกับฉันไว้” เขาถามเสียงเย็น ดวงตาสีควันบุหรี่นั้น จับจ้องดวงหน้างามไม่วางตา
“ก็... ก็นายมาจูบฉันก่อนทำไมล่ะ” สิงหกัลยาแข็งใจตอบเขาเสียงสั่น
“เธอกล้ามากนะ ที่บังอาจตบฉันต่อหน้าผู้คนนับร้อยๆนั่น”
“นายก็หน้าด้านมาก ที่มาจูบฉันต่อหน้าคนเป็นร้อยๆนั่น” สิงหกัลยาโต้คืน
“แค่จูบแค่นี้ เธอทำเป็นเรื่องใหญ่โตถึงกับต้องตบหน้าฉันเชียวหรือ “ราฟาเอลยื่นหน้าเข้ามาชิด ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดแก้มนวล “ผู้หญิงตั้งมากมายอยากให้ฉันจูบ เธอโชคดีแค่ไหนที่ฉันสนใจเธอ”
- ผู้เขียน
