Chapter 1 พ่อเทพบุตรนักเที่ยว 3
991 คำ
เวลาต่อมา กลางดึกของคืนเดียวกัน นาฬิกาบอกเวลาตีสองเศษ ณ วังระวิวงษ์อำไพเงียบสงัด ประตูหน้าบ้านแบบเหล็กบานคู่ขนาดใหญ่สีขาวเปิดอ้าออกอัตโนมัติด้วยรีโมทคอนโทรล ก่อนที่เมอร์เซเดสคันหรูสีขาวมุกจะแล่นเข้ามาในบริเวณวังช้า ๆ กระทั่งจอดสนิทตรงลานทางขึ้นบ้าน คนขับรถยังไม่ทันได้ดับเครื่อง แต่รีบลงจากรถแล้ววิ่งอ้อมมาเปิดประตูอีกด้านให้เจ้านาย ทว่าเสียงรถเมื่อครู่นี้ทำให้คนที่เฝ้ารอการกลับมาของบุตรชายเพียงคนเดียวก็เดินปรี่ลงมาจากบ้านเพื่อดูสภาพบุตรชาย
“ตายแล้ว!!! ชายอั้ม!!!” เสียงของหม่อมอมราเอ่ยเรียกบุตรชายด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปประคอง ขณะที่อมเรศแทบจะไม่มีแรงเดินลงจากรถ ต้องอาศัยคนขับรถประคองกอดเอาไว้ อมเรศไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากลับมาถึงบ้านแล้ว
“นี่!!! ไหนบอกว่าไปประชุมนอกรอบไง ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ แล้วไหนจะเมามายไม่ได้สติ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ นายวัฒ”
หม่อมอมราต่อว่าด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับยิงคำถามไปที่คนขับรถเป็นหลัก
“เอ่อ ประชุมเสร็จคุณชายก็ดื่มกับเพื่อนนิดหน่อยครับ” วัฒนะซึ่งเป็นคนขับรถคนสนิท ตอบไปพร้อมกับประคองเจ้านายหนุ่มเข้าบ้าน
“นี่เรียกว่านิดหน่อยเหรอ ลากขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้จะต้องซักฟอกกันให้รู้เรื่อง ลูกนะลูก”
“คุณ... คุณ... คุณแม่ อรุณสวัสดิ์ครับ นี่ตื่นแต่เช้าเลยนะครับ” อมเรศมีอาการตาปรือ เสียงอื้ออึงงึมงำในลำคอ แถมด้วยการทักทายมารดาผิดเวลาอีกต่างหาก อยากจะกุมขมับเสียเหลือเกิน
“โอ้ย!!! เหลวไหลที่สุดเลย ใครมาเห็นเข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นายวัฒพาขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลย” หม่อมอมราต่อว่าอย่างหัวเสีย
“คุณชายครับ ขึ้นห้องนะครับผมจะพาไป”
“คุณแม่ จะใส่บาตรชุดนี้เหรอครับ” กำลังจะขึ้นบ้านแต่อมเรศไม่วายแซวมารดาอีกต่างหาก ซุ่มเสียงแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์เสียด้วยซ้ำ และถ้าหากเป็นเด็กเป็นเล็กคงโดนฟาดด้วยไม้เรียวแล้วกระมัง
“ชายอั้ม หืม!!! มันน่านัก เมามายจนไม่ได้สติแล้ว” หม่อมอมราได้แต่บ่นไล่หลัง ขณะที่วัฒนะประคองเจ้านายหนุ่มขึ้นบันไดไปอย่างทุลักทุเล กระทั่งถึงเตียงนอน วัฒนะก็ทำหน้าที่ถอดเสื้อผ้าให้ พร้อมกับหาผ้าเช็ดชุบน้ำพอหมาด ๆ มาเช็ดตามเนื้อตัวที่มีกลิ่นเหม็นของเหล้า ทว่าอมเรศไม่รู้ตัวอีกแล้วเพราะหลับเป็นตาย ได้แต่นอนแผ่หลาด้วยสภาพเปลือยท่อนบน เวลาเดียวกันหม่อมอมราก็ตามขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วงระคนด้วยความไม่พอใจ
“บอกมาซิ ว่านอกเหนือจากประชุมและดื่มเหล้าเนี่ย คุณชายเถลไถลที่ไหนอีก” หม่อมอมราตามมาคาดคั้นเอากับวัฒนะ เพราะคิดว่าจะไม่กล้าปิดบังแน่ ๆ
“เอ่อ ไม่มีครับหม่อม คุณชายก็อยู่ที่บาร์กระทั่งเมาแบบนี้แหละครับ” วัฒนะตอบแบบอึกอักไม่กล้าสบตาหม่อมอมราเท่าที่ควร
“ทำไมไม่รู้จักห้ามปราม ปล่อยให้ไม่ได้สติแบบนี้ได้ยังไง นี่เป็นถึงคุณชายนะ เสียภาพพจน์หมด”
“เป็นคุณชายก็เมาได้นะครับหม่อม คุณชายคงอยากสนุกกับเพื่อนน่ะครับ” วัฒนะอธิบาย
“ไม่มีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องใช่ไหม” ให้ตายสิเมื่อเอ่ยถึงผู้หญิง วัฒนะก็มีสะอึกเล็กน้อย คงต้องรอให้เจ้านายตื่นขึ้นมาพูดเอง ทว่าตอนนี้ต้องโกหกไปก่อนเพื่อความปลอดภัย
“เอ่อ ไม่มีครับหม่อม เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้ารอถามคุณชายเองจะดีกว่าครับ เพราะบางช่วงผมก็ไม่ได้อยู่ด้วย อีกอย่างก็มีแต่เพื่อนๆ ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่ง” วัฒนะตอบแบบเลี่ยง ๆ ทำให้หม่อมอมราถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ซึ่งวันนี้ก็หงุดหงิดเรื่องที่อมเรศไม่มารับประทานอาหารกับคุณหญิงที่นัดมาให้อยู่แล้ว ไหนจะต้องเสียหน้า
“เอาล่ะ เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณชาย แล้วเธอก็ไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ฉันจึงจะจัดการกับพ่อตัวแสบ”
“ครับหม่อม” ว่าแล้ววัฒนะจึงรีบเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อมเรศ กระทั่งแล้วเสร็จถึงหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาสวมให้ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงออกไป ปล่อยให้หม่อมอมรานั่งมองบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความหนักใจ
“ลูกนะลูก หลีกเลี่ยงแม่ได้ตลอดเวลา ตามใจแม่สักนิดก็ไม่มี นี่ก็คงจะตั้งใจเมาเพื่อไม่ให้แม่มาจัดการตอนนี้สินะ ทำไมแม่จะไม่รู้” หม่อมอมราบ่นไปพลางถอนหายใจไปพลาง นึกเอาแต่ใจตัวเองเสมอเพราะคิดว่าสิ่งที่เลือกให้อมเรศนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด ทั้งที่มันคือการบังคับและคลุมถุงชน หม่อมอมราเห็นว่าบุตรชายโตพอจะมีครอบครัว จึงหวังจะหาสุภาพสตรีที่คู่ควรมาเสนอให้ แต่แล้วบุตรชายสุดที่รักก็ไม่เป็นดังหวัง
แถมยังทำตัวเป็นพ่อหนุ่มนักรักเที่ยวเตรดเตร่อยู่แทบทุกวัน
“เฮ้อ!!!” หม่อมอมราถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสศีรษะของบุตรชาย แล้วลูบไล้อย่างแผ่วเบา ใบหน้าของเขายามหลับใหลเช่นนี้ พาลทำให้นึกถึงสามีผู้ล่วงลับ ซึ่งอมเรศมีความคล้ายคลึงกับบิดามากและเสมือนตัวแทนของบิดา เหมือนทุกอย่างแม้กระทั่งนิสัยที่ไม่ชอบให้ใครบังคับ แต่หม่อมอมราก็อยากเห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่ชาติตระกูลดีดังเช่นตัวเอง
“ฝันดีนะลูก” เมื่อพูดจบหม่อมอมราจึงก้มหน้าลงจดปลายจมูก แตะลงไปบนหน้าผากของบุตรชายเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นพร้อมกับปิดไฟให้เรียบร้อยแล้วออกไปจากห้องนอนของอมเรศ เพื่อจะได้พักผ่อนเช่นกัน
- ผู้เขียน
