“เฮ้อ...เสียดายผมจังเลย อุตส่าห์เลี้ยงมาตั้งหลายปี”
ธาราบ่นอุบ กำลังจะลงกรรไกรตัดเส้นผมของตัวเอง จู่ๆ มือเล็กก็ถูกจับยึดไว้แน่น กรรไกรถูกแย่งไปจากมือ ตามมาด้วยเสียงห้วนดุที่ดังอยู่ใกล้ๆ ตัวเธอ
“ใครอนุญาตให้คุณตัดผมตัวเอง”
ไคล์กระชากเสียงถามด้วยความโมโห โยนกรรไกรทิ้งลงถังขยะ ส่งสายตาดุๆ ตำหนิธาราหลังจากตำหนิด้วยถ้อยคำไปแล้ว
ธาราเต็มไปด้วยความงุนงง เลิกคิ้วขึ้น ขณะเอ่ยถามเสียงสูง “อนุญาต? ทำไมต้องรอให้คุณอนุญาตด้วย ในเมื่อฉันกำลังจะตัดเส้นผมของฉันเอง”
ไคล์ยื่นมือใหญ่กอบกุมเส้นผมนุ่มสลวยมาจรดจมูก ดึงร่างบางให้ถลาเข้ามาหาอ้อมกอดของตนเอง เอ่ยตอบอย่างคนที่เอาใจแต่ตัวเองเป็นใหญ่
“ใช่! คุณต้องขออนุญาตผมก่อน”
“แต่นี้มันเส้นผมของฉัน มันเป็นร่างกายของฉัน...ฉันจะทำอะไรกับร่างกายของฉันก็ได้”
ธาราตวาดด้วยความโมโห และเมื่อได้ยินคำตอบในประโยคต่อมาของไคล์ก็ยิ่งโมโหหนักว่าเดิม
“แน่นอน ร่างกาย
