6 | ชนวนเหตุ... และจุดจบ SOIL
2218 คำ
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จฉันก็มางานเลี้ยงด้วยชุดเดรสราตรียาว ชุดวันนี้ค่อนข้างเรียบร้อย (ข้างล่าง) แต่ข้างบนไม่เลย ชุดเป็นสีกะปิสายเดี่ยวโชว์ร่อง แถมข้างหลังยังปาดลึกเกือบถึงก้นอันงอนงามของฉัน
พอฉันบอกจะไม่ใส่พี่แพรก็ยุแยงบอกว่าเหมาะกับฉันมากๆ มันหวาน มันสวย และมันคุณหนูนะคะคุณนิวยอร์ก คืนนี้ต้องตกนักธุรกิจหนุ่มๆได้แน่นอน
ซึ่งฉันไม่ต้องการ!
ยังไม่อยากมีผัวตอนนี้!
CC โชว์รูม
"ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะคุณชาติชาย"
ฉันเอ่ยพร้อมส่งช่อดอกไม้ให้เจ้าของงาน แต่มือหยาบกลับเอื้อมมาแตะต้นแขนฉันจนฉันสะดุ้ง
"ขอบคุณครับหนูนิวยอร์ก วันนี้หนูสวยมากเลยนะ" ฉันยิ้มให้... แต่เป็นยิ้มที่ฝืนใจที่สุด ขอบคุณแล้วทำไมยังไม่เอามือออกไป อึดอัดนะ ถ้าหน้าไม่เหมือนลีมินโฮอย่ามาแตะต้องตัวฉัน
"ขอบคุณค่ะ คุณชาติชายแขกเยอะงั้นนิวยอร์กขอตัวนะคะ"
"เดี๋ยวก่อนสิ จริงๆแล้ว...ผมไม่ได้อยากรับแขกคนอื่นเท่าไหร่นะ หนูนิวยอร์กมาดีใจมากๆ"
ฉันหันไปยิ้มตอบอีกครั้ง แต่ขาพยายามเดินออกห่างเรื่อยๆ อยู่ก็โง่แล้ว! ดูสายตาดูมือไวๆของเขาสิ ถ้าฉันขืนยืนต่อต้องตีเนียนลูบหลังฉันอีกแน่นอน
ปึก!
"โอ๊ย ขอโทษค่ะ ขอโทษๆ" ฉันยกมือไหว้พัลวันเมื่อชนกับใครบางคนเข้า และเมื่อเห็นว่าเป็นผู้หญิงใส่ชุดเดรสสีแดงตัวสั้น จึงรีบพยุงเธอลุกขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ ขอโทษจริงๆค่ะ ไม่ทันมอง"
"ไม่เป็นไรค่ะ อ้าว...นิวยอร์ก!" เธอคนนั้นชี้ฉัน และฉันก็ชี้เธอ เราสองคนมองหน้ากันตาเบิกโตกับการได้เจอกันครั้งนี้ วาววาเพื่อนที่ยู (มหาวิทยาลัย) ที่อเมริกานี่น่า!
"วาววา!"
"กรี๊ดๆ ดีใจที่เธอจำฉันได้ เป็นไงมาไงแต่งงานยัง" ฉันส่ายหน้า เจอก็ถามเรื่องแต่งงานเลยเรอะ!
"ยัง แฟนก็ไม่มีเลย แล้วเธอล่ะ?" วาววายิ้มก่อนจะชูนิ้วนางข้างซ้ายให้ฉันดู
"อิจฉา ใครคือผู้ชายที่โชคดีคนนั้นนะ"
"ไม่บอกหรอก ไว้จะแนะนำให้รู้จัก เออนี่...ขอคอนแท็คเธอได้ป่ะ ฉันพึ่งย้ายมาอยู่ไทยไม่มีเพื่อนเลย"
ฉันยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะรีบดึงมือถือออกมาจากกระเป๋าคลัช และเปิดบาร์โค้ดให้วาววาสแกน ซึ่งที่ยังไม่มีคอนแท็คกันเนี่ย ก็เพราะสมัยเรียนที่นั่นฉันไม่สนิทกับวาววาเท่าไหร่
ฉันสายโลกสวยไม่ปาร์ตี้ เรียนเสร็จกลับที่พักอ่านนิยายวายและดูซีรี่ย์เกาหลี ส่วนวาวาคือสายปาร์ตี้ เมา แฮงค์ ติดเอฟ จบช้ากว่าฉันไปหนึ่งปี ที่กลับมาไทยน่าจะพึ่งจบหมาดๆนะ เพราะฉันก็ทำงานที่บริษัทตัวเองมาปีกว่าแล้ว
"ดีใจมากๆเลยที่เจอเธออ่ะ ไว้วันหลังไปดื่มกันนะ ฉลองที่ฉันเรียนจบก็ได้ เพราะกว่าจะจบอาจารย์เข็นแทบตาย"
"ดื่ม? สามีไม่ว่าเหรอจ๊ะ?"
"ไม่ว่ารายนั้นก็สายดื่ม ไปนะๆ ฉันไม่เคยดื่มกับเธอเลยอ่ะ ตอนนั้นเธออ้างแต่เรียน"
"แต่ฉันดื่มไม่ค่อยเก่ง"
"นะๆ นิวยอร์ก ชวนพี่สาวเธอที่สวยๆมาก็ได้" คงหมายถึงเจ้โบอิ้ง
"โอเคๆ ก็ได้ ไว้ฉันเคลียร์งานก่อนแล้วจะบอกนะ พึ่งมีโปรเจ็คใหญ่เข้ามา"
สุดท้ายฉันก็ยอมลูกตื้อของวาววาด้วยเหตุผลที่ว่า....ไม่เคยดื่มด้วยกันเลย 'ขอสักครั้ง' และหลังจากที่ได้เจอเธอบรรยากาศงานเลี้ยงก็ไม่น่าเบื่ออีกต่อไป วาววาชวนฉันคุยถึงชีวิตของเธอ และชวนดื่มค็อกเทลเป็นว่าเล่น ซึ่งในงานฉันเห็นคุณแทนไทด้วยนะ เห็นไกลๆ แว๊บๆ ไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดหรือเมารึเปล่า เพราะฉันค่อนข้างคออ่อนพอสมควร
แต่มาคนเดียวฉันแค่จิบๆเท่านั้น ไม่เหมือนกับวาววา... เธอคอเหล้าที่แท้ทรู
พอเริ่มเมาก็เอาใหญ่... นอกจากค็อกเทลก็ไปขอวิสกี้เข้มๆดื่มเหมือนผู้ชาย
จนตอนนี้เมาแอ๋
"เดินดีๆวาววา ฉันขับรถไปส่งไหม" ฉันพยุงวาววาออกมาจากศูนย์รถ และลัดเลาะเข้าซอยข้างโชว์รูมไปที่ลานจอดรถด้านหลัง ที่เป็นแบบนี้เพราะฉันออกผิดทาง มัวแต่พยุงคนเมา และลืมดูป้าย จะย้อนกลับไปใหม่ก็ไกลพอสมควร
แต่มืดเป็นบ้าเลย งานเลี้ยงใหญ่โตทำไมไม่เปิดไฟนะ
"ไม่ต้องไปส่งก็ได้ เดี๋ยวเรียกแท็กซี่กลับ"
"อันตราย ฉันไปส่งเธอดีกว่านะ" วาววาหยุดเดินแล้วเงยขึ้นมองฉัน แต่ทำไมต้องหยุดที่มืดๆด้วยเนี่ย! อีกนิดเดียวก็จะถึงลานจอดรถแล้ว
"เธอดูดีจังนิวยอร์ก เรียนก็เก่ง สวยก็สวย รวยก็รวย ถ้าจะมีผัว... มีผัวดีๆนะเพื่อน"
"อื้อรีบเดินเถอะ ฉันกลัวนะ" วาววาโบกมือพัลวัน
"ไม่ๆ มากับฉันไม่ต้องกลัว ฉันดูแลเธอได้ เชื่อใจฉันสิ เชื่อช้านนน ฮ่าๆ"
หนักแล้วค่ะ
นิวนิวจะบ้าตายรายวัน ตอนนี้คุณวาววาช่วยเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ แค่เดินก็ไม่ให้ความร่วมมือฉันเลย วาววาเธอดื้อจะยืนคุยกับฉันตรงนี้ ขณะที่ฉันตัวเล็กกว่าผอมกว่า และรู้สึกกรึ่มๆอยู่ ไม่สามารถที่จะลากหรือหิ้วปีกคนตัวสูงร้อยเจ็ดสิบ และอวบอึ๋มอย่างวาววาได้
"ทำไมเธอยังไม่มีแฟนอ่ะ ทำงานหนักเหรอ?"
ยังจะชวนคุยอีก
"ประมาณนั้น ช่วยเดินหน่อยวาววา"
ฉันทั้งเร่งทั้งขอร้องเพราะตรอกเล็กตรงนี้มันมืดจริงๆ แต่อีกไม่กี่เมตรก็จะถึงเจอลานจอดรถแล้ว ทำไมไม่ไปคุยตรงนั้นฟร๊ะ! ฉันจะยืนคุยจนเช้าให้สาแก่ใจเลย
และความวินาศสันตะโรก็บังเกิด เมื่อวาววาทำท่าเหมือนจะคะย้อนอะไรออกมา
"ฉันเดินไม่ไหว ฉันจะ... อ้วกกกกก" วาววาผลักฉันออกจนล้ม แล้ววิ่งไปคุกเข่ากับพื้นก้มหน้าอ้วก ส่วนฉันไม่ได้ไปลูบหลังหรอก เพราะแรงจากการล้มเมื่อกี้มันทำให้ข้อเท้าแพลงไปเรียบร้อย
"วาววา เธอไหวมั้ย?"
"อุแหวะ! ฉันไม่น่ากินหลายอย่างผสมกันเลย พรุ่งนี้แฮงค์แน่ๆ " ฉันพยามยามลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อพยุงวาววาเดินต่อ แต่เมื่อหันมองไปทางลานจอดรถปลายทางของเรา ก็เห็นผู้ชายคนนึงสวมสูทดูดีเดินผ่านเข้ามาในความมืด
คนในงานแน่ๆ
ดีเลย ฉันแบกวาววาไม่ไหวแล้ว
"คุณคะ ขอช่วยหน่อยได้มั้ยคะ?" ผู้ชายคนนั้นรีบเดินมาหาเรา แต่ฉันเห็นหน้าเขาไม่ชัดหรอกเพราะมืดมาก
"ครับ เป็นอะไรกันเหรอ?"
"คือเพื่อนหนูเมามาก และหนูก็ขาแพลงด้วยค่ะ ช่วยพยุงหน่อยได้ไหมคะ?" ฉันบอกพลางก้มลงไปดึงแขนวาววาลุกขึ้นยืน แต่พอเงยขึ้นมองไปที่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่เห็นเขาแล้ว
จนอยู่ๆรู้สึกได้ว่ามีคนเดินมาซ้อนหลัง! และคนคนนั้น... มันก็เอื้อนเอ่ยบางอย่างที่สะอิดสะเอียนข้างหลังหู
"สวัสดีครับ... แอดมินนิวนิว" ?!
"อุ๊บ!"
ฉันเบิกตาโต และแกะมือหยาบที่โป๊ะผ้าเช็ดหน้าที่จมูกตัวเอง ก่อนที่จะทั้งดิ้นทั้งพยายามกระทุ้งศอกใส่ผู้ชายคนนั้นรัวๆ แต่ยิ่งออกแรง...แรงอันน้อยนิดฉันกลับค่อยๆหายไป ฉันไม่มีแรง ขาอ่อนปวกเปียกมือไร้น้ำหนัก และเมื่อมันปล่อยมือลงเท่านั้น ฉันก็ล้มฟุบไปกับพื้นทันที
ฉันไม่ได้สลบ...
ตายังลืมได้...
แต่เรี่ยวแรงมันไม่เหลืออีกแล้ว แม้แต่จะขยับปากพูดยังลำบาก
"ชะ ชะ... ช่วยด้วย"
วาววาที่จมกองอ้วกพยายามลุกขึ้นมาช่วย แต่เธอก็โดนผู้ชายคนนั้นโป๊ะผ้าเช็ดหน้า จนตกอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน ฉันจึงพยายามคลานออกไปให้ใกล้จุดสว่างให้มากที่สุด หนีเอาตัวรอดจากจุดมืดบอดตรงนี้ อย่างน้อยๆต้องมีคนเห็น ไม่ยามก็ใครสักคนที่กำลังกลับเหมือนเรา
"ชะ ช่วยด้วย ใครก็ได้...ช่วยหนูด้วย"
ตึก... ตึก... ตึก...
เสียงรองเท้าที่เดินตามช้าๆ เหมือนเสียงชะตาฉันกำลังจะขาด ฉันพยายามคลานจนชุดสวยๆลากไปกับพื้น น้ำตามากมายไหลออกมาเป็นสาย และเปื้อนตามแก้มสองข้างจนไม่เหลือสภาพ
จนสุดท้ายมันจับตัวฉันไว้แล้วจับพลิกนอนหงาย มือใหญ่ในความมืดกำลังปลดเข็มขัดกางเกงตัวเองไวๆ ซึ่งตอนนี้ฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายให้รู้แล้วรู้รอด!
"คนสวย... ของผม"
"มะ ไม่... อย่าทำอะไรหนูเลยนะ อย่าทำ"
ฉันยกมือไหว้ขอร้อง ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะนั่งยองๆลง แล้วกระชากหัวฉันให้มองหน้าเขา
"เปลี่ยนใจแล้ว... ไปเอาที่สว่างๆดีกว่า อยากเห็นเรือนร่างสวยๆ หน้าสวยๆของแอดมิน อยากรู้ว่าเวลาคราง และเวลาเสียว หน้าหวานๆจะเร้าใจแค่ไหน"
ฉันเบือนหน้าหนีทั้งน้ำตา มือสองข้างพยายามดันอกมันอย่างยากลำบาก จนสุดท้ายผู้ชายคนนั้นอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าหัวห้อยลงพื้น เดินย่ำผ่านความมืดผิวปากตรงไปยังทางสว่างที่เป็นลานจอดรถ ฉันเห็นวาววาพยายามเอื้อมมือมาที่ฉัน และคลานตามมา
แต่ก็ได้แค่นั้น...
ได้แค่นั้นจริงๆ...
ไม่กี่อึดใจเธอก็ฟุบลงไปอีกครั้ง และนอนแน่นิ่ง
"ชะ ช่วยด้วย... ขอร้องล่ะ ปล่อยหนูไปเถอะนะ นะ "
"ชอบของขวัญที่ผมส่งให้มั้ย?"
ใจฉันกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำถามนั้น ขณะที่น้ำตามากมายพรูพรั่งออกมาเกินหักห้าม ตอนนี้มีแต่คำว่าไม่น่าเลยๆเต็มหัว และคิดถึงแต่หน้าพ่อแม่ตัวเองเท่านั้น
ฉันพยายามดิ้น พยายามยกกำปั้นทุบหลัง พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองหลุดออกจากตรงนี้
"ปะ...ปล่อย ปล่อย ช่วยด้วย ฮึกๆ ช่วยด้วย..."
"ชู่ว~ อย่าเสียงดังสิที่รัก อีกหน่อยเราก็ได้สนุกกันแล้ว" ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา คิดหาวิธีรอดจากน้ำมือผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย มือมันที่โอบหลังฉัน...กำลังพยายามบีบและตีก้นฉันไม่หยุด
ฉันรังเกียจจนอยากจะอ้วก และอยากตายให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนที่มันจะถึงตัวมากกว่านี้
ขอร้องล่ะใครสักคนมาช่วยฉันที ฉันจะไม่ไหวแล้ว...ยิ่งดิ้นฉันยิ่งเหนื่อย
"เฮ้ย... ไอ้น้อง" ร่างสูงที่อุ้มฉันพาดบ่าหยุดชะงักยืนนิ่ง และจังหวะนั้นเองฉันก็พยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายเงยขึ้นขอความช่วยเหลือ
จนมองตามเสียงเรียกเห็นผู้ชายกลุ่มใหญ่... คุ้นหน้า คุ้นตา และคุ้นแม้กระทั่งน้ำเสียงที่พูดออกมาเมื่อกี้
...บอดี้การ์ดคุณแทนไท
ใช่! และที่ยืนอยู่ก็มีเขาด้วย
"จะพาผู้หญิงไปไหน" ฉันกะพริบตาถี่ปรับม่านตาให้มองชัดขึ้น และเมื่อเห็นว่าเป็นคุณแทนไทกับบอดี้การ์ดเขาจริงๆ ก็พยายามยกมือช้าๆ...และบอกอย่างยากลำบากอีกครั้ง
"ชะ ช่วยด้วย ช่วย... ด้วย"
"อ้อ! แฟนผมเมาน่ะพี่ กำลังจะพากลับ"
มันตอบโดยที่ไม่หันไปมองข้างหลังด้วยซ้ำ แถมยังพยายามสาวเท้าก้าวยาวๆเดินต่อเร็วขึ้น ส่วนฉันรีบส่ายหน้า แสดงท่าทางทุกอย่างบ่งบอกว่าตัวเองไม่เต็มใจ
จนคุณแทนไทกับบอดี้การ์ดเขาเดินตาม สายตานิ่งเรียบมองหน้าฉัน ขณะที่มือขวายื่นขอปืน มือซ้ายยื่นขอที่เก็บเสียง จากนั้นเขาก็หมุนเกลียวเข้าอย่างใจเย็น และเดินตามมาเรื่อยๆ จับจ้องมองฉันไม่วางตา
จนตอนนี้ไอ้โรคจิตถึงรถ และกำลังจะยัดฉันเข้าไป คุณแทนไทก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง ฉันจึงเริ่มดิ้น เริ่มฮึดสู้อีกครั้ง และเงยขึ้นขอร้องด้วยเสียงอันเบาบางแทบแหบแห้ง
"ช่วยด้วย คะ คุณแทนไท ถ้าคุณอยากได้อะไรฉันจะให้คุณทุกอย่าง ขอ...ร้อง"
'แกร๊ก!'
ปืนกระบอกนั้นถูกขึ้นลำทันที ก่อนที่จะถูกลั่นไกล 'ฟุ่บ!' เข้าที่ท้ายทอยผู้ชายคนนั้นผ่านฉันอย่างฉิวเฉียด
เลือดสีแดงฉาดกระเด็นสาดโดนฉันเต็มหน้า พร้อมกับร่างสูงที่ทรุดลงข้างรถ และพาฉันล้มตึงไปกับกองเลือดของมัน ฉันพยายามคลานตะเกียกตะกายออกมาให้ไกลที่สุด จนท้องแขนแดงเถือกไปด้วยรอยถลอกจากพื้นปูน
ก่อนที่คุณแทนไทจะเดินมาหาฉันช้าๆ และนั่งยองๆเชยข้างฉันขึ้น เขาเอ่ยย้ำถึงอะไรบางอย่างด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นสุขุม จนฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว
"เธอต้องรักษาคำพูด... "
_______________________________
🦋
คอมเมนท์ = กำลังใจนะเจ้าคะ
- ผู้เขียน
