2 | โรคจิต!
1571 คำ
'จ๊อก~'
โอ๊ะ... น้องกระเพาะอาหาร นี่น้องหิวข้าวหรือหิวผู้ชายคะ มาร้องอะไรเอาตอนนี้พี่แพรยิ่งไม่อยู่ด้วย ฉันบ่นในใจพลางลูบท้องน้อยๆ จนสุดท้ายทนความหิวไม่ไหวเห็นว่าพวกผู้ชายไม่ได้มองมา จึงตัดสินใจเอื้อมหยิบจาน และหยิบที่คีบอย่างรวดเร็ว
มือถือจานพร้อม ตาเหลือบมองรอบๆ และเมื่อเห็นว่าทางสะดวกคนในงานสนใจพิธีกรที่พูดถึงตัวบริษัทบนเวที ฉันก็เอื้อมแขนสั้นๆไปหยิบคลับแซนด์วิชอย่างรวดเร็ว
หนึ่งชิ้น
สองชิ้น
สามชิ้น
อันนั้นก็น่ากิน... ไส้กรอก
แชะ!
"ว้าย!" ฉันหันขวับกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะได้ยินเสียงชัตเตอร์กล้องถ่ายรูป และรู้สึกว่ามีคนสัมผัสที่ขาอ่อน ก่อนที่จะสบตาเข้ากับเจ้าของมือที่ถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างจัง
แล้วง้างมือฟาดเข้าที่หน้าเขาทันที
'เพียะ!'
"คุณแอบถ่ายใต้กระโปรงฉันเหรอคะ!" ฉันชี้หน้าด่ามือสั่นเทาจนคนทั้งงานหันขวับมาที่เราทุกคน แต่รู้มั้ยคะว่าเขาเป็นใคร... เขาก็คือผู้ชายหล่อโผผัวคนที่ฉันยืนน้ำลายไหลนั่นแหละ
ซึ่งตอนนี้บอดี้การ์ดวิ่งมาล้อมฉันไว้หมดแล้ว ความโกลาหลหลเกิดขึ้นจนพิธีกรต้องหยุดดำเนินงาน ส่วนพี่แพรที่หายเงียบไปนานก็แหวกผู้คนเข้ามาจับแขนฉัน
แต่... เขาคนนั้นไม่พูดอะไรสักคำ
เขาโยนโทรศัพท์ในมือทิ้งลงบนโต๊ะ แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ท่านครับ ให้ผมจัดการเลยมั้ยครับ?" ท่าน? จัดการ? ฉันเป็นคนเสียหายนะ อีกนิดเดียวมือเขาก็จะถึงร่องตูดฉันอยู่แล้ว
"จัดการอะไรคะ เจ้านายคุณโรคจิตแอบถ่ายใต้กระโปรงฉัน! หน้าตาก็ดี และดูมีเงิน ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย นิสัยไม่ดีเลย โรคจิต!"
"คุณนิวยอร์กคะ ใจเย็นๆนะคะ" พี่แพรพยายามดึงแขนฉัน แต่แปลกที่ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรสักคำ เขาหันไปมองลูกน้องที่ถามด้วยสายตาราบเรียบ
แล้วเดินจากฉันไป...
ทิ้งให้ฉันมองตามหลังกำมือสองข้างแน่น กระทืบเท้าตึงตังหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทำไมเดินหนีแบบนั้น คำขอโทษสักคำก็ไม่มี!
"ไอ้โรคจิต!"
"คุณนิวยอร์ก พอแล้วค่ะคนมองทั้งงานแล้ว" พี่แพรพยายามห้าม แต่ฉันยังชี้ตามหลังผู้ชายคนนั้นอยู่
"แต่เขาแอบถ่ายใต้กระโปรงหนูนะคะพี่แพร หนูโดนคุกคามอ่ะ หนูเสียหาย"
"อย่างคุณแทนไทนี่นะคะ" คุณ...แทนไทงั้นเหรอ?เท่านั้นแหละคำพูดของสองสาวขาเมาส์ก็ดีดเข้ามาในหัวฉันอย่างรวดเร็ว
หล่อสังหาร? ฆ่าพ่อเลี้ยงตัวเอง? เฮือก...
นังนิวนิว หล่อนไปตบหน้าเขาจนหน้าหันเลยเมื่อกี้
"เขา...คือคุณแทนไทเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก คุณนิวยอร์กน่าจะเข้าใจผิด ไหนพี่ดูสิ..."
แล้วพี่แพรก็หยิบมือถือที่นอนแอ้งแม้งบนโต๊ะมาดู ซึ่งหน้าจอยังไม่ได้ล็อก และยังมีรูปถ่ายใต้กระโปรงของฉันที่เห็นกางเกงในสีบานเย็นค้างอยู่
แต่เมื่อเลื่อนดูภาพเก่าๆ เท่านั้นแหละ... ใจฉันก็หล่นวูบตกลงไปที่ตาตุ่มจนเกือบคว้าไว้ไม่ทัน
มันมีรูปฉันนั่งหน้าแม็คบุ๊ค! ที่เป็นรูปเดียวกันกับแอคเคาน์ SOIL ส่งมา และมีรูปผู้หญิงคนอื่นๆ อีกมากมายในลักษณะเดียวกัน รูปใต้กระโปรงนี่แทบจะมีกางเกงในครบทุกสี จีสตริงเอย เข้าวินเอย โอ้ยมันเป็นภาพที่น่าเกลียดมากอ่ะ
"พี่ว่าไม่ใช่มือถือของคุณแทนไทหรอกค่ะ คนอย่างเขาแค่ชี้นิ้วผู้หญิงก็วิ่งเข้าหาแล้ว"
ฉันกอดอกชะเง้อมองประตูที่ผู้ชายชื่อแทนไทกับบอดี้การ์ดเดินออกไป ไม่เชื่อพี่แพรซะทีเดียว เพราะท่าทางเขาดูแปลกๆ
ไม่พูดไม่จา ไม่เถียง ถ้าไม่ใช่มือถือของตัวเองทำไมไม่แก้ตัวอะไรเลย!
หลังจากที่ความวุ่นวายเกิดขึ้น พี่แพรก็ทำลายข้อมูลฟอร์แมตทุกอย่างในเครื่อง ก่อนจะขอกลับไปที่รถหาเสื้อสูทมาคลุมไหล่ให้ฉัน ซึ่งฉันไม่อยากเป็นเป้าสายตาจึงขอเดินไปรอที่ห้องน้ำ อีกอย่างอยากล้างมือ และล้างความซวยออกไปด้วย
แต่พอตัวเองเปิดน้ำใส่มือ...ฉันก็ชักมือกลับอัตโนมัติ เพราะพึ่งสังเกตเห็นว่าฝ่ามือขาวๆ มันแดงก่ำอยู่
แสดงว่าตบไปแรงมาก เขาจะติดใจอะไรไหมนะ ...การเดินออกไปแบบนั้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย
'แกร๊ก'
"พี่แพร..."
ฉันหันไปจะปรึกษาเลขา แต่ทว่าต้องถอยจนหลังชนกับอ่างล้างหน้า และตาเบิกโตมองชายชุดดำที่เดินเข้ามารุมล้อมกว่าสิบคน ก่อนที่คนพวกนั้นจะแหวกทางให้ฉันเห็นร่างสูงที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง และกำลังคาบบุหรี่สูบควันโขมง
แย่แล้ว คุณแทนไท...
"คุณ... นะ นี่ห้องน้ำผู้หญิงนะคะ!" เขายังไม่ตอบฉันเหมือนเคย แถมยังเดินเข้ามาใกล้ๆ จนฉันพยายามก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ
"ยะ...อย่าเข้ามานะคะ" เขาหยุดเดิน แล้วใช้นิ้วคีบบุหรี่ออกจากปาก ในขณะเดียวกันตาคมกริบก็จ้องมองมาที่ฉันแทบจะหั่นเป็นชิ้นๆ
"นังหนู รู้หรือเปล่า...ว่าหลังจากนี้ชีวิตเธอจะไม่สงบสุขอีกต่อไป"
ไม่ใช่เขาพูด แต่เป็นลูกน้องที่ยืนข้างๆต่างหาก ฉันมองทุกคนน้ำตาคลอ ยิ่งเห็นปืนเงาวับที่เหน็บข้างเอว ขายิ่งอ่อนปวกเปียกจนนึกถึงหน้าพ่อ
จนสุดท้ายหลังฉันชนกับผนังห้องน้ำ ปึก! และร่างเล็กๆก็ไถลลงไปนั่งกับพื้นยกมือไหว้อย่างหมดหนทาง
"อย่า...อย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ หนูยังไม่อยากตาย เพราะหนูยังไม่มีแฟนเลย จบจากนอกตั้งเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เรียนมาตั้งเยอะยังใช้ชีวิตไม่คุ้ม แถมยังไม่ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ด้วย ถ้าหนูเป็นอะไรไปพ่อแม่ต้องเสียใจมากแน่ๆ อีกอย่างเดือนหน้าหนูมีแผนรับแมวมาเลี้ยง แมวพันธุ์เปอร์เซียขนฟูสีขาว น้องน่ารักนุ่มนิ่มมากเลยนะคะ จ่ายมัดจำไปแล้วตั้งสองหมื่น ถ้าหนูตายไป ฮือๆ แมวหนูต้องกำพร้าแม่แน่ๆ"
"พูดจบยัง?" ฉันส่ายหน้าตอบลูกน้องของเขาทั้งน้ำตา จนได้ยินเสียงร้องเท้าส้นสูงของพี่แพรวิ่งตึกๆ มาหา แล้วเธอก็ถลามาใช้เสื้อสูทคลุมไหล่ฉันด้วยความเป็นห่วง
"ว้าย คุณนิวยอร์ก!"
"นิวยอร์ก..." ในที่สุดผู้ชายชื่อแทนไทก็พูดออกมา สักที แต่เขาพูดชื่อฉันเบาบางด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก จนขนลุก
"แพรขอโทษแทนคุณนิวยอร์กด้วยนะคะ คุณนิวยอร์กพึ่งออกงานเดี่ยวครั้งแรก แพรผิดเองค่ะ แพรไหว้นะคะ อย่าทำอะไรเจ้านายแพรเลย เธอยังเด็ก"
พี่แพรเป็นฝ่ายขอโทษแทนฉัน ที่นั่งมองหน้าคุณแทนไททั้งน้ำตา อยากรู้เหมือนกันเขาจะพูดอะไรหลังจากนั้น สารภาพมาสิว่ามือถือตัวเอง ไม่ก็ขอโทษฉันซะ
แต่....เขาไม่พูด
เขาโยนบุหรี่ทิ้งที่อ่างล้างหน้าแล้วเดินออกไปดื้อๆ ทิ้งให้ฉันนั่งหายใจหอบไม่ทั่วท้อง และทบทวนคำพูดอันน้อยนิดนั่นอยู่ในหัว
'นิวยอร์ก...'
'ชีวิตจะไม่สงบสุขอีกต่อไป...'
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อุ๊บ!" พี่แพรวิ่งกลับมาปิดปากฉันแล้วกอดฉันไว้แน่น มือบางลูบแผ่นหลังที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อรัวๆ ให้ฉันหลุดออกจากอาการสติแตกนี่สักที
"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะนะคะ"
"พี่แพร... เขาจะไม่ทำอะไรหนูใช่มั้ย? ตอนที่ยืนรอพี่ หนูได้ยินคนบอกว่าผู้ชายคนนั้นฆ่าพ่อเลี้ยงตัวเอง"
พี่แพรมองฉันแล้วกลืนน้ำลายลงคอดังอึก
"เอ่อเรื่องนี้พี่ไม่แน่ใจ... เอาเป็นว่าเราอย่าไปยุ่งกับเขาอีกเลยนะคะ ผู้ชายคนนี้หล่อก็จริง แต่อย่าไปเป็นศัตรูกับเขาเด็ดขาด"
พี่แพรบอกขณะที่พยุงฉันลุกขึ้น ก่อนที่จะรีบพาฉันกลับไปขึ้นรถและขับมาส่งที่บ้าน ส่วนมือถือที่เป็นตัวต้นเหตุตอนนี้เธอทิ้งถังขยะไปแล้ว บอกว่าให้มันจบๆไป ไม่อยากเก็บไว้ เพราะบางทีมันอาจจะเป็นมีดสองคมกลับมาทำร้ายเราอีก
รูปพวกนั้นถูกกำจัด ผู้ชายคนนั้นเดินจากไป...
แต่รู้มั้ย...ว่าผู้หญิงที่ถูกคุกคามอย่างฉันเอาแต่หวาดระแวง กลับมาถึงบ้านฉันเปิดแม็คบุ๊คฟังไลฟ์ปรึกษาปัญหาเรื่องเซ็กส์ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยตื่นเต้น แต่ตอนนี้เปิดบ้างปิดบ้างขยาดที่จะฟัง
ตาเหลือบมองช่องแชทนั้นหลายครั้งกลัวว่าไอ้แอค SOIL บ้านั่นจะทักมาอีก ระแวงสะดุ้งทุกครั้งตอนสมาชิกเรียกแอดมินนิวนิวมาช่วยออกความเห็น
แต่ก็แอบสงสัยนะ... ทำไมคุณแทนไทมีรูปฉันเหมือนที่ไอ้ SOIL มี
หรือว่าเขา...
จะเป็นคนเดียวกัน?
- ผู้เขียน
