“นี่คงจะดีใจจนแทบเนื้อเต้นสั่นระริกสินะแล้วรู้หรือเปล่าพวกคางคกขึ้นวอนี่ ถึงยังไงมันก็ได้ชื่อว่าสัตว์ประเภทต่ำเป็นกา อย่าถลำริอยากเป็นหงส์”
รวิวาลย์ไม่ยอมสงบปากสงบคำเวลานี้และนาทีนี้ คนอย่างหล่อนหรือจะสงบคำได้มีแต่จะสาดใส่เหมือนเบนซินที่ได้เชื้อจากน้ำมันราดลงไปแขกเหรื่อไม่มีทางอาย เพราะหล่อนหมดสิ้นความอายมานานแล้วถูกแย่ง และคนอื่นฉกชิงพ่อไปอย่างหน้าด้านๆอย่างนี้
แววตาที่เรืองมีประกายเข้มอย่างท้าทาย
และรวิวาลย์ก็ทำท่าไม่ยี่หระสักนิด
นายบริบูรณ์เห็นแล้วเขาแสนจะละเหี่ยเพลียใจ กับการแสดงออกมาของลูกสาวคนเดียวเขารักรวิวาลย์มาก ไม่เคยทอดทิ้งหล่อนแต่ลูกสาวคนนี้ล่ะกลับทำใส่เขาแบบนี้อย่างที่พยายามระงับอารมณ์โกรธ เพราะนี่เป็นงานมงคลของเขา
คุณสายหยุดที่พอจะได้ยินทั้งหมดนางรีบลุกเข้ามาเพื่อห้ามปรามหลานสาว
“หยุดก่อน วิว”
ทำให้รวิวาลย์หันไปทางป้า
“นี่ป้าห้ามวิวหรือคะ ป้าไม่เห็นหรือไง ว่านังแม
