ถึงสนามบินกัปตันก็ไล่ฉันลงจากรถ แถมยังส่งโทรศัพท์อีกเครื่องให้ฉัน และยึดมือถือฉันไป!
จริงๆแล้วที่เขาพูดมันก็เป็นไปได้ แต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ? น้องฉันรู้เรื่องจริงรึป่าวก็ไม่รู้? ฉันเดินคอตกลากกระเป๋าเข้าอาคาร พยายามปาดน้ำตาอยู่หลายครั้ง จนเดินเข้าเกตและนั่งรอกัปตันบรีฟงานกับลูกเรือคนอื่น
ไฟลท์นี้ฉันได้บินกับแอร์รุ่นพี่..ก็พวกที่เคยหาเรื่องฉันนั่นแหละ เธอพยายามพูดกับฉันไม่หยุด แต่ฉันไม่สนใจ ฉันไม่มีอารมณ์ทะเลาะหรือกระแทกแดกดันใคร ฉันเอาแต่นั่งเหม่อเช็ดน้ำตาที่มันไหล..แอบร้องไห้เงียบๆคนเดียว
จนแอร์รุ่นพี่ทั้งสองตกใจหน้าถอดสี..และเอื้อมมือมาแตะขาฉัน
"เป็นอะไรเต้าไต่ ฉันพูดแรงไปเหรอ? เอ่อ...คือขอโทษนะ อย่าร้องสิ"
"........" ฉันเงียบและหันไปทางอื่น
"แปลก..วันนี้ไม่เถียงกลับ ยิ้มก็ไม่ยิ้ม" ฉันลุกขึ้นไปนั่งฟังกัปตันบรีฟงานใกล้ๆ แต่แอร์รุ่นพี่ก็ยังลุกตามและเดินมานั่งข้างๆอีก คราวนี้พวกเ
