ฉันจึงพยักหน้าให้เขาทีนึงรับรู้ ก่อนจะหันมาคุยเรื่องการรักษาต่อกับหมอธันวา
"ดูจากที่ผมจดไว้ ตอนนี้คุณโอเคขึ้นมาก เพราะรอยยิ้ม บางทีมันไม่ใช่เรื่องของกายภาพ แต่มันเป็นเรื่องของจิตใจ คุณมีกำลังใจดีมีคนซัพพอร์ตถูกไหม?"
ฉันพยักหน้าตามเบาๆ
"ค่ะ มีเพื่อน..และฉันยอมเปิดใจคุยกับแม่ค่ะ ฉันคุยกับแม่เหมือนเพื่อนเลยนะคะ นั่นมันทำให้ฉันเหมือนมีเพื่อนอีกคน ที่คอยบอกคอยสอนคอยแนะนำ "
"ครับ ใครดีอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ก็รักษาไว้นะ^^" ฉันยกแก้วกาแฟขึ้น แล้วยื่นไปข้างหน้าหาจิตแพทย์ผู้ใจดี
"หมอด้วยนะคะ ชนค่ะ..ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" หมอธันวายกแก้วชนเบาๆแล้วจิบกาแฟพร้อมฉัน ก่อนไม่นานเราจะแยกย้ายกัน
และฉันไปเดทต่อ -_-
ฉันลุกขึ้นเดินไปหาหมอฮาวายที่นั่งอีกฝั่งทันที ก่อนเขาจะยิ้มจนตาหยี แล้วลุกขึ้นยืนต้อนรับ
"ไง กินอะไรรึยัง^^?" ฉันเลื่อนเก้าอี้นั่งและวางกระเป๋า ไม่ชินเลย ไม่ชินและทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ..ยัง แ
