"เจแปนรู้ค่ะ...ว่ากัปตันคนดี" พอฉันตอบกัปตันต้นไม้ ไทเปก็ก้มหน้ามองพื้นนั่งร้องไห้ ฉันจึงตัดสินใจแกะมือกัปตันออก..แล้วเดินไปปลอบน้องแทน
"ไทเปพอแล้วนะ...ต่อไปนี้ก็ตั้งใจเรียนให้จบ คิดว่าเรื่องนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน รู้รึยังล่ะ..ว่าที่จริงแล้วเชนมันก็แค่คนเห็นแก่ได้ และเห็นแก่ตัวคนนึง ที่เราไม่สมควรจะเอาอะไรมาแลก"
ไทเปพยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะหันมาสวมกอดฉัน
"ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธไทเป ฮือๆ" ฉันลูบหัวน้องเบาๆ..ก่อนจะจับไหล่ที่สั่นๆออกมาเช็ดน้ำตาให้
"เริ่มต้นใหม่...หาพระเอกให้ชีวิตจริงตัวเองนะ ทุกวันนี้โลกมันไม่ได้สวยงามเหมือนนิยายที่ไทเปแต่งเลย.. พี่เข้าใจตอนนั้นไทเปแค่ม.3 อาจจะยังไม่รู้อะไรมาก แต่ตอนนี้โตแล้ว ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว เข้มแข็งนะน้องพี่^^"
ฉันยีผมไทเปทั้งที่ตัวเองน้ำตาไหลอาบแก้ม ฉันจะไม่โกรธน้อง ไม่ทะเลาะ แต่เหมือนที่บอก..ฉันอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้ เพราะฉันไม่สนิทใจจริงๆ ฉัน
