ฐิติรดานั่งร้องไห้ด้วยความอาดูรอยู่นานหลายนาที โดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผู้เป็นเจ้าของห้อง กำลังก้าวพระบาทอาดๆ เปิดประตูออกกว้าง โดยไม่ต้องเคาะให้เสียเวลา และไม่ต้องนึกถึงคำว่ามารยาท!
ทว่าพระบาทใหญ่ที่ก้าวช้าๆ เต็มไปด้วยความหนักแน่น มีอันต้องชะงักกึก เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆ ทว่ามีอิทธิพลต่อพระหฤทัยของพระองค์อย่างเหลือล้น นั่งร่ำไห้ตัวสั่นโยนอยู่กลางเตียงใหญ่ ที่พลอยทำให้เธอดูเล็กไปถนัดใจ และเมื่อเหลือบดวงเนตรเห็นโทรศัพท์ไร้สายวางอยู่ใกล้ร่างบางอรชร ก็เกิดอาการเข้าใจผิดตามประสาผู้ชายขี้หึงขี้หวงเป็นที่หนึ่ง
และเมื่อความหึงหวงแล่นซ่านทั่วพระวรกาย คิดว่าฐิติรดาแอบโทรศัพท์ไปหาคนรักของเธอ เจ้าชายคามิลก็ถูกปีศาจร้ายเข้าสิงร่างอีกครั้ง
“น้ำอิง! ใครอนุญาตให้เจ้าใช้โทรศัพท์โทรไปหาชายชู้ของเจ้า”
ฐิติรดาเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของสุรเสียงที่เค้นถามลอดไรฟันติดเย็นยะเยือก ราวกับหลุดออกมาจากนรกขุมลึกที่สุ
