ปถวีถือถ้วยกาแฟสำหรับตัวเอง มืออีกข้างถูกสอดลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีเข้มที่ถูกสอดชายเข้าในรองเท้าหนังหุ้มข้อสูง ความสูงสมาร์ทของเขาโดดเด่นกว่าทุกคนที่ยืนรวมกันอยู่ทำให้มิรามองเห็นชายหนุ่มแต่ไกลแม้ว่าเขายืนหันหลังให้กับทางที่เธอเดินมาก็ตาม
หญิงสาวยกข้อมือมองเวลาบนนาฬิกาอีกครั้งพร้อมกับเร่งจังหวะเท้าให้ก้าวเดินเข้าไปให้เร็วที่สุด แต่ทันทีที่ละสายตาจากชายหนุ่มร่างสูงเธอก็เห็นรอยยิ้มละมุนของชายหนุ่มอีกคนรออยู่
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณมิรา”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณนพนที”
“เมื่อคืนหลับสบายไหมครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย”
“หลับสบายมากเลยค่ะ ”
“เดาว่าโปรเจกต์ของคุณคงจะผ่านลุล่วงไปด้วยดี”
หญิงสาวยิ้มกว้าง “แน่นอนอยู่แล้วค่ะ ผ่านฉลุยเลย”
“ผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกได้เสมอนะ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันขอไปทักทายทีมงานสักครู่นะคะ”
“เชิญครับ” ชายหนุ่มยิ้มละมุน ผายมือเชิญเธออย่างสุภาพ หญิงสาวทิ้งรอ
