“เฮ้อ ไปไหนก็ระแวงไปหมด เพราะอีตาบ้านั่นคนเดียวเลย”
คาริสาที่เดินเข้ามาในห้องถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อย
“อีตาบ้านั่นคงไม่ใช่ผมใช่ไหม?”
“ว๊าย!!! คะ...คุณ!!”
มือที่เอื้อมจะเปิดไฟในห้องกลับหดกลับอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายในห้องของเธอ ก่อนไฟจะค่อยๆสว่างจากมือของแคเรียล เขามานั่งรอเกือบๆครึ่งชั่วโมงแล้ว
“ไปไหนมา เลิกงานมาเป็นชั่วโมงแล้ว”
แคเรียลถามขึ้นพร้อมกับมองจ้องมาที่เธอ
“ไปกินข้าวมา แล้วคุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
พอตั้งสติได้ คาริสารีบเดินเข้าไปหาแล้วถามออกมาอย่างนึกแปลกใจที่เขาเข้ามาในห้องของเธอได้
“เลข 9 หกตัว ง่ายจะตายไป”
อีตานี่รู้ได้ไงเนี่ย...
คาริสาถึงกับอ้าปากค้าง โดยไม่รู้เลยว่าแคเรียลนั้นกดทุกเลข จนมาหยุดอยู่ที่เลข 9 นี่แหละ
“แล้วมาทำไม ไหนว่างานยุ่งจนแทบไม่มีเวลากินข้าวไง”
“หิวอย่างอื่นเลยต้องมา ว่าแต่มีอะไรผิดปกติบ้างรึเปล่า?”
และที่เขามาก็เพราะเป็นห่วงกลั
