Intro…
925 คำ
“นั่นใครน่ะ เด็กใหม่เหรอ?”
“อือ เห็นว่าแฮรี่เป็นคนเลือกมา คงมีดีแหละแฮรี่ถึงเลือกมาทำงานด้วย”
ขณะที่เดินเข้ามาในองค์กรลับ ที่ใครๆต่างรู้จักแต่ก็เหมือนไม่ได้รู้จักจริงๆเมื่อทุกอย่างดูลึกลับและปิดบังจากคนภายนอก เหมือนรู้ว่ามีแต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนและมีไว้ทำอะไร
เอบีไอ เป็นองค์กรลับของสหรัฐอเมริกา และเป็นหน่วยงานลับที่เกี่ยวข้องกับการรวบรวมข้อมูลข่าวสารเชิงลึกของเกือบทุกประเทศในโลกที่มีผลกระทบกับสหรัฐอเมริกาและเป็นองค์กรอิสระที่ไม่ได้ขึ้นตรงต่อหน่วยงานไหนทั้งสิ้นทำให้แทบไม่มีใครรู้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรลับนี้
“เดี๋ยวคุณนั่งทำงานในห้องนี้นะ คนเก่าพึ่ง...นั่นแหละ ถ้าไม่เข้าใจหรืออยากรู้อะไรก็ถามผมได้”
“ค่ะ...ว่าแต่คุณชื่ออะไร ฉัน คาริสา เรียก ลิซ่า ก็ได้”
“อ้อ ผมลืมแนะนำตัว ผม คริส เรียกคริสเฉยๆก็ได้ ฮ่าฮ่า เชิญตามสบาย ผมขอตัวก่อน”
พอแนะนำตัวเสร็จ คริส ชายหนุ่มเชื้อสายอเมริกันรูปร่างสูงโปร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามก็เดินกลับออกจากห้องทำงานของคาริสาไป ก่อนที่เจ้าของห้องคนใหม่จะเริ่มมองไปรอบๆ เมื่อนี่เป็นงานแรกหลังจากพึ่งจบปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ
“อยู่กลางเมือง แต่กลับไม่มีใครรู้ หึหึ น่าสนใจแฮะ”
คาริสา หรือ ลิซ่า สาวสวยลูกครึ่งไทย – (จีน)ฮ่องกง เธอบินลัดฟ้ามาเรียนอยู่ที่นี่ตั้งแต่จบมัธยมต้นเพราะสมองอันชาญฉลาดด้วยไอคิวสูงถึง 165 ทำให้เธอสามารเลื่อนขั้นมาเรียนเทียบเท่าและจบปริญญาตรีด้วยวัยเพียง 20 และปริญญาโทในวัยเพียง 22 ซึ่งก็มีหลายมหาลัยเสนอชื่อมาให้เธอไปเรียนต่อระดับปริญญาเอกโดยไม่ต้องเสียเงินแม้แต่บาทเดียว แต่คาริสาเลือกที่จะมาทำงาน ซึ่ง แฮรี่ หัวหน้าองค์กรนี้ก็พยายามอยู่นานกว่าเธอจะตอบตกลง
“บอกให้คนของเราถอนตัวกลับให้หมด”
“ครับ...”
คำสั่งที่มาหลังจากการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ ทำเอาเจ้าพ่อมาเฟียแห่งลาสเวกัสต้องหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า เมื่อเขาดันไปมีเรื่องกับมาเฟียเจ้าถิ่นจากเกาะฮ่องกงจนพวกนั้นตามมาเอาคืนถึงที่นี่ และดันกลายเป็นฝ่ายเขาที่เสียเปรียบและสูญเสียมากกว่าฝั่งนั้น จนสุดท้ายเขาต้องยกธงยอมแพ้ เมื่อไม่อยากเสียคนไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้เควิน!”
เสียงอันแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความโกรธแค้น เมื่อ แคเรียล มาเฟียหนุ่มที่ไม่เคยยอมแพ้ให้กับใครมาก่อน แต่ครั้งนี้เขากลับต้องยอมแพ้เมื่อยิ่งสู้เหมือนกับว่าเขาจะยิ่งสูญเสียทั้งคนและทรัพย์สินมากขึ้นเรื่อยๆ
“แคเรียล...ได้ยินว่าพี่เจ็บหนัก! ว๊าย! ทำไมหน้าถึงช้ำไปหมดแบบนั้น ทำไมไม่ไปหาหมอ มานั่งอยู่ที่นี่ทำไม!”
เสียงหวีดร้องอันแสบแก้วหูของ แคโรล น้องสาวสุดรักของแคเรียลดังขึ้นเมื่อเดินเข้ามาเจอพี่ชายนั่งหน้าบวมช้ำ สภาพไม่ต่างจากพึ่งไปทำสงครามกับใครมา
“จะมาทำไม ก็บอกอยู่ว่าอันตราย”
แคเรียลบอกขึ้นพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
“แล้วทำไมคะ ก็แคโรลเป็นห่วง ดูซิคะ เจ็บขนาดนี้ยังมานั่งอยู่ได้ ลุกขึ้นเลย แคโรลจะทำแผลให้”
แคโรลรีบเดินไปดึงแขนพี่ชายให้ลุกขึ้น แต่ด้วยร่างกายที่ต่างกันมากมายทำให้แคเรียลแทบไม่กระดุกกระดิก
“แคเรียล...พี่...พี่ถูกยิงนี่!!”
แคโรลก้มลงไปเห็นเลือดที่ซึมอยู่ตรงช่วงเอวของพี่ชาย เธอถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหลลงอาบแก้ม
“ไม่เป็นไร แค่ถากๆ กลับไปเถอะ พี่อยากอยู่คนเดียว”
“ไม่ค่ะ...ทำไมพี่แคเรียลชอบทำให้เป็นห่วง ฮือๆๆ ถ้าเกิดพี่แคเรียลเป็นอะไรไป แล้วแคโรลจะอยู่กับใคร ฮือๆๆ แคโรลจะตายตามพี่แคเรียลไปแน่ ฮือๆๆ”
และแคเรียลก็ยอมลุกไปนั่งที่โซฟา เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแคโรลคงยืนร้องไห้อยู่แบบนี้ไม่หยุดแน่
“ฮึก...พี่บ้า...ทำไมสะบักสะบอมขนาดนี้ ฮือๆๆ”
พอเห็นว่าพี่ชายพร้อมที่จะทำแผลแล้ว แคโรลก็เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลออกมาแล้วมานั่งลงข้างพี่ชาย จากนั้นเธอก็เริ่มทำความสะอาดแผลและทำแผลอย่างคล่องแคล้วเมื่อทำแบบนี้มาตลอดตั้งแต่บิดามารดาจากไปแล้ว เพราะพี่ชายของเธอเกลียดโรงพยาบาลยิ่งกว่าอะไรดี
“ปล่อยพวกนี้ไปให้หมด เจ้านายของมันยอมชดใช้แล้ว”
“ครับ!”
พอสิ้นสุดคำสั่ง พวกลูกน้องของแคเรียลที่ถูกจับตัวเอาไว้ก็ถูกปล่อยตัวจนหมด และแต่ละคนสภาพแทบดูไม่ได้
“บอกทุกคนให้เตรียมตัวกลับ”
“ครับ”
เควิน มาเฟียหนุ่มแห่งเกาะฮ่องกง ที่มาเยือนถิ่นของแคเรียลเพราะอีกฝ่ายดันไปลุกล้ำและสร้างปัญหาเอาไว้ในถิ่นของเขา เขาเลยมาเอาคืน และตอนนี้เขาก็ได้คืนมาแล้ว คงถึงเวลากลับบ้านสักที
- ผู้เขียน
