“เดี๋ยวก็เหลือทิ้ง”
“ไม่เหลือทิ้งหรอก จะกินเยอะ ๆ จะได้มีแรง...ไว้จัดการเมียที่มันแอบไปแดกข้าวเช้ากับชู้”
“...”
“ไง พูดไม่ออก?”
“...ไม่ได้ทำอะไรผิด” ไม่ได้พูดไม่ออกเพราะทำอะไรผิด แต่ที่พูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าจะรู้ต่างหาก
เหมือนอะไรดี...สัมภเวสีที่ติดตามตัวดีไหม รู้จังเลย ขยับตัวทำอะไรก็รู้หมด รู้ขนาดนี้คงต้องให้เป็นสัมภเวสีแล้วล่ะ
“มึงผิดตั้งแต่ไปนั่งแดกข้าวกับมันแล้ววีนัส”
“ก็เหมือนที่นายบอกซอนย่า แค่กินข้าวไม่ได้ไปเอากัน”
“อย่ามายอกย้อนกูนะวี” เสียงเขาแข็งมากกว่าเดิม หึ! โดนย้อนเข้าหน่อยหัวร้อนเลยนะไอ้คนชั่ว!
“ไม่ได้ยอกย้อนแค่พูดเรื่องจริง”
“หึ!”
“แต่แตกต่างนะ แตกต่างที่คำว่าแค่กินข้าวไม่ได้ไปเอากันของฉันมันคือความจริง ส่วนของนาย...มันตอแหล”
“แล้วไง ถึงกูโกหกซอนย่าแต่อย่างน้อยกูก็บอกมึงตรง ๆ ไม่ได้แอบไปทำอะไรลับหลัง ไปนอนกับซอนย่ามึงก็รู้ตลอดไม่ใช่เหรอ”
“...” โห ทำไมมันเห็นแ
