“ท้า?” “ไม่ได้ท้า แต่ขี้เกียจทำกับข้าวให้ จะกินก็กิน เบื่อ” “วี อย่ามาท้าทายกู” “ไม่ได้ท้า ทำเลยตรงนี้แหละ รีบทำอย่าให้รอนานวันนี้ความขยะแขยงที่ฉันมีให้นายมันจะได้จบเร็ว ๆ สักที!” หมับ! “บอกว่าอย่ามาท้าไงวะ!” เขากระชากไหล่ทั้งสองข้างของฉันแล้วตะคอกใส่ด้วยความโมโห “...” ฉันไม่ตอบแต่เชิดหน้าท้าทายเขาแทน ขยะแขยงแต่ไม่กลัว โมโหแล้ว ตอนนี้ใจมันสุดทนไม่กลัวห่าเหวอะไรทั้งนั้น! “เก่งเหรอ?” นี่ไง พอฉันไม่ตอบอะไรมันก็ว่าฉันเก่งตลอด กูนี่นะเก่ง หึ! ถ้าเก่งกูไปจากมึงได้ตั้งแต่ชาติที่แล้วแล้วไอ้ชั่ว! “ไม่เก่งหรอก ถ้าเก่งฉันหลุดพ้นจากไอ้เหี้ยอย่างนายได้ตั้งนานแล้วเทมป์” “หึ! กูเหี้ย... / กูเหี้ยแค่ไหนก็ผัวมึง ฟังเป็นล้านครั้งแล้ว” “รู้ก็ดี” “ไม่รู้ว่ะเทมป์ ไม่เคยคิดว่านายเป็นผัวสักที ถึงนายจะย้ำเป็นล้านครั้งก็เถอะ” “ก็เรื่องของมึง ถึงมึงไม่คิดว่ากูเป็นผัวแต่กูก็ได้เอามึงทุกครั้งที่กูอยากเอ