“ท้า?”
“ไม่ได้ท้า แต่ขี้เกียจทำกับข้าวให้ จะกินก็กิน เบื่อ”
“วี อย่ามาท้าทายกู”
“ไม่ได้ท้า ทำเลยตรงนี้แหละ รีบทำอย่าให้รอนานวันนี้ความขยะแขยงที่ฉันมีให้นายมันจะได้จบเร็ว ๆ สักที!”
หมับ!
“บอกว่าอย่ามาท้าไงวะ!” เขากระชากไหล่ทั้งสองข้างของฉันแล้วตะคอกใส่ด้วยความโมโห
“...” ฉันไม่ตอบแต่เชิดหน้าท้าทายเขาแทน
ขยะแขยงแต่ไม่กลัว โมโหแล้ว ตอนนี้ใจมันสุดทนไม่กลัวห่าเหวอะไรทั้งนั้น!
“เก่งเหรอ?” นี่ไง พอฉันไม่ตอบอะไรมันก็ว่าฉันเก่งตลอด
กูนี่นะเก่ง หึ! ถ้าเก่งกูไปจากมึงได้ตั้งแต่ชาติที่แล้วแล้วไอ้ชั่ว!
“ไม่เก่งหรอก ถ้าเก่งฉันหลุดพ้นจากไอ้เหี้ยอย่างนายได้ตั้งนานแล้วเทมป์”
“หึ! กูเหี้ย... / กูเหี้ยแค่ไหนก็ผัวมึง ฟังเป็นล้านครั้งแล้ว”
“รู้ก็ดี”
“ไม่รู้ว่ะเทมป์ ไม่เคยคิดว่านายเป็นผัวสักที ถึงนายจะย้ำเป็นล้านครั้งก็เถอะ”
“ก็เรื่องของมึง ถึงมึงไม่คิดว่ากูเป็นผัวแต่กูก็ได้เอามึงทุกครั้งที่กูอยากเอ
