ธาม...
หลังจากที่รถเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ ผมก็พยายามเอาน้ำไปให้พื้นทรายบ้าง ขนมบ้างเผื่อน้องจะหิว น่าแปลกที่อดทนได้นานหลายชั่วโมง ความโกรธมันครอบงำจนถึงลืมความหิวไปได้เลยเหรอ สุดยอดไปเลยที่รักของผมเนี้ย เห้อออ เริ่มท้อแล้วเว้ย!
"พื้นทรายง่วงมั้ยมานอนหนุนไหล่พี่มั้ย"
"มิ้นพรุ่งนี้ไปเรียนป่ะ เห็นอาจารย์ว่าให้ไปเอางานเฉยๆอ่ะแล้วกลับเลย "
"จริงๆแจกในกลุ่มก็ได้เนาะเสียเวลาไปอ่ะ มีแค่วิชาเดียวเองพรุ่งนี้"
"นั้นสิเราลองคุยกันอาจารย์ป่ะ"
ผมตัดใจเดินกลับมาที่เดิม เพราะพูดอะไรไปน้องก็ทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผมมองน้องตาละห้อยนั่งลงข้างๆดาหวันเช่นเดิมก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"
"เอาเถอะ มึงก็ใจเย็นๆดิวะ ไอ้พื้นทรายมันกำลังอารมณ์ร้อน ถ้ามันอารมณ์เย็นมันจะหายโกรธมึงเอง ปกติก็เป็นแบบนี้นี่หว่า"
มันก็จริงดั่งที่พื้นดินพูด แต่เวลานี้หัวใจผมมันร้อนรุ่มไปหมด เพราะครั้งนี้ไม่ใช
