“ฮึก ฮื่ออออ ขาน้องคงจะเดินไม่ได้เสียแล้ว” เจียวซินตื่นขึ้นมาในยามอู่ (11:00 - 12:59 น.) ก็แทบจะไม่อยากขยับตัว แขนขาแทบจะไม่มีแรง โดยเฉพาะกลางกายที่ยังขัดเคืองอยู่ไม่น้อย
“หึๆ มิมีผู้ใดพิการเพียงเพราะเข้าหอกับสวามีหรอกนะคนดี” เฟยเทียนขยับกายเข้าไปกกกอดชายาไว้แน่น แท้จริงเขาตื่นขึ้นมานานแล้วแต่ยังมิอยากห่างจากชายาจึงไม่ยอมลุกจากเตียง
“น้องอาจจะเป็นคนแรกก็เป็นได้เพคะ ฮึก” เจียวซินเบะปากงอแงขึ้นมา
“หึ พี่ขอโทษเจ้าด้วย แต่เป็นเจ้าเองที่บอกให้พี่ทำแรงๆ” เฟยเทียนกดจูบลงบนแก้มเนียน
“น้อง! ก็น้อง…ฮึ่ย!!”
“เอาเถิดๆ พี่มิเย้าเจ้าแล้ว ขอพี่ดูหน่อยเถิดว่าเจ้าเจ็บหนักหรือไม่ อาบน้ำแล้วพี่จะได้ทายาให้” เฟยเทียนดึงรั้งผ้าห่มออกจากร่างบาง ถดตัวลงไปจับขาบางอ้าออกจากกัน
“เทียนเกอออ มิต้องดูก็ได้ น้องไม่เจ็บแล้วววว” เจียวซินดึงรั้งผ้ามาปิดกลีบบุปผาที่บวมแดงของตน
“มิได้ ขอพี่ดูเถิดว่าเสี่ยวซินซินของพี่
