“แพรว! คุณพูดอะไร!”
“พูดความจริงไงดิน ลองแต่งสิ แต่งเลย! แต่บอกไว้ก่อนว่าแพรวไม่ยอมแน่ แค่แพรวไม่ได้แต่งงานกับดินเพราะเด็กคนนั้นก็เจ็บแล้ว แต่ถ้าแพรวต้องมาเป็นเมียน้อยเป็นรองคนที่ทำให้งานแต่งแพรวล่มแพรวประจานเด็กคนนั้นกบดินให้อายจนมองหน้าคนในสังคมไม่ได้แน่!”
“แพรว!”
“ตะคอกแพรวทำไมคะ ตั้งแต่รู้จักกันมาดินไม่เคยตะคอกแพวเลยรู้ตัวบ้างรึเปล่า!”
“แล้วคุณพูดเรื่องอะไรรู้ตัวบ้างรึเปล่า!” ผมรู้ว่าผมไม่เคยตะคอกเธอ แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจตะคอกเพราะผมโมโหกับสิ่งที่แพรวพูดออกมา
“พูดเรื่องจริงไง หรือว่าลืมไปแล้วว่าเรามีอะไรกันมานับครั้งไม่ถ้วน ลืมไปแล้วเหรอดินว่าดินเคยเรียกแพรวว่ายังไง!”
“เรื่องมันผ่านมาแล้ว” ผมพยายามลดและข่มอารมณ์เอาไว้ เพราะสุดท้ายการเสียงดังสาดอารมณ์ใส่กันไม่เคยทำให้ใครคุยกันรู้เรื่อง
“ผ่านมานานแล้ว? ผ่านมานานแล้วจริง ๆ น่ะเหรอคะดิน”
“...”
“เงียบทำไมคะ เงียบทำไมในเมื่อกล้าพูดเต็
