“ก็ริสกินเยอะไงกินจนแย่งพี่ดินกินไม่เหลืออาหารให้พี่ดินต้องลำบากมากินของเหลือเลยสักครั้ง แต่ขอพูดอะไรสักอย่างนะคะพี่ดิน ริสเข้าใจนะว่าพี่ดินเป็นคนเสียดายของแต่ต่อไปนี้ห้ามเด็ดขาดเลยนะ ห้ามกินของคนอื่น กินของริสได้คนเดียว เข้าใจไหมคะ เพราะว่าริส...หวงของ ๆ ริสมาก~ พี่ดินเข้าใจใช่ไหมคะ”
“ครับ เข้าใจครับ”
“น่ารักที่สุดเลยค่ะ” ฉันยิ้มจนตาหยีให้เขา ทำเหมือนกับว่าที่ตรงนี้มีแค่เราสองคนไม่มีใครทั้งที่อีกคนกำลังนั่งหน้าตึงอยู่ตรงข้าม
“กินได้แล้วเรา”
“รู้แล้วค่ะ” ฉันยิ้มอีกครั้งแล้วก็กินอาหารเช้า กินไปตักอาหารให้เขาไปด้วย มองแล้วดูเลี่ยนมากแต่ต้องขอบคุณยัยพี่แพรวเลยนะคะที่ทำให้ฉันกล้า เพราะถ้าไม่มียัยพี่แพรวนั่งอยู่ตรงนี้คนที่โดนต้อนคงเป็นฉันมากกว่า
“อ้าวแล้วพี่แพรวอิ่มแล้วเหรอคะ”
“เปล่าค่ะ”
“ถ้างั้นก็ทานเลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” ค่ะก็กินสิคะ ค่ะแล้วมองแฟนเก่าทำบ้าอะไร
แต่ช่างเถอะวันนี้ถ
