ของเล่นของไนต์

บทนำ

ของเล่นของไนต์

Story : แว่นมอลต์

Illust : Mari me art

————————————————

กฎข้อห้ามของสถานะ ของเล่นแก้เหงา คือห้ามให้ความรู้สึกถลำลึกไปมากเกินกว่าสถานะที่มี เพราะไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่เคยมีความสุขจะก่อตัวเป็นความอึดอัดในใจจนไม่มีความสุขเหมือนที่เคยเป็น

“จัสมิน!”

เจ้าของชื่อที่นั่งแต่งหน้าอยู่ละมือที่กำลังจับแปรงแต่งหน้า เงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่กระจกเงาตรงหน้าเพื่อดูว่าใครคือคนที่เรียกเธอเมื่อกี้นี้

“คุณไนต์เรียกหาเธอ” หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปกระโปรงสั้นสีขาวเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมืื่อเห็นเจ้าของชื่อที่เรียกไปเงยหน้าขึ้นมองกลับมาผ่านกระจก

“ตอนนี้เหรอ?” เจ้าของใบหน้าสวยเซ็กซี่ถามกลับด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิเขาไม่ได้บอกเวลา”

“เข้าใจแล้วล่ะ” เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะหยิบแปรงแต่งหน้าขึ้นมาแต่งหน้าตัวเองต่อโดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอีก

จัสมิน พีอาร์สาวตัวท็อปของไนต์คลับชื่อดัง หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยเซ็กซี่ ที่ไม่ได้มีดีแค่หน้าตา แต่รูปร่างของเธอนั้นก็ยังคงเพอร์เฟคจนผู้หญิงด้วยกันยังอิจฉา

จัสมินใช้เวลาแต่งหน้าต่อจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเช็กความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองอีกครั้ง มือเล็กดึงชุดเกาะอกรัดรูปสีดำให้เข้าที่ จัดระเบียบชายกระโปรงที่สั้นแค่คืบ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงหมุนตัวเดินออกไปจากห้องแต่งตัวของคลับสุดหรูชื่อดังที่ตัวเองทำงานอยู่

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยเซ็กซี่เดินลัดเลาะไปตามทางสำหรับพนักงานของคลับ เพื่อจะขึ้นไปยังห้องทำงานของเจ้าของคลับที่อยู่ชั้นสามของสถานบันเทิงแห่งนี้ เดินมาจนถึงทางขึ้นก็พบกับการ์ดรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ที่หน้าบันได

“จะไปไหนครับ” น้ำเสียงเข้มดุดันของชายร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนเอ่ยถามพร้อมกับยื่นแขนออกไปขวางทางเพื่อหยุดร่างบางไม่ให้ก้าวเดินต่อ

“คุณไนต์เรียกไปพบค่ะ” จัสมินตอบคำถามของการ์ดด้วยน้ำเสียงปกติ

การ์ดสองคนที่ยืนคุมอยู่ที่หน้าบันไดทางขึ้นไปยังชั้นสองและสามมองหน้ากัน ก่อนที่การ์ดอีกคนจะยกมือขึ้นแตะเครื่องมือสื่อสารที่หู ทำให้หญิงสาวร่างบางต้องยืนรอก่อน เพราะรู้ดีว่าระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่นั้นแน่นหนาขนาดไหน ต่อให้บอกว่าเจ้าของคลับเรียกพบก็ไม่มีทางได้ขึ้นไปง่ายๆ หากยังไม่ได้รับการยืนยันมาจากลูกน้องคนสนิทของเจ้าของคลับนี้

“เชิญครับ” ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีการ์ดคนเดิมกับที่ตั้งคำถามก่อนหน้าก็ลดมือลงขยับหลีกทางให้เมื่อได้รับการยืนยันลงมาจากชั้นบนสุดแล้วเรียบร้อย

จัสมินก้าวขึ้นบันไดไปด้วยความคล่องแคล่ว แม้ว่าตอนนี้เธอจะสวมรองเท้าส้นสูงอยู่ก็ไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเธอเลยสักนิด เรียกได้ว่าเธอคุ้นชินกับการสวมใส่รองเท้าส้นสูงพอๆ กับสถานบันเทิงแห่งนี้ ให้หลับตาเดินยังได้

พอเดินขึ้นมาถึงชั้นสามที่เป็นชั้นบนสุดของคลับก็พบชายร่างสูงโปร่งคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องที่เธอคุ้นชิน เพียงแค่เห็นหน้าเธอเขาก็ไม่คิดถามอะไร เอื้อมมือขึ้นไปจับก้านลูกบิดประตูแล้วเปิดมันให้กับเธอทันที

เพียงแค่ก้าวเข้ามาในห้องก็พบกับอุณหภูมิที่เย็นเฉียบจนเจ้าของร่างบางต้องยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองเพื่อเพิ่มไออุ่นให้กับร่างกาย

“เหมือนฉันให้คนไปตามเธอนานแล้วนะ”

น้ำเสียงเรียบนิ่งของคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่แสนเย็นเฉียบ ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นจากสมาร์ทโฟนในมือขึ้นมองตรงไปยังร่างบางในชุดเกาะอกรัดรูปสีดำที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง

“ฉันแต่งหน้าแต่งตัวอยู่เลยมาช้าค่ะ” จัสมินบอกเหตุผลที่ทำให้ตัวเองขึ้นมาช้า พร้อมกับก้าวเท้าเดินตรงไปหาร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานโดยไม่ต้องรอให้เขาเรียก

ไนต์ เจ้าของคลับหรูชื่อดังแห่งนี้ ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคมดุจเหยี่ยว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูป จ้องมองไปที่ร่างบางในชุดเดรสเกาะอกสีดำรัดรูปกำลังเดินตรงเข้าหาอย่างไม่วางตา จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเขา

หมับ!

มือหนาตวัดโอบเอวคอดของพีอาร์สาวสุดสวยแล้วดึงให้เธอนั่งลงบนตักของตัวเอง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปเอ่ยชิดใบหูเล็กด้วยโทนเสียงที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนัก

“เธอก็รู้นี่ว่าถ้าฉันหงุดหงิดจะเป็นยังไง”

“ขอโทษค่ะ ครั้งหน้าจะรีบมาทันทีที่คุณเรียก”

‘ปีศาจร้าย’ นั่นคือคำที่เธอนิยามให้เขาเมื่อเขาอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดหรือไม่พอใจอะไรบางอย่าง ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาที่มีกลิ่นอายของหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษคนนี้นั้นน่ากลัวไม่น้อย เป็นไปได้เธอก็ไม่ได้อยากจะทำให้เขาหงุดหงิดนักหรอก

“รู้ก็ดี”

“ทำไมวันนี้ถึงเรียกฉันมาหาเวลานี้คะ” คนที่นั่งอยู่บนตักแกร่งถามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วไนต์จะเรียกเธอมาหาตอนที่คลับปิดแล้วเท่านั้น

“อยาก” คนถูกถามตอบกลับสั้นๆ อย่างไม่อาย กดหน้าลงซุกไซ้คลอเคลียร์กับลำคอระหงของคนบนตัก ก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อพบว่ากลิ่นบนตัวเธอนั้นไม่เหมือนเดิม “เธอเปลี่ยนน้ำหอมงั้นเหรอ”

“ค่ะ”

“กลับไปใช้กลิ่นเดิมซะ”

“ทำไมล่ะคะ กลิ่นนี้ก็หอม…”

“เพราะฉันชอบกลิ่นนั้น” ไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบเขาก็พูดแทรกขึ้นทันที

ไม่เจอแค่สองสัปดาห์แทนที่จะอารมณ์ดีที่ได้เจอ แต่เธอก็ดันทำให้เขาหงุดหงิดเพราะกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยนี้ พอเธอเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมแล้วให้ความรู้สึกแปลกๆ คล้ายกับว่าคนที่นั่งอยู่บนตักให้เขาคลอเคลียร์อยู่ตอนนี้ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่จัสมินคนที่เขาคุ้นเคยมานานหลายเดือน

จัสมินพยักหน้ารับโดยไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้คนตัวสูงโอบกอดลูบไล้คลอเคลียร์เธออยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดห้ามปราม เพราะห้ามไปเขาก็ไม่ฟัง ในเมื่อเอ่ยปากมาแล้วว่า ‘อยาก’ สิ่งเดียวที่จะทำให้เขาหายอยากได้ก็คือเซ็กซ์...จากเธอ

และสิ่งที่เขาต้องการก็คือสิ่งที่เธอปรารถนาเช่นกัน...