“คะ...คือ” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ละล่ำละลักตอบด้วยเสียงอันสั่นเทา “ละ..เล่นน้ำครับ”
“อ่าฮะ”
เป็นการตอบรับแบบที่ผมฟังแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เป็นไปได้ก็อยากให้ตัวเองครั่นเนื้อครั่นตัวจับไข้นอนซมไม่ต้องรับรู้อะไรอีก ร่างสูงก้มลงไปเก็บปลาที่นอนนิ่งตายอนาถอยู่บนพื้นขึ้นมาไว้ในมือ มุมปากได้รูปกระตุกขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่นั่นไม่ใช่ยิ้ม และผมมั่นใจได้ว่ามันเป็นอะไรที่ไม่ใช่เรื่องดี
“จะ...เจ็บ ไหมครับ...” ผมถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย แทบจะหลั่งน้ำตาแห่งความปวดใจออกมา ถามว่าผมเป็นห่วงคนตรงหน้านั่นเหรอ?
หึ! เปล่าหรอกครับ เป็นห่วงอนาคตตัวเองนี่แหละ!
ผมจะรอดกลับไปได้หรือเปล่า นั่นน่ะ...เต็มแรงเลยนะ เกิดมาเคยไม่คิดว่าตัวเองจะปาได้แม่นขนาดนี้ ฮือ
“เหมือน นะ นั่น...นั่นจะเป็นเลือดนะครับ”
ผมชี้นิ้วตรงใต้จมูกตัวเองให้เขาดู มือข้างที่ว่างอยู่ของคุณลีวอนแตะเข้าที่ใต้จมูกโด่งตาม เลือดสีแดงเข้ม
