สยบรักลูกสาวมาเฟีย

โดนเมินอีกแล้ว

"ทะเราะอะไรกับม๊าครับคนเก่งของป๊า"คิมหันต์เดินเข้ามาในห้องนอนลูกสาวพร้อมกับยกแก้วนมอุ่นๆมาให้กังหัน เพราะมื้อเย็นกังหันประท้วงไม่ยอมลงไปทานอาหารด้วยกัน

"เปล่าค่ะป๊า..."

"แน่ใจนะ...ระบายให้ป๊าฟังได้นะ..."คิมหันต์ทิ้งตัวลงที่เตียงนอนลูกสาวอย่างเป็นกันเอง จากนั้นกังหันก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ ทั้งคู่นอนข้างกัน สายตามองขึ้นไปบนเพดาสีขาวที่ประดับไปด้วยดวงดาว

"ม๊าไม่เข้าใจหนูเลยค่ะป๊า...ม๊าชอบอ้างว่าหนูเป็นผู้หญิงแต่ทำตัวแข็งกระด้างไม่อ่อนหวาน...การแข่งรถมันคือชีวิตจิตใจของหนู...หนูก็แค่ชอบความเร็ว...ไม่ได้แปลว่าหนูไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย...ทำไมต้องดุตลอดเวลาด้วยหนูไม่เข้าใจเลย...ทำไมต้องคอยห้ามในสิ่งที่หนูชอบด้วย"

"งั้นฟังป๊า...ตั้งแต่เกิดมากังหันติดป๊าตั้งแต่เด็กๆ...ทั้งที่ตอนอยู่ในท้องม๊าเหม็นหน้าป๊า...ไม่ยอมอยู่ใกล้ป๊าเลยจนคลอด...แต่พอคลอดมากังหันแทบจะไม่อยากอยู่กับม๊าเลยทั้งที่ม๊าก็รักกังหันมากๆ...พยายามหลอกล่อทุกทางกังหันก็ไม่อยู่กับม๊า...พอกังหันติดป๊า...กังหันก็ซึมซับพฤติกรรมที่เป็นผู้ชายของป๊าแทบจะทั้งหมด...ในขณะที่ม๊าพยายามเข้าหากังหันคอยดูแลประคบประหงมกังหันราวกับไข่ในหิน...แล้วที่ม๊าห้ามไม่ใช่ม๊าไม่รัก...แต่เพราะม๊ามีลูกสาวคนเดียวที่ม๊ารักมากๆ...ม๊าไม่อยากให้กังหันเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว...รู้ไหมตอนที่กังหันหัดเดิน...แล้วหกล้มร้องไห้งอแงหาป๊า...ตอนนั้นม๊านั่งร้องไห้เพราะสงสารกังหัน...ม๊าไม่ชอบเห็นกังหันเจ็บปวด...กังหันกลับเรียกร้องหาแต่ป๊า...แค่กังหันร้องไห้เพราะล้มม๊ายังเสียใจขนาดนั้น...ถ้ากังหันเป็นอะไรไปม๊าจะอยู่ยังไง?...มาถึงตอนนี้แล้วกังหันสงสารม๊าบ้างหรือยังครับ...ม๊าถูกกังหันละเลยมาตลอดทั้งที่ม๊าแค่เป็นห่วงกังหัน...ป๊าผิดเองที่ป๊าสอนให้หนูแข็งแกร่งเกินไป...ป๊าเป็นผู้ชาย...ป๊าก็ห่วงหนูแล้วด้วยความที่ป๊าไม่เคยเลี้ยงใคร...ป๊าเลยได้แต่สอนหนูในแบบผู้ชาย...ถ้าหนูยอมอยู่กับม๊า...หนูคงจะซึมซับนิสัยอ่อนโยน...ขี้อ้อนเหมือนม๊าและเป็นเด็กสาวที่น่ารักมากแน่ๆ"กังหันหันมามองหน้าผู้เป็นพ่อ นี่คือเหตุผลจริงๆสินะ เหตุผลที่เธอไม่เคยเข้าใจ

"ม๊า...เสียใจเพราะหนูอีกแล้ว...หนูไม่น่าเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้เลย...ม๊าจะโกรธหนูไหมคะป๊า..."

"ม๊าไม่เคยโกรธกังหันครับ...ม๊าแค่ต้องการความรักจากหนู...แค่นั้นเอง"

แกร๊ก แอ๊ด!!

"ม๊ะม๊า...กังหันขอโทษค่ะ..."ร่างบางที่สูงกว่าผู้เป็นแม่นิดหน่อยเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับยกแก้วนมอุ่นๆเข้ามาวางไว้ที่หัวเตียง "มาค่ะเดี๋ยวหนูเป่าผมให้ม๊าดีกว่านะคะ..."เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบไดร์เป่าผมมาจากมือของผู้เป็นแม่

"เป็นอะไรไปหื้ม...อ้อนม๊าแบบนี้อยากได้อะไร?"มิเกลเอ่ยถามเสียงอ่อน

"หนูรักม๊านะ...ขอโทษค่ะที่เอาแต่ใจตัวเอง...และมองข้ามความห่วงใยของม๊าไป"นี่นับเป็นครั้งแรกที่บูกสาวของเธอทำตัวน่ารักสมกับเป็นลูกผู้หญิง

"ม๊าก็รักหนู...รักที่สุดของหัวใจเลย..."จากนั้นทั้งคู่ก็กอดกันอย่างรักใคร่

"หนูสัญญาค่ะ...ว่าหนูจะไม่ไปแข่งรถ...แต่หนูอยากให้ม๊าเข้าใจ...ว่าหนูชอบ...สิ่งที่หนูชอบไม่ได้ทำให้หนูเป็นผู้ชาย...หนูแค่ชอบแค่นั้นเองค่ะม๊า"

"ม๊าจะพยายามเข้าใจหนู...เอาเถอะ...มันดึกแล้ว...ไปนอนเถอะ...ฝันดีนะคนสวยของม๊า..."จากนั้นมิเกลก็ประคองใบหน้าลูกสาวเข้ามาหอมทั้งสองข้างอย่างอ่อนโยน

วันต่อมา...

"ม๊ะม๊า...เห็นบัตรนิสิตของหนูไหมคะ?"กังหันเอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่กำลังง่วงอยู่กับการจัดเตรียมอาหารเช้า

"ไม่จ่ะ...หนูเอาไว้ไหน...ลืมไว้ไหนหรือเปล่าลองคิดดีๆ..."มิเกลกล่าว

"ปกติหนูก็เอาไว้ในกระเป๋าผ้านะคะ..."

"ม๊าบอกแล้วให้เก็บไว้ในกระเป๋าตังค์...ไม่ใช่อะไรๆก็โยนลงกระเป๋าผ้าแบบนั้น..."

"ก็จะมีหลายกระเป๋าให้ยุ่งยากทำไมล่ะคะม๊า...แต่เอาเถอะค่ะ...ซาลาเปานี้หนูขอนะ...ไปก่อนนะคะ..."กังหันหยิบซาลาเปาในจานมาถือไว้ ก่อนจะเดินไปหอมแก้มมิเกลแล้วรีบออกจากบ้านไป

ตึกสถาปัตยกรรม

"วาดสวยนี่...สนใจให้พี่เป็นแบบป้ะ?"ขณะที่กังหันกำลังนั่งวาดรูปต้นไม้อยู่หน้าตึกเพื่อฆ่าเวลาอยู่นั้น อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง แถมเสียงยังเหมือนอยู่ข้างๆหูเธออีก ร่างสูงแอบสูดกลิ่นกายหอมๆของกังหันโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ว่าตอนนี้กลิ่นตัวของเธอมันหอมหวนแค่ไหน

"..."กังหันไม่ตอบแต่กลับตั้งใจวาดภาพตรงหน้าที่เป็นจุดโฟกัสของเธอ โดยไม่สนใจคนที่พยายามคุยด้วยเลย

"นี่ไม่ได้ยินที่ถามหรอ..."

"ได้ยิน...แต่ไม่สนใจ"กังหันตอบเสียงเรียบนิ่ง ยังคงวาดภาพตรงหน้าต่อ

"กังหัน...รอนานไหม...แล้ว..."ใจ๋วิ่งเข้ามาหาเพื่อนรัก ก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นชายหนุ่มรุ่นพี่หน้าตาดี ที่มีดีกรีเป็นถึงเดือนคณะบริหารแถมยังพ่วงความฮอตติดอันดับ3ของมหาวิทยาลัยอีกด้วย

"อย่าไปสนใจเลย...ไปเรียนกันเถอะ"พูดจบกังหันก็ลุกเก็บอุปกรณ์เข้าไปในกระเป๋าผ้าคู่ใจ แล้วลุกออกไปโดยทิ้งให้อชิ หน้าเหวออีกแล้ว

"กังหันงั้นหรอ?...เมินฉันอีกแล้วนะ!!"อชิกล่าวกับตัวเองในใจ

ด้านอชิ...

"ทำไมมาเช้าวะวันนี้"น่านฟ้าเอ่ยถามเพื่อนรักที่มานั่งรอให้คลาสเรียนก่อน ทั้งที่ปกติต้องกินเวลาไปเป็น10นาทีกว่าเขาจะโผล่หัวมา

"อัญชันบ่น...แล้วก็ฟ้องมี๊กูอ่าดิ...เลยต้องตื่นแต่เช้า"อชิทำหน้าเซ็ง แต่ไม่ใช่ว่าจะเซ็งเรื่องนั้นเรื่องเดียว เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ถูกกังหันเมินมา เขาก็รู้สึกไม่ชอบใจเช่นกัน ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยโดนสาวคนไหนเมินเลยแม้แต่คนเดียว นอกเสียจากเด็กนั่นอีกคน

"เย็นนี้มีแข่งรถกับพวกไอ้เกื้อ...ไปแก้เบื่อไหม...กูล่ะอยากเอาคืนแม่งจริงๆ..."น่านฟ้าเอ่ยชักชวนเพื่อนที่เอาแต่ทำหน้าเซ็ง

"เอาดิ...แต่ขอไปรับอัญชันไปส่งบ้านก่อนนะ..แล้วเดี๋ยวตามไป"อชิตอบรับเพื่อน

ด้านกังหัน...

หลังจากเลิกเรียนกังหันและใจ๋ก็เดินลงมาที่ใต้ตึก วันนี้ริชชี่บอกว่าติดธุระทางบ้านเลยไม่ได้มาเรียน

"อ๊ะ...เอาชีสไปให้ริชด้วย...ฉันกลับก่อน..."กังหันยื่นชีสที่เก็บเผื่อให้เพื่อนรักยื่นให้ใจ๋เป็นคนรับหน้าที่ต่อเพราะริชชี่และใจ๋อยู่หอเดียวกัน

"อืม...กลับดีๆล่ะ"กังหันพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็เดินเลี่ยงไปทางโรงรถทันที

ตึก ตึก ตึก!!

เสียงฝีเท้าหนักเดินตามร่างบางมาตั้งแต่หน้าตึกเรียนแล้ว เมื่อรู้ดังนั้นเธอจึงหยุดเดินแล้วหันไปเผชิญหน้า แต่พอหันไปก็ไม่เจอใครเลย ทำให้ร่างเล็กล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าผ้าเพื่อหยิบอาวุธที่คิมหันต์มักให้พกติดตัวมาด้วยตลอด

หมับ!!

"โอ้ย!...งึกๆๆๆๆๆๆๆ"กังหันดึงที่ช็อตไฟฟ้าจี้ไปที่แขนของผู้ชายที่ตามเธอมา จนตอนนี้ร่างสูงชักแง่กๆไปเพราะกระแสไฟวิ่งเข้าสู่ร่างกาย ทำให้ร่างของอชิที่เดินตามมาตั้งแต่แรกล้มพับลงไปด้วยร่างกายที่อ่อนแรง

"เชี้ย!!"กังหันตาโตรีบชักเครื่องช็อตไฟฟ้าออกด้วยความเร็ว จากนั้นก็รีบเก็บเข้าไปที่กระเป๋าผ้าดังเดิม "บ้าเอ้ย...สลบเลยหรอเนี้ย!!"กังหันอุทานก่อนจะก้มลงไปสะกิดแขนของอชิ "เอาไงล่ะทีนี้...ภาระฉันอีกแล้ว!!"ร่างบางหิ้วปีกของอชิขึ้น ก่อนจะจับเขาขึ้นมาขี่หลังของเธอไว้ แล้วแบกไปที่รถบิ๊กไบค์คู่ใจ

ด้วยความที่เธอเคยเรียนยูโดมาเลยทำให้แรงที่มีเกินกว่าหญิงทั่วไปสามารถแบกร่างกำยำของอชิได้ แม้จะทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็นะ เธอคงช็อตเขานานเกินไป ยังไงก็คงต้องรับผิดชอบ เธอดึงร่างของอชิให้นั่งพิงรถของเธอ จะให้ซ้อนท้ายบิ๊กไบค์ก็กลัวว่าเขาจะตกลงไปตายอีก แถมก็ไม่รู้ว่าต้องไปส่งไหนด้วย ก็เลยต้องรอเขาตื่น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

~เสียงโทรศัพท์ของอชิ~

"ของนายหรอ"มือเล็กควานหาโทรศัพท์มือถือของร่างสูงที่ไม่ได้สติ จนสุดท้ายก็ล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงได้สำเร็จ

'น่านฟ้า'

กังหันไม่รอช้ารีบสไลด์รับสายทันที

"ไอ้อชิ...มึงอยู่ไหนเนี้ย...ไม่มาแล้วหรอ?"เสียงปรายสายกรอกเสียงเข้ามา

"เอ่อ...คือ...เพื่อนพี่สลบอยู่ที่โรงรถนักศึกษาชั้นบีค่ะ"

"แล้วน้องเป็นใครอ่า...มารับโทรศัพท์มันได้ไง..."

"พี่เขาสะกดรอยตามหนูค่ะ...หนูเลยใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตไป"

"งั้นรออยู่นั่นแหละเดี๋ยวพี่ไป"จากนั้นปรายสายก็ตัดไปทันที

ส่วนเธอก็นั่งลงข้างๆเขาด้วยความเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่ตอนนี้ขับรถกลับบ้านเลยก็ได้ เธอแค่ป้องกันตัว ไม่ได้เริ่มก่อนสักหน่อย

พลั่ก!!

อยู่ศีรษะของอชิก็เอนมาซบไหล่ของกังหัน ด้วยความที่ไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวก็เลยดันศีรษะของเขาออกไปจากไหล่ด้วยความแรง จนร่างไร้สติล้มลงไปหัวกระแทกพื้น

"เลือด!!...เวรแล้วกังหัน!!"ร่างเล็กอุทานออกมาเสียงดัง กับความรุนแรงที่เธอไม่ได้ตั้งใจทำ