intro..
871 คำ
เสียงเครื่องยนต์ของรถบิ๊กไบทร์สีดำขับเบิ้ลเตรียมความพร้อม เพื่อรอสัญญาณออกตัวในอีก
3
2
1
ดวงตาคมกริบภายใต้กันน็อคเต็มใบราคาแพงมองไปที่สัญญาณก่อนที่จะใช้เท้าสับเกียร์แล้วบิดคันเร่งออกตัวไปด้วยความเร็ว
"วู่ว!!!"เสียงโห่วเชียร์ดังลั่นสนามแข่งรถ พร้อมกับสายตาที่จ้องมองยานพาหนะคันหนึ่งที่นำโด่งชนิดที่ไม่มีคันไหนตามทัน รวดเร็วดั่งลมกรด
เอี๊ยดดดดด!!
"กรี๊ดดดดดด...กังหัน!!!"เสียงของร่างเล็กอย่างใจ๋กรี๊ดลั่นสนามเมื่อเพื่อนรักสาวสวยอย่างกังหันขับเข้าไปที่เส้นชัยในเวลาต่อมา และเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในสนามแข่งนี้
หมวกกันน็อคถูกถอดออก พร้อมกับใบหน้าแสนสวย ขัดกับนิสัยนิ่งๆแสนเย็นชาของเธอ ดวงตาคมกริบกวาดสายตาไปมองที่เพื่อนรักอย่างใจ๋ที่เกาะติดขอบสนามพร้อมกับระบายยิ้มให้ และนั่นคือรอยยิ้มที่ทำเอาหนุ่มๆถึงกับละลายไปตามๆกัน รอยยิ้มที่สะกดทุกสายตา ราวกับต้องมนต์สะกด และน้อยมากๆที่จะเห็นสาวสวยหุ่นดี แต่หน้านิ่งนี้ยิ้ม ใครเห็นนับว่าเป็นบุญ เพราะสำหรับเธอแล้ว รอยยิ้มของเธอคือสิ่งต้องห้ามที่พ่อของเธอห้ามเอาไว้
"เชี้ย!!!...น้องกังหันยิ้มด้วยว่ะ...โคตรสวย...โคตรเฟียส!!"เสียงชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นกับกลุ่มเพื่อน
"กังหันทางนี้!!"ใจ๋เรียกเพื่อนให้เดินมาที่อัฒจันทร์ พร้อมกับส่งน้ำเปล่าป้อนสาวนักบิดที่คว้าชัยชนะมาครองในวันนี้
"ขอบใจนะแก..."กังหันเอ่ยบอกเพื่อนรักก่อนจะมองหาใครบางคนที่วันนี้ไม่เห็น
"...ไอ้โอบล่ะไม่มาหรอ?"ริมฝีปากเล็กเอ่ยถามใจ๋
"เดี๋ยวมา...แล้วนี่รับรางวัลเสร็จจะกลับเลยไหมแก"ใจ๋เอ่ยถามต่อ
"อืม...กลับเลย"กังหันตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามสไตล์สาวนิ่งอย่างเธอ
"ยิ้มสวยออก...ทำไมไม่หัดยิ้มเยอะๆ...รู้ไหมว่าหนุ่มๆมองแกตาเป็นมันเลย"ใจ๋เอ่ยบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มสดใส ถ้าเทียบกับกังหันแล้วใจ๋เป็นผู้หญิงที่ยิ้มง่ายมากๆ ต่างจากเธอ จนบางทีคนรอบข้างก็คิดว่าเธออมทุกข์ ทั้งที่ความจริงมันเป็นความเคยชินตั้งแต่เด็กๆ มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่เธอสามารถยิ้มให้ได้ นั่นก็คือคิมหันต์ พ่อของเธอและวสันต์ปู่ของเธอนั่นเอง
"ไร้สาระ!...เดี๋ยวไปรับรางวัลก่อนนะ...จะได้กลับกัน...ว่าแต่แกจะซ้อนฉันกลับป้ะ...หรือจะรอโอบมารับ"
"รอโอบดีกว่าแก...ฉันไม่ค่อยชอบซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อ่ากลัวความเร็ว...อีกอย่างแกขับเร็ว...ฉันกลัว"ใจ๋กล่าวพร้อมทำท่าทางกลัวจริงๆ
"คิดมากนะแกเนี้ย"กังหันพูดจบก็เดินไปรับรางวัล จากนั้นก็เดินกลับมาหาเพื่อนทันที และไม่นานหนุ่มหล่อหน้าตี๋อย่างโอบก็เดินมาพอดี
"ไง...ชนะอีกแล้วหรอแก"ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับมองไปยังถ้วยรางวัลและเงินรางวัลในมือเล็กของเพื่อนสาว
"แน่นอนคนมันเก่ง"กังหันไหวไหล่เบาๆ "กลับก่อนนะ...ออกมานานแล้วเดี๋ยวป๊าด่า...เอ่อ...ไม่สิม๊ามากกว่าที่จะบ่น...ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ...ฝากไปส่งใจ๋ด้วยล่ะ...ส่วนแกถึงแล้วก็ทักมานะ"จากนั้นร่างเล็กก็เดินไปขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจแล้วขับออกไปด้วยความเร็วทันที
@คฤหาสน์หิรัญวัฒนาสกุล
"ม๊า!!"ริมฝีปากเล็กเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ เมื่อมิเกลผู้เป็นแม่ยืนมองร่างบางตาเขม็งด้วยความไม่พอใจ โดยมีคิมหันต์ยืนยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้ลูกสาวสุดที่รักอย่างช่วยอะไรไม่ได้
"ม๊าบอกกังหันกี่ครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้แข่งรถ...ทำไมถึงไม่ฟังม๊าเลย...เพราะพี่คนเดียวให้ท้ายลูก...ดื้อทั้งพ่อทั้งลูก"
"เอ้า...ก็ลูกชอบ...ป๊าขอโทษไม่คิดว่าม๊าจะกลับมาเร็ว"ปลายประโยคของคิมหันต์พูดเบาๆอย่างช่วยลูกสาวไม่ได้ เขาพยายามถ่วงเวลาให้มิเกลกลับบ้านช้าแล้ว แต่มิเกลก็รู้ทันจนได้และรีบกลับมาจากบริษัทพอดีกับที่เห็นกังหันขับบิ๊กไบค์เข้ามาในบ้านพอดี
"ไม่ต้องส่งซิกให้กัน...เข้าไปในบ้าน...เรามีเรื่องต้องคุยกัน!!"สิ้นเสียงของมิเกลทุกคนก็เดินคอตกตามไปยังห้องนั่งเล่นอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ป๊า!!...ทำไมไม่ถ่วงเวลาให้นานกว่านี้คะ..."
"ป๊าขอโทษ...ม๊าเขารู้...ป๊าไม่รู้จะช่วยยังไง...กังหันก็รู้...ว่าม๊าหูไวตาไวจะตาย!"
"ได้รางวัลมาด้วยนะคิคิ...ชนะที่หนึ่งเหมือนเดิม"ร่างบางไม่ได้สลดอะไร ยกรางวัลขึ้นอวดผู้เป็นพ่อ พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆไปให้ รอยยิ้มที่สามารถมอบให้เขาได้แค่คนเดียว
"เก่งมากลูกสาวป๊า!"มือหนายกขึ้นยีหัวของกังหันเบาๆอย่างเอ็นดูพร้อมยกยิ้มภูมิใจในตัวลูกสาว ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา
- ผู้เขียน
