EP2/1เจ้าของสายลม
1043 คำ
[2]
เจ้าของสายลม
ชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้ง เขาหยิบชุดนอนที่กองบนพื้นไปทิ้งลงตะกร้าหน้าห้องน้ำ ก่อนจะออกไปนั่งที่โซฟาด้านนอก เอนหลังอย่างผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่
สามสิบนาทีให้หลัง ท้องไส้ของบุรุษผู้เพิ่งสูญเสียพลังงานก็ร้องครวญ นั่นเพราะมันอยากได้พลังงานไปเติมเต็มส่วนที่ถูกเผาผลาญไปแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ย โทรสั่งอาหารง่ายๆ กับทางโรงแรม นั่นคือสปาเก็ตตีราดซอสเห็ดสองจานกับน้ำส้มคั้นสองแก้ว นั่งรออยู่ชั่วครู่ บริกรก็นำอาหารขึ้นมาส่ง
วาโยจัดแจงวางทุกอย่างลงบนโต๊ะรับแขกเล็กๆ แล้วเดินกลับไปเรียกคนที่ยังหลับสนิทในห้องนอน
“ดาว ตื่นมาทานอะไรหน่อย เมื่อกี้เธอเอาแต่ดื่ม แทบไม่ได้กินอะไรเลย”
สามีไร้หัวใจเดินเข้าไปใกล้ภรรยา เมื่อหล่อนไม่ขานรับก็แตะแขนหล่อนเบาๆ เนื้อตัวหล่อนอุ่นจัดราวกับคนเป็นไข้
“ดาว? ไม่สบายหรือเปล่า หรือแค่ตัวร้อนเพราะดื่มมากไป ดาว...ดาว ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงแกร่งกร้าวดังเข้าไปฉุดสติสัมปชัญญะของละอองดาวให้ตื่นจากการหลับใหล หญิงสาวลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพื่อจะพบว่าสามีที่รักตีหน้ายักษ์จดจ้องเธออยู่
“ยะ...อย่า! อย่าทำอีกนะ ดาวเจ็บ ขอร้องล่ะ...คุณ...โย”
ร่างอ่อนแรงไม่อาจทรงกายให้ลุกนั่ง เหมือนเธอจะเป็นไข้เลย รู้สึกเพลียเอามากๆ ที่สำคัญคือเรี่ยวแรงที่พอมีได้ถูกสามีสูบไปจนหมดสิ้น
วาโยบังคับร่างน้อยให้นั่งพิงอกแกร่ง
“เธอควรกินอะไรสักนิดแล้วกินยาลดไข้ด้วย ฉันว่าเธอตัวร้อนนะ”
เขาบอกคนที่ตัวสั่นในอ้อมแขน ขณะที่อีกมือหยิบหมอนสองใบมาวางซ้อนกันแล้วให้ภรรยาเอนร่างลงไปพิง
“ดาวปวดหัว” เธอบอกเสียงอ่อย เอามือคลำหน้าผาก และมันทำให้ผ้านวมที่ปกปิดอกอวบร่นลงจนเผยเนื้อทรวงเกือบครึ่งค่อน เธอรีบดึงผ้านวมมาปกปิดเรือนร่าง ไม่อยากเสี่ยงกับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของสามี ทางที่ดีควรป้องกันตัวเองไว้ก่อน ด้วยการซ่อนกายเปลือยเปล่าให้มิดชิดจากสายตาเขา
“ฉันไม่ทำอะไรคนป่วยหรอกน่า” คนเป็นสามีรู้ดีว่าภรรยาหวั่นเกรงสิ่งใด เขาจึงเอ่ยออกไปเพื่อให้หล่อนสบายใจที่สุด
“ดาวก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ผ้าหลุดเท่านั้น”
วาโยเดินออกไปข้างนอกแล้วยกจานสปาเก็ตตีเข้ามาในห้องนอน เขาวางมันบนตักของคนป่วยพร้อมช้อนส้อม วางแก้วน้ำส้มไว้บนโต๊ะเตี้ยข้างเตียง ก่อนจะกลับไปนั่งยังโซฟาหน้าจอโทรทัศน์ ซึ่งกำลังฉายภาพการแข่งขันฟุตบอลคู่โปรด
เขาเริ่มรับประทานอาหารในจาน ตาก็ดูการแข่งขันฟุตบอลระหว่างสองสโมสรดังไปด้วย
เคล้ง!
วาโยพ่นลมหายใจแรงๆ เมื่อเสียงบางอย่างร่วงกระทบกันดังมาจากห้องนอน คราวนี้ภรรยาตัวดีจะมารยาอะไรอีก หล่อนไม่ใช่คนที่เขารักนะ จะได้ให้เขาเทียวป้อนข้าวป้อนน้ำ แม้ว่าจะไม่สบายอยู่ก็เถอะ
เขาวางช้อนกับส้อมลงที่เดิม ยกน้ำส้มขึ้นมาจิบแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง และสิ่งที่คิดไว้ก็เป็นเรื่องจริง
เคล้ง!
ละอองดาวอยากฆ่าตัวเองนักที่ไม่มีแรงขนาดจะยกช้อนส้อม เธอจ้องมองอาหารในจานอย่างโกรธเคือง อยากเสกให้มันเข้าไปอยู่ในท้องได้เลยโดยไม่ต้องกลืน ถ้าทำได้คงจะดี
“ทำไมไม่เรียกฉัน”
เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นที่หน้าประตู ละอองดาวเพิ่งรู้ว่าเขายืนอยู่
“เอ่อ...ไม่ดีมั้งคะ ดาวคิดว่าตัวเองไม่ได้สำคัญ...ขนาดนั้น”
เธอเค้นเสียงตอบเขา จู่ๆ กระบอกตาก็ร้อนผ่าว จู่ๆ ก็อยากร้องไห้
“แค่ป้อนข้าวคนป่วย ฉันจะถือว่าทำบุญละกัน”
สามีตีตราตอบศรีภรรยาตามที่สมองสั่งการ แม้เสียงหนึ่งจะค้านขึ้นมาจากหัวใจว่าไม่จริง เขาทำเพราะอยากทำ ไม่ใช่เพราะต้องการมีบุญคุณ
“ขอบคุณที่กรุณา ดาว...จะตอบแทนแน่นอน”
ละอองดาวให้คำมั่น ขณะที่วาโยเดินมานั่งข้างๆ หล่อน เขาหยิบจานสปาเก็ตตีไปวางบนตักตัวเองแล้วใช้ส้อมม้วนเส้นเป็นคำเล็กๆ ส่งเข้าปากคนป่วย
หญิงสาวรับประทานได้สองสามคำก็เริ่มอิ่ม ความจริงคือเธอกลืนไม่ลง ซอสเห็ดมันเลี่ยนเกินไปจนเธอพะอืดพะอม สามีที่รักจึงรีบยกแก้วน้ำส้มให้จิบ
“เป็นไง ดีขึ้นบ้างไหม”
คนป่วยพยักหน้า รสของน้ำส้มเปรี้ยวๆ หวานๆ ลดอาการเลี่ยนได้ดีทีเดียว
เขาตั้งท่าจะป้อนอีก แต่ละอองดาวส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ไหวแล้วค่ะ มันเลี่ยน” เธอตอบตามตรง เขาไม่พูดอะไรแต่ลุกเอาจานไปเก็บแล้วเดินเข้ามาหาบางอย่างในกระเป๋าเดินทาง
ละอองดาวเห็นสามีเปิดซิปกระเป๋าของเธอแล้วค้นซอกนั้นมุมนี้ เขาหาอะไร หรือว่า...
“ถ้าจะหายาลดไข้ให้ดาว มันอยู่ในซิปด้านในอีกทีค่ะ”
เธอแนะเพราะคิดเช่นนั้น แต่สิ่งที่สามีที่รักเอ่ยออกมา...
“เปล่านี่ ฉันหา ‘ถุงยาง’ ต่างหาก”
หัวใจละอองดาวเจ็บจุกสุดประมาณ คำที่สามีเอ่ยขานช่างชัดเจนเหลือเกิน
“งั้น...ก็อย่าหาเลยค่ะ ดาวไม่ได้เตรียมมันมาเพราะว่าจะหาทางจับคุณ”
เธอยิ้มเยาะเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าเขาสลดลง
“คิดดีแล้วเหรอที่พูด เราหมดสัญญาต่อกันแล้วนะ”
เขารีบท้วง มือขวาสอดเข้าไปหาของในช่องกระเป๋าด้านในที่เพิ่งรูดซิปออก และไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ซองยาขนาดเล็กก็ติดมือเขาออกมา
“อ่า...ขอโทษทีค่ะ ดาวล้อเล่น”
เธอเลือกสิ่งที่ถูกต้อง วาโยไม่ใช่ผู้ชายที่จะยอมอะไรง่ายๆ หากว่าตอนหย่าเธอเกิดมีเด็กขึ้นมา เขาคงรับไว้แค่ลูกเท่านั้น
- ผู้เขียน
