[6]
ลูกสะใภ้ข้า! อย่าแตะ
มื้อค่ำแสนอร่อยผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง กระนั้นริมฝีปากน้อยๆ ของละอองดาวก็ยังไม่ได้เว้นว่าง เธอยังเคี้ยวผลไม้คำโต ที่นางวิภานั่งปอกนั่งหั่นให้ไม่ยอมหมดเสียที
“คุณแม่ขา ท้องดาวจะแตกแล้วค่า”
“อะไรกันแม่คนนี้ กินเข้าไปนิดเดียวทำเป็นบ่น”
วิภาที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ว่าอย่างงอนๆ มือซ้ายยังครอบครองผลแอปเปิลที่ยังปอกเปลือกไม่เสร็จ ส่วนมือขวาถือมีดเล็กๆ ไว้มั่น
“ดาวจุกแล้วค่ะ คุณแม่กินเถอะ กินเยอะเกินไป ดาวจะอ้วก”
ละอองดาวบอกตามจริง เธอคงได้อาเจียนแน่ๆ หากว่าแม่สามียังคะยั้นคะยอให้เธอกินไม่เลิก ตอนมื้อค่ำเธอก็กินไปมากกว่าปกติแล้วนะ เพื่อเอาใจนางนั่นแหละ
“เออๆ ก็ได้ๆ แล้วหล่อนง่วงหรือยังล่ะ”
“โธ่...คุณแม่ก็ ใจคอจะให้ดาวกินแล้วก็นอนอย่างเดียวใช่ไหมคะ อย่างนี้ดาวก็อ้วนพอดี” ลูกสะใภ้ยิ้มแหยๆ ให้แม่สามี นานๆ ทีจะได้พูดคุยดีๆ กับคุณนายวิภาบ้าง เธอรู้สึกดีมาก
