“รู้หรือเปล่า...ว่าฉันห่วงแค่ไหนตอนตื่นมาแล้วไม่เห็นเธอ ชอบเห็นฉันเป็นบ้าหรือยังไง ยัยบ้าเอ๊ย!” น้ำเสียงที่ทอดมาแม้จะกระแทกกระทั้นประชดประชัน แต่หญิงสาวที่ถูกว่ากลับยิ้มจนแก้มแทบปริ และพอเขาดึงเธอออกห่าง ใบหน้าของคนที่กำลังกอดเธออยู่ก็ทำให้เธอตะลึงอีกรอบ “คุณ...ร้องไห้...ทำไม?” “ก็ฉันกลัวนี่” กุมภัณฑ์เช็ดน้ำตาอย่างเสียฟอร์ม เขาไม่เคยหลั่งน้ำตาให้ผู้หญิงเห็นมานานแล้ว อาจจะตั้งแต่ที่เขารู้จักกับถุงยางอนามัยเลยก็ว่าได้ “กลัว? กลัวอะไรคะ” ถามต่อแล้วเป็นฝ่ายเช็ดน้ำตาให้เขาบ้าง ทั้งสองสบตากันเนิ่นนาน...ไม่มีคำพูด มีเพียงเสียงลมหายใจที่เข้าออกสอดประสาน “ฉันกลัวว่าเธอ...จะหนีไป กลัวว่า...พรุ่งนี้จะไม่ได้เห็นหน้าเธอ กลัวว่าจะไม่มียัยสวยแต่เซ่อให้ฉันด่าน่ะสิ” สิมันตรายิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป ความรักที่คั่นกลางด้วยความเหมาะสม มันคงสมหวังได้ยากนัก สู้เธอปฏิเสธความรักของเขาตั้งแต่วินา