วาโยเปิดประตูห้องนอนด้วยมือที่ช้อนใต้แผ่นหลังของภรรยาสาว เขาผลักมันเข้าไปด้านในเบาๆ แล้วปิดลงเบาๆ เช่นกัน แน่นอนว่าไม่ลืมล็อกประตูให้เรียบร้อย
ฟูกนอนขนาดใหญ่รองรับแผ่นหลังของละอองดาวอย่างนุ่มนวล คราวนี้วาโยไม่ได้ทำรุนแรงต่อร่างในอ้อมแขน เพราะสำนึกอยู่เสมอว่าเจ้าหล่อนเพิ่งสร่างไข้ แต่จะให้ละเลยไม่แตะต้องหล่อนคงเป็นไปไม่ได้ เดือนที่แล้วเขาขลุกอยู่ที่บ้านของวีนุตตราเกือบตลอดเวลา แน่นอนว่าห่างหายจากบ่วงสวาทจนรู้สึกประหนึ่งต้นไม้เหี่ยวเฉา แต่เชื่อหรือไม่ เพียงแค่ได้เห็นหน้าละอองดาว บางอย่างที่มันเหี่ยวเฉาก็พลันสดชื่นตื่นตัว
มือหนาเริ่มต้นด้วยการปลดเปลื้องอาภรณ์ที่ขวางกั้น เขาโยนมันทิ้งไปไม่แยแส ชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลช่างน่าเอ็นดูดีแท้ เพราะข้างในนั้นหล่อนไม่ได้สวมชุดชั้นในเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
“ฉันต้องการเธอ”
เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นชิดใบหู สองมือของวาโยลากไล้ไปทั่วสรรพางค์นวลผ่อง ละอองดาวขน
