มือเรียวพับโทรศัพท์มือถืออย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เรอิโกะเผลอเม้มปากจนเป็นเส้นตรงอย่างไม่พอใจที่ตนถูกตัดบทสนทนาทิ้งแบบเมื่อครู่ ร่างบางแต่เต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนรัญจวนใจลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่ม การเคลื่อนไหวของเธอภายใต้เสื้อคลุมสีชมพูไข่มุกเรียกเสียงผิวปากจากชายหนุ่มผมหยักศกสีทองที่นอนเปลือยกายบนเตียง
“มีใครกล้าทำให้คุณหงุดหงิดได้ขนาดนี้ละที่รัก”
“นั้นซิ! ไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันแบบนี้” เธอเดินวนไปวนมาในห้องพักอย่างกระวนกระวายใจแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อร่างของตนถูกรวบสวมกอดอย่างแนบแน่น
“คุณนั้นแหละที่กล้าโทรหาชายอื่นต่อหน้าผม”
“เดมอน...” เธอเรียกชื่อชายหนุ่มคู่ขาตรงหน้าแล้วยิ้มยั่ว “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่ของใคร”
“แต่ตอนนี้คุณเป็นของผม” หนุ่มผมทองพูดพลางดันร่างเนียนนุ่มชิดผนังห้อง แก่นกายความเป็นชายบดเบียนหน้าท้องเนียนไร้ไขมัน มือใหญ่ของเขาเลื่อนเข้าจู่โจมต้นขาเรียวงามก่อนยกขาข้
