“รับน้ำส้มไหม”
“เอ่อ...ได้ก็ดีค่ะ”
สการ์เล็ตต์ย้ายสายตาจากภาพท้องฟ้าใต้ปีกเครื่องบินมาสบตาดวงตาสีเทาคู่อ่อนโยนเธอยื่นมือมารับแก้วน้ำส้มจากเขาแล้วยกขึ้นจิบที่ละน้อย โดยไม่กล้ามองใบหน้าคมเข้มที่แย้มยิ้มอย่างพอใจ
ยามาทอยากจะหัวเราะกับท่าทางขลาดๆ กลัวๆ แต่ฝืนทำใจแกร่งของหญิงสาวคนนี้นัก แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดี เพราะสำหรับคนที่ไร้ญาติขาดมิตรแถมถูกคนรักหักหลังเป็นเรื่องที่น่าปวดใจเหลือจะบรรยาย และแน่นอนว่าจะให้ไว้ใจและเชื่อใจใครเหมือนเดิมนั้นคงไม่ได้
“หลับเถอ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง”
“คุณเดินทางแบบนี้บ่อยหรือคะ” เธอถามพยายามชวนคุยเพื่อกลบเหลื่อนความว้าวุ่นในใจ
“ไม่หรอก” เขาส่ายหน้าพับหนังสือพิมพ์เก็บ “ผมก็ไม่ค่อยชอบเดินทางหรอก แต่มันคุ้มค่าเวลาที่เราได้เป็นอิสระห่างไกลจากบ้านเกิด”
“คุณพูดเหมือนประเทศของคุณไม่มีเสรีภาพ” เธอตั้งข้อสังเกตและแอบคิดว่ามันทำให้พ่อกับแม่ไม่ได้อ
