ตอนที่ 6
1024 คำ
ใช่...เธอแอบหลงรักมาเรียสและแม้เบนจะมีอารมณ์แตกต่างแต่ใบหน้าและร่างกายหรือแม้กระทั่งน้ำเสียงนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนจากกันเลย
“เบน...ปล่อยฉัน...ปล่อยฉัน”
น้ำเสียงจากลำคอแห้งผากเบาลงทุกขณะ ร่างสูงใหญ่ยันกายขึ้นและถอดเสื้อผ้าออกจากตัวจนหมดเช่นกัน ชายหนุ่มหอบหายใจเมื่อเห็นร่างกลมกลึงที่อยู่เบื้องล่างนอนระทดระทวยเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน
เขาจะลงโทษเธอให้สาสม ให้เธอเป็นข้ารับใช้และหาความสุขจากความเป็นสาวก่อนจะเฉดหัวส่งเมื่อเขาสุขสมและทิ้งเธอให้เดียวดาย
“นี่มันแค่การเริ่มต้น ผมไม่ได้พิศวาสคุณสักนิด แต่ชีวิตคุณเป็นของผมนับจากนี้”
“เบน...ฉันไม่มีวันอยู่ที่นี่กับคุณ!”
“ยังจะปากดีกับผมอีกรึ พลอยพิชญา!”
เบนคำรามก่อนเลื่อนมือแกร่งขึ้นมาบีบคางมน ร่างกายอันสมบูรณ์แบบนั้นเครียดเกร็งไปหมด โดยเฉพาะส่วนกลางลำตัวที่ผงาดขึ้นมาจนน่าหวาดหวั่น เขาจะข่มขืนเธอจริง ๆ พลอยพิชญาคิดแล้วสั่นไปหมด
“นี่ยังนับว่าเป็นการปราณี ถ้าหนักกว่านี้คุณคงถูกผมฆ่าตั้งแต่ตอนอยู่เมืองไทยแล้ว ไงล่ะ...คุณอยากมาที่นี่นักไม่ใช่หรือ หมู่เกาะโลโฟเตน สรวงสวรรค์ของชาวไวกิ้ง แต่จะเป็นนรกขุมที่ลึกที่สุดสำหรับคุณ!”
“ไม่!”
พลอยพิชญาแหงนหน้าและสะดุ้งสุดตัวเมื่อเขาเสือกไสความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอโดยไม่ทันได้ตั้งรับ มันเป็นความเจ็บปวดที่ใช่แต่หญิงสาวเท่านั้นที่รู้สึก แต่ความตระหนกก็ฉาบวาบขึ้นมาในดวงตาสีน้ำเงินเข้มคลั่กเมื่อเขาทะลวงผ่านเยื่อบาง ๆ ซึ่งไม่คิดว่ามันจะหลงเหลืออยู่แล้วสำหรับผู้หญิงอย่างพลอยพิชญา
สำนึกที่ผุดขึ้นมาบอกเขาว่าเธอยังบริสุทธิ์
และหากนี่เป็นครั้งแรกของสาวไทยที่เขาอุตส่าห์ล่อหลอกมาทำลายให้หนำใจก็ควรบรรลุแก่ความต้องการแล้ว ทว่าอะไร ๆ กลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเขารู้สึกเครียดมากกว่าเดิม
“เบน...ฉันเจ็บ...เจ็บมากเหลือเกิน”
พลอยพิชญาโอดครวญอย่างน่าสงสาร เธอไม่ยอมขยับตัวเพราะกลัวจะปวดร้าวมากกว่าเก่า ความทุกข์ทรมานแผ่ซ่านไปทุกทิศทางจนเธอแทบทนไม่ไหว ชั่วแวบหนึ่งเสียงร้องไห้กระซิกก็หลอมละลายความแข็งกระด้างในหัวใจชายหนุ่มได้ชั่วขณะ
เบนโน้มใบหน้าลงไปหาอกอวบนุ่มทั้งสองที่กระเพื่อมไหวขึ้นลงและเลียดไล้ปลายลิ้นลงบนยอดถันสีชมพู เขาดูดดุนมันด้วยความรู้สึกที่แล่นปราดขึ้นมาในวินาทีนั้นว่าเขาคือเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างในกายของผู้หญิงคนนี้
“อา...อืม”
เขาเผลอครางออกมาเมื่อปลายนิ้วหนาแตะไต่ไปทั่วทับทิมเม็ดใหญ่ใจกลางเนินเนื้ออวบอิ่ม มือทั้งสองข้างเลื่อนมาบีบคลึงและลูบไล้ราวกับเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อน
“เบน..ปล่อยฉันเถอะนะคะ...ปล่อยฉัน”
ร่างเล็กบอบบางยังร้องไห้ เธอเกือบเคลิบเคลิ้มตามเขาไปแต่ก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีก
“โอว...พระเจ้า” ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นและสบนัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายที่ยังรื้นน้ำของหญิงสาวก่อนเริ่มขยับสะโพกสอบหนาเมื่อความแข็งแกร่งขยายใหญ่และเขาทำราวกับหื่นกระหายในการครอบครองนั้น
“เบน...อื้อ...อย่าค่ะ”
พลอยพิชญาหาทางเขยื้อนตัวแต่ทำได้ลำบาก ยิ่งเธอบิดตัวก็ยิ่งทำให้ความมโหฬารของเขาเคลื่อนเข้าไปลึก เบนบอกตัวเองว่าเขาหยุดไม่ได้แม้เธอจะคับแคบเกินไปและช่องทางนั้นบีบรัดเขาในทุกจังหวะแต่ก็เต็มไปด้วยความเร้าใจในแบบที่เขาไม่เคยได้สัมผัส
เขาไม่เคยพานพบกับความบริสุทธิ์ดังเช่นพลอยพิชญา แต่ทำไมต้องเป็นเธอ หญิงสาวที่เขาตราหน้าว่าเป็นฆาตกรพรากเอาชีวิตน้องชายของเขาไป
“เบนคะ...ฉันเจ็บค่ะ...ฉันเจ็บ”
“หลังจากนี้คุณจะไม่เจ็บ...พลอยพิชญา คุณจะชินกับมัน ชินกับสิ่งที่ผมจะทำกับคุณแบบนี้...ทุกคืน”
“ไม่นะคะ เบน...ไม่”
ร่างอรชรหายใจหอบเมื่อได้รู้ความคิดของเขา เหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาบนผิวตามรองอกและแผ่นหลังจนรู้สึกถึงความเปียกชื้น
ทุกคืนอย่างนั้นหรือ? แค่ครั้งแรกเธอก็แทบทนไม่ไหว ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดหวั่น แต่เธอกลับเผลอเกาะไหล่กว้างไว้แน่นเมื่อร่างสูงขยับสะโพกก่อนเสือกไสความใหญ่โตผ่านกลีบดอกไมที่รัดรึง
“อ๊า...อ๊า” พลอยพิชญาหลุดเสียงครางแหบเบา เสียงนั้นยิ่งทำให้เขาย่ามใจและเบียดแทรกเข้าไปจนลึกก่อนขยับออกมาและสอดกลับเข้าไปใหม่
ทุกอย่างเริ่มเร็วขึ้นจนหญิงสาวซึ่งนึกว่าตัวเองใกล้ตายพบกับความรู้สึกใหม่นั่นคือความเสียวซ่านที่แผ่ออกมาแทนที่ความเจ็บปวด
“โอว...อูว” เบนห่อปากเมื่อรู้สึกว่าส่วนปลายของเขาถูกดูดเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดในร่างสาว มันบีบรัดเขาตลอดเวลาจนไม่รู้ว่าจะทานทนได้อีกนานแค่ไหน ความคับแคบของเธอกำลังรัดรึงความแข็งแกร่งที่ขยายใหญ่ซึ่งอีกไม่นานเขาอาจหมดความอดทน
“เบน...อ๊า...พอเถอะค่ะ...พอแล้ว”
“คุณต้องทนได้” เบนโน้มใบหน้าลงกระซิบข้างแก้มร้อนผ่าวสีชมพูเรื่อ คนพูดพยายามรักษาน้ำเสียงให้เยียบเย็นดุดันขณะดันสะโพกเข้าหาเนินเนื้อสามเหลี่ยมกลางแกนกายสาว
“เพื่อให้ชินเวลาที่ผมเกิดความต้องการคุณขึ้นมา...ทุกเวลาและจะไม่มีคำว่าปฏิเสธ”
เธอจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร เมื่อเวลานี้ทุกอย่างไปไกลเกินขอบเขตจนไม่สามารถถอยกลับ เธอมาที่นี่เพื่ออะไรกัน เธอคิดว่ามันเป็นทะเลในฝันแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นที่กักกันจิตวิญญาณของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องรับโทษทัณฑ์ในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ
- ผู้เขียน
