บทที่ 5
“คุณพลอยคะ... คุณพลอย”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตูด้านนอกทำให้ร่างเล็กบอบบางที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงลืมตาขึ้น พลอยพิชญาค่อย ๆ ขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากแสงแดดที่ลอดเข้ามาทางผนังของกระท่อม
เช้าแล้วหรือนี่...เธอแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าหลับไปตอนไหน เมื่อคืนนี้ช่างทุกข์ทรมานจากความหนาวเหน็บ คนใจหินพาเธอมาปล่อยทิ้งไว้ในกระท่อมริมหาด ซ้ำร้ายไม่มีเสื้อผ้าหรือแม้แต่ผ้าห่มสักผืน ลมทะเลกลางคืนเหน็บหนาวเข้ากระดูก แล้วยังจะความหวาดกลัวที่ต้องอยู่คนเดียวคุกคามความรู้สึก
พลอยพิชญาแข็งใจลุกขึ้นทั้งที่ปวดเมื่อยไปหมดตามแขนขาก่อนเดินตรงไปยังประตูและพบว่า ออรูร่า ยืนคอยอยู่เบื้องนอก หญิงสาววัยสามสิบกว่าในชุดเสื้อเชิ้ตสวมทับด้วยแจ็คเก็ตหนังและสวมกางเกงสีเขียวคล้ายทหารในมือถือถุงพลาสติกยิ้มให้เธอ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพลอย เพิ่งตื่นหรือคะ?”
“เอ้อ...ค่ะ...” หญิงสาวตอบและยิ้มแหย ๆ
