บทที่ 7
ความสุขสมของเขาผ่านไปแล้ว แต่พลอยพิชญารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ต่อไป พอเบนถอดถอนตัวเองออกหญิงสาวก็ลุกลี้ลุกลนก้มลงดึงกางเกงขึ้นมาสวม
แต่ชายหนุ่มกลับทำในสิ่งที่เธอต้องตระหนก นั่นคือการช้อนร่างเปลือยขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้ววางเธอลงบนเตียงทว่าท่าทีก็ยังขาดความเป็นมิตรเช่นเดิม
“คืนนี้ผมจะนอนที่นี่”
“ไม่ได้นะคะ!”
พลอยพิชญารีบห้ามและนั่นทำให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วสงสัย เขายืนตรงหน้าร่างเล็กที่ลุกขึ้นนั่งแต่ยังไม่ยอมเก็บแก่นกายที่ผงาดขึงขัง
“ทำไมจะไม่ได้...นี่มันกระท่อมของผม”
“คุณนอนที่นี่ไม่ได้หรอกค่ะ...เพราะว่า...เอ้อ...มันไม่มีผ้าห่มสักผืน”
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มอ่อนแสงลง เขาเก็บสิ่งที่อยากถามไว้ในใจว่าเมื่อคืนพลอยพิชญานอนได้อย่างไรก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ และเอนหลังนอนโดยไม่ยี่หระ หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นแต่เขาจับข้อมือเอาไว้
“นั่นคุณจะไปไหน?”
“ฉันจะไปเอาเสื้อผ้ามาใส่ค่ะ...คุณไม่
