บทที่ 10
พลอยพิชญาฝืดเคืองขึ้นมาในลำคอ เรื่องของมาเรียสนั้นน่าเศร้า เขาจากไปโดยเธอเองก็ไม่ได้ล่ำลาหรือแสดงความอาลัยแม้แต่น้อย
“เอ้อ...แล้วคุณพลอยล่ะครับ ทำไมมาทำงานถึงที่นี่ล่ะครับ มาอยู่สกรูวาไม่คิดถึงเมืองไทยหรือครับ?”
“ค่ะ...ฉัน..เอ้อ...”
หญิงสาวพูดไม่ทันจบก็ทรุดลงไปนั่งเพราะเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมากะทันหัน คนที่ตกใจที่สุดคือแจเร็ด เขารีบเข้าไปประคองร่างเล็กทันควัน
“คุณพลอย! เป็นยังไงบ้างครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า!”
ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วงในขณะที่คนงานสองสามคนวิ่งเข้ามาดูซึ่งก็รวมทั้งเบนและดารินด้วย
“อุ๊ย! คนงานเป็นอะไรหรือคะ แจเร็ด...ดูเธอหน้าซีดมากเลยนะคะ”
ดารินปั้นหน้าทั้งที่รูอยู่แก่ใจว่าพลอยพิชญาต้องลำบากแค่ไหนกับการทำงานกลางแดด
“ไม่เป็นไรค่ะ แจเร็ด...ขอบคุณมาก...ฉันแค่ตาลายนิดหน่อยค่ะ”
หญิงสาวยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเอง แสงแดดทำให้ใบหน้านั้นแดงก่ำ เบนรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาท
