ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความสงสัยและกังวล เนื่องจากบนร่างกายของเธอนั้นเหลือเพียงแค่ชุดชั้นในสองชิ้น ในขณะที่พวกเขาอยู่ในสภาพไม่แตกต่างจากเธอเช่นกัน
หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อสายตาเหลือไปเห็นบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ร่มผ้านั้น ขนาดมันยังสงบอยู่ก็ยังนูนออกมาจนเธอถึงกับใบหน้าร้อนผ่าว
“ที่นี่ที่ไหนกัน...พวกคุณลักพาตัวฉันมาเหรอ!”
อีวานหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง จากนั้นอุ้มร่างเล็กมานั่งบนตักของตนและสวมกอดเบา ๆ
“ผมจะลักพาตัวคุณมาได้ยังไง ผมก็แค่ตามกลิ่นของคุณมาต่างหาก” ชายหนุ่มกล่าว จากนั้นโน้มใบหน้าลงจูบแก้มใสเบา ๆ
“กลิ่นเนี่ยนะ” อันดามองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ
เอริกกุมมือเล็กขึ้นและจูบบนข้อนิ้วเบา ๆ เช่นกัน
“ใช่...ก็อาหารของพวกเราส่งกลิ่นหอมซะขนาดนี้ ก็ต้องรีบมาก่อนที่จะถูกปีศาจลวงฝันตัวอื่นแย่งไปน่ะสิ”
ดวงตาสีน้ำเงินสบมองดวงตากลมด้วยความจริงจังแต่กระนั้นก็ยังคง
