“อิ่มแล้วเหรอ”
อันดาพยักหน้า
“ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นอันไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกัน” ร่างเล็กลุกขึ้นพร้อมกับหยิบกล่องข้าวของตนเองและเดินออกจากบ้านพักส่วนตัวทันที
ใบหน้ารูปสลักมองแผ่นหลังเล็กด้วยความรู้สึกสับสน ทั้งไม่เข้าใจอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของหญิงสาว และไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาต้องห่วงใยอาหารของตนเองด้วย
“เฮ้อ...” อันดาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ขณะนั่งนับเงินอยู่ในเคาน์เตอร์แลกเงินของโรงแรม
หลังจากเริ่มงานในโรงแรมได้สามวัน เธอก็ถูกผู้จัดการโรงแรมจับมานั่งในตำแหน่งน่าเบื่อเข้าเสียแล้ว ทั้งที่ไรอันต้องการให้เธอมาดูงานด้านการตลาดแท้ ๆ แต่เพราะเธอเข้าไปช่วยพนักงานที่ถูกลูกค้าโวยวายในตำแหน่งนี้ ก็เลยถูกใช้ให้ดูแลงานส่วนนี้ไปก่อน ซึ่งคนที่อยู่นิ่ง ๆ ไม่เป็นอย่างเธอย่อมรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นธรรมดา
“พี่อัน...ดูเหนื่อย ๆ นะคะ พักก่อนไหม เดี๋ยวนิดูเคาน์เตอร์ให้” นิรันดร์ พนักงานสาวน้อยวัยยี่สิบเอ่ยถามรุ่
