ช่วงบ่าย
“หนูแก้วจ้า.... พี่ไม่ไหวแล้วจ้ะ” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยบอกขึ้นในขณะที่กำลังเดินตรวจตราดูต้นกล้วยอยู่ ตอนนี้ความกำหนัดของเขาพลุ่งพล่านมากเหลือเกินอยากจะตะปบแก้วใสกินตอนนี้ในดงป่ากล้วยอันมืดทึบไม่มีคนผ่านไปมา
“ไม่ไหวอะไรเหรอคะ” หล่อนหยุดเดินแล้วหันหน้ามาถามด้วยความแปลกใจ
“พี่อยากกินหนูแก้วจังเลย ขอตรงนี้ไหมคะ” สายตาเว้าวอนออดอ้อนอย่างไม่ทนไม่ไหว เขายอมหมดทุกอย่างถ้าหากให้เขาเขมือบกินตอนนี้
“ที่ป่ากล้วยเนี่ยนะ” หล่อนแทบจะเป็นลมกับคำตอบของเขาที่มาหื่นไม่รู้จักที แถมยังเป็นป่ากล้วยอีกต่างหากถึงแม้ว่ามันจะไม่มีใครมาเห็นก็ตามแต่หล่อนก็อายเหมือนกันนะที่มาทำอะไรประเจิดประเจ้อกลางวันแสกๆ แบบนี้
“ใช่แล้วจ้ะ นะๆ พี่อยากมากเลย จะลงแดงตายอยู่แล้ว” เขาดึงร่างบางมาแนบชิดตัวแล้วจูบแก้มแดงปลั่งระเรื่อของแก้วใสด้วยความหื่นกระหายโดยไม่รอคำตอบ ขณะที่มือซุกซนเลื่อยเข้าไปในเสื้อสายเดี่ยวเคล้าคลึง
