ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องประชุมก็เปิดออก ผู้คนในชุดสูทและรองเท้าหนังก็ออกมาพร้อมกัน
ไมเคิลเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกไป ใบหน้าของเขาเย็นชาและริมฝีปากของเขาถูกปิดอย่างแน่นหนา
จู่ๆ หัวใจของแชนด์เลอร์ก็ผุดขึ้นที่ลำคอของเธอ เธอคิดในใจว่า “ดูเหมือนว่าเราไม่ได้ทำในการประมูล ในตอนนี้ ฉันควรก้มหน้าและเชื่อฟังมากขึ้น ฉันจะไม่ไปยั่วยวนเจ้านายใหญ่คนนี้หรืออย่างอื่น มันจะไม่จบลงด้วยดีสำหรับฉัน”
“ท่านประธานกวน?” แชนด์เลอร์เดินไปหาเขาและทักทายเขาอย่างระมัดระวัง
"ไปกันเถอะ." ไมเคิลเหลือบมองเธอแล้วหันหลังเดินจากไป
แชนดเลอร์เดินตามหลังเขาด้วยรองเท้าส้นสูงอย่างเร่งรีบ ไม่กล้าหายใจ
คนรอขึ้นลิฟต์เยอะมาก ไมเคิลยืนอยู่ข้างหน้า และแชนด์เลอร์ยืนอยู่ข้างหลังเขาเพราะเธอไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อปลอบโยนเขาจริงๆ
อาจเป็นเพราะความเบื่อหน่ายกับการรอลิฟต์ จู่ๆ ไมเคิลก็หันไปมองที่แชนด์เลอร์แล้วถามว่า “ทำไมคุณ
