ด้านปารารินก็กลับมาที่คอนโดนของภารัณด้วยขาที่เดินกะเผลกๆอย่างเจ็บๆเพราะล้มลงตอนที่ชนกับปิ่นแก้วที่ห้าง ทำให้ภารัณที่นั่งดูทีวีรอเธออยู่ถึงกับหันมามองปารารินอย่างสงสัยว่าเธอเป็นอะไร
“ขาเป็นอะไรทำไมเดินมาแบบนั้น ” ภารัณพูดออกไปก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปหาปารารินทันที ก่อนจะเอาถุงกระดาษของเธอมาถือแล้วเขาก็เข้าไปประคองปารารินให้มานั่งที่โซฟา
“พอดีปรางชนกับคุณปิ่นแก้วเขาที่ห้างน่ะค่ะ ก็เลยเจ็บที่ข้อเท้านิดหน่อย อื้อ” ปารารินพูดบอกไปด้วยเสียงอ่อน ก่อนจะทำท่าทางเจ็บๆออกไปอย่างอ้อนๆภารัณให้เขาใส่ใจเธอ
“ชนกับปิ่นแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ไหนผมดูสิ” ภารัณพูดบอกไปก่อนจะนั่งลงที่พื้นแล้วเอาท้าของปารารินมาเหยียบที่ขาของเขา แล้วเขาก็มองสำรวจข้อเท้าของเธอที่บวมออกมานิดหน่อย
ปารารินก็มองภารัณทำแบบนี้กับเธอด้วยท่าทีห่วงใยแล้วใจเธอมันก็เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ ทำไมเขาถึงอ่อนโยนกับเธอแบบนี้นะ แล้วแบบนี้จะไม่ให้เธอตก
