พอปิ่นแก้วเข้ามากอดแล้วศิลาก็หลับตาลงอย่างข่มใจของตัวเอง เพราะเขารักเธอมากมากจนทำให้เขายอมให้เธอทำร้ายจิตใจของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
“ปิ่นขอโทษค่ะ ปิ่นแค่พูดออกไปแบบนั้นเพราะปิ่นโมโห ปิ่นรักคุณนะคะศิลา” ปิ่นแก้วพูดบอกไปก็โอบเอวของศิลาไว้แน่น
“รักผม แต่กลับไปจูบกับนายภารัณ มันใช่เหรอปิ่น ถึงผมจะรักคุณมาก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมให้คุณทำอะไรกับคนอื่นก็ได้นะปิ่น” ศิลาพูดบอกไปอย่างทนไม่ไหว เพราะเขาไม่อยากจะยอมเธออีกต่อไป
“คืนนั้นปิ่นแค่เมา ปิ่นไม่ได้ตั้งใจจะจูบกับภามเขาเลยนะคะ เชื่อปิ่นนะคะศิลา ปิ่นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ปิ่นรักคุณนะคะศิลา ให้โอกาสปิ่นนะคะ เราสองคนกำลังจะแต่งงานกันแล้วนะคะ คุณควรจะเชื่อใจปิ่นมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอคะ ไม่งั้นเราจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันยังไง ถ้าเราสองคนไม่เชื่อใจกัน” ปิ่นแก้วพูดไปก็เดินไปยืนตรงหน้าของศิลา แล้วก็เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาอ้อนๆ
“ผมฟังคุณพูดแบบนี้มากี
