เพื่อนร้ายทวงคืนรัก

เป็นเพื่อนกันอยู่ไหม

นับดาว....

"แล้วแกจะทำยังไงต่อไป"

"ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร"

"แล้วแกกับมันต้องเจอหน้ากันทุกวันแกทำใจได้เหรอที่เห็นมันมีแฟน"

"ได้ไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ ช่วงนี้ฉันอาจจะต้องคอยหลบหน้ามันไปก่อน" โชคดีที่ฉันกับมันไม่ได้เรียนห้องเดียวกันเพราะไม่อย่างงั้นฉันคงทำตัวไม่ถูก

"เห้อฉันไม่รู้จะปลอบแกยังไงสงสารแกมากเลยอ่ะแต่ไม่เป็นไรนะแก" ยัยมิ้นเดินมาลูบไหล่ฉันเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

"ขอบใจมากนะ" ฉันคิดว่าถ้าเป็นไปได้ฉันอาจจะต้องหลบหน้าไม่เจอหน้ามันไปก่อนจนกว่าฉันจะทำใจได้

ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงพอดีเพื่อนคนอื่นๆ ในห้องทุกคนทยอยออกจากห้องไปกันจนหมดแล้วเหลือแค่ฉันกับยัยมิ้นสองคนที่ยังนั่งทำงานกันอยู่

"ฉันเริ่มหิวแล้วอ่ะเราลงไปกันเหอะ" ยัยมิ้นหันมาบอกฉันแต่ฉันยังอยากทำงานต่อให้เสร็จก่อน

"แกลงไปก่อนเลยเดี๋ยวทำหน้านี้เสร็จจะตามลงไป"

"โอเค รีบตามลงไปนะ"

"อื้มม"

หลังจากที่ยัยมิ้นไปแล้วฉันก็นั่งทำงานต่อจนกระทั่ง

"ดาว" ฉันไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

"มึงมีอะไร" ฉันถามทิศเหนือกลับไปแต่ก็ไม่ได้มองหน้ามัน

"ทำไมเมื่อเช้ามึงไม่รอกู"

"กูคิดว่าตอนนี้กูควรจะไปเองกลับเองมากกว่าจะเป็นภาระมึง"

"ภาระเชี่ยไร มึงกับกูก็มาเรียนพร้อมกันกลับพร้อมกันอยู่ทุกวัน"

"แต่ตอนนั้นมึงยังไม่มีแฟนไง แต่ตอนนี้มึงมีแฟนแล้วมึงอาจจะอยากไปรับไปส่งแฟนมึงก็ได้"

"ไม่ใช่เป็นเพราะกูปฏิเสธมึงเหรอ"

"............" ฉันเงียบเพราะที่มันพูดมาคือความจริงแต่ฉันไม่อยากตอบก็เลยเลือกที่จะเงียบ

"ดาว"

"เหนือกูขอร้องล่ะกูว่ามึงอย่ามาถามอะไรกูตอนนี้เลย มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ ไปหาแฟนมึงก็ได้"

"มึงอย่าเป็นแบบนี้ดิวะกูไม่ชอบ"

"กูก็ไม่ชอบตัวเองเหมือนกันที่เป็นแบบนี้มึงเข้าใจไหม กูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้กูไม่อยากรู้สึกกับมึงแต่มันรู้สึกไปแล้วแล้วมึงจะให้กูทำยังไง" ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วตอบมันฉันจ้องหน้ามันมันจ้องหน้าฉันแล้วเป็นฉันที่หลบสายตามันเพราะฉันกลัวตัวเองจะร้องไห้

"กูกับมึงยังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม"

"อืมมมกูยังเป็นเพื่อนมึง"

"ขอบใจกูอยากรู้แค่นี้แล่ะ" พูดจบมันก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ฉันที่พยายามเก็บซ่อนน้ำตาเอาไว้ตอนนี้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ในเมื่อมันอยากเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันก็จะเป็น

หลังเลิกเรียนฉันรีบเดินมาที่ลานจอดรถมอเตอร์ไซค์ด้วยความเคยชินแต่พอมาถึงพอเห็นรถของมันที่จอดอยู่ฉันก็เพิ่งรู้สึกตัวและจังหวะนั้นเองฉันเห็นทิศเหนือเดินมากับพี่จิ๊บด้วยท่าทางสนิทสนมฉันก็เลยรีบหันหลังกลับเพราะกลัวมันจะเห็นฉันแต่....

ปึก!!

"โอ๊ย" พอหันหลังมาฉันก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่างจนเกือบล้มดีที่มือของใครบางคนจับฉันไว้ทัน

"โอ๊ะขอโทษครับพี่ดาวผมไม่ได้ตั้งใจ" พอฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ฉันเดินชนปรากฏว่าเป็นน้องเข้ม น้องเข้มเรียนอยู่ชั้นมอสามที่ฉันรู้จักชื่อน้องเขาเพราะตอนกีฬาสีน้องขาอยู่สีเดียวกับฉันเราก็เลยรู้จักกัน

"ไม่เป็นไรพี่เดินไม่ระวังเอง" ฉันรีบบอกน้องเข้มก่อนจะรีบเดินออกมาจากลานจอดรถ

"พี่ดาวอย่าเพิ่งไปครับ" น้องเข้มตะโกนเรียกตามหลังแต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองเพราะทิศเหนือกำลังเดินมาถึงรถของเขา

"พี่ดาวทำหนังสือหล่นครับพี่ พี่ไม่เอาเหรอ" พอได้ยินแบบนั้นฉันก็รีบมองกระเป๋าในมือตัวเองปรากฏว่าหนังสือของฉันมันหล่นจริงๆ ด้วย ฉันรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งไปเอา

"ขอบใจนะจ๊ะ" ฉันก้มลงเก็บหนังสือที่พื้นเข้ากระเป๋าอย่างไวเพราะไม่ต้องการเจอหน้าใครบางคนตอนนี้

"พี่รีบอะไรขนาดนั้นครับเหมือนหลบใครอย่างงั้นแล่ะ"

"เปล่าไม่ได้หลบใครทั้งนั้น" พอเก็บเสร็จฉันก็รีบลุกแต่...

"อ้าวนั่นน้องดาวเพื่อนของเหนือนี่นา" เป็นพี่จิ๊บที่เอ่ยทักฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยทำได้แค่ยืนยิ้มพร้อมสวัสดีตามมารยาท

"เอ่อสวัสดีค่ะพี่จิ๊บ คือดาวรีบกลับขอตัวก่อนนะคะ"

"มึงจะกลับยังไง" ทิศเหนือถามฉันโดยที่มีพี่จิ๊บยืนอยู่ข้างๆ ฉันสังเกตสายตาพี่จิ๊บที่มองฉันสายตาเธอมองฉันแปลกอย่างบอกไม่ถูกหรือฉันคิดเองก็ไม่รู้

"กลับกับผมเองครับพี่เหนือ^^" ฉันรีบหันไปมองหน้าน้องเข้มทันทีด้วยความงุนงงสงสัย ฉันบอกจะกลับด้วยตอนไหน

"ฮั่นแน่กลับพร้อมกันแสดงว่าเป็นแฟนกันใช่มั้ยจ๊ะ^^"

"ตอนนี้ยังหรอกครับแต่อนาคตไม่แน่ครับพี่จิ๊บ^^"

"พูดแบบนี้หมายความว่าไง" เป็นทิศเหนือที่ถามน้องเข้มแต่น้ำเสียงของทิศเหนือมันเหมือนไม่พอใจซึ่งเป็นน้ำเสียงแบบเดียวกับที่เคยพูดเวลาที่มีคนมาจีบฉันที่ตอนนั้นฉันคิดว่าทิศเหนือมันหวงฉัน

"ก็หมายความตามที่พูดนั่นแล่ะครับไม่มีอะไรซับซ้อนเลย^^"

"จริงหรือเปล่าดาว" ทิศเหนือถามฉันแต่ฉันไม่ตอบ

"น้องเข้มพูดขนาดนี้แล้วจะยังไปถามดาวอีก ผู้หญิงก็เขินเป็นนะจ๊ะทิศเหนือ^^"

"เอ่อ น้องเข้มถ้าจะไปส่งพี่ก็ไปเลยก็ได้นะพี่อยากกลับบ้านแล้ว" ฉันไม่อยากถูกกดดันด้วยสายตาของทิศเหนือก็เลยหันไปพูดกับน้องเข้ม

"ได้เลยครับพี่ดาว" จากนั้นฉันก็เดินตามน้องเข้มมาที่รถก่อนจะซ้อนท้ายน้องจนถึงหน้าโรงเรียน

"จอดตรงนี้ก็ได้นะน้องเข้มพี่ว่ากลับเองดีกว่าไม่รบกวนเราหรอก" ฉันบอกด้วยความเกรงใจเพราะฉันกับน้องเข้มก็ไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นไปส่งบ้าน

"แต่ผมอยากไปส่งพี่นี่ครับ"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ ขอบใจนะที่มีน้ำใจ" ฉันลงจากรถทันที ที่ฉันทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้ความหวังน้องเข้ม

"พี่รู้ใช่มั้ยว่าผมชอบพี่"

"อื้มมพี่รู้เพราะแบบนี้พี่ถึงไม่อยากให้เราไปส่งที่บ้านเพราะมันจะเหมือนเป็นการให้ความหวังเรา" ฉันดูออกมานานแล้วว่าน้องเข้มรู้สึกยังไงกับฉันแต่ฉันก็ให้เขาได้แค่น้องที่รู้จักเท่านั้น เรื่องของความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ฉันเข้าใจก็เหมือนที่ฉันห้ามความรู้สึกที่มีต่อทิศเหนือไม่ได้นั่นแล่ะ