“...”
“เราอย่าคบกันเลยนะ เป็นพี่น้องกันแบบนี้ดีแล้ว”
หล่อนไม่ได้รังเกียจเขา แค่ปฏิเสธเพื่อรักษาหัวใจตัวเอง ไม่ให้เจ็บปวด ถ้าหากมารู้ในตอนหลังว่าการรอคอยไม่เกิดประโยชน์
สู้ปล่อยกันและกันให้เป็นอิสระตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า
“พี่รักดรีม” ปฐวีรวบตัวหล่อนเข้ามากอด รู้แล้วว่าหัวใจดาริกาเอนเอียงมาทางนี้ แต่เพราะหล่อนมีแผลใจที่พี่สาวตั้งท้องและเลี้ยงลูกคนเดียว ประกอบกับหน้าที่การงานของเขาที่อยู่ไม่เป็นที่ หล่อนถึงสร้างกำแพงขึ้นมาปิดกั้นความรู้สึกตัวเองไม่ให้บอกว่ารัก
เสียงโมบายเปลือกหอยกระทบกันกรุ้งกริ้งส่งสัญญาณว่ามีลูกค้าผลักประตูเข้ามาในร้าน เมจัดโต๊ะเก้าอี้อยู่ละแวกนั้นเข้าไปทักทายปฐวี ลูกค้าคนแรกที่มักจะเข้ามาทุกเช้าตามความเคยชิน
“สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่วี มาหาพี่ดรีมเหรอคะ”
“ใช่ ถ้าพี่ดรีมทำงานก็ไม่รบกวน ขอกาแฟให้พี่สักแก้วนะ”
“ได้ค่ะ เชิญพี่วีนั่งรอตรงนี้สักครู่”
เลื่อนเก้าอี้บริการลูก
