7
1103 คำ
“ขอโทษ อย่าโกรธกันเลยนะ ทำไมไม่โทรมาบอกหรือส่งเสียงเรียกหน้าบ้านล่ะ ดึกแล้วแอบย่องเข้ามาเงียบๆ ก็นึกว่าเป็นโจร เพราะคุณนั่นแหละ เล่าเรื่องผู้หญิงถูกฆ่าให้ฟังดรีมก็เลยกลัวจินตนาการว่าอาจจะเป็นโรคจิต มานั่งตรงนี้ จะทำแผลให้”
ดาริกาพนมมือไหว้อ่อนช้อยกุลสตรีศรีสยามที่สุดในชีวิต กะพริบตาออดอ้อนเขาก็ยังไม่ยอมให้เข้าใกล้ ดาริกาเตรียมยากับอุปกรณ์ทำแผลมาพร้อมแล้ว เหลือแค่ปฐวีที่ไม่พร้อม พยักหน้าให้ ปฐวีก็ยังยกมือห้ามไม่ให้เข้าใกล้เพื่อทำแผล
โธ่ ผู้ชายตัวใหญ่เหมือนช้าง จะเจ็บอะไรกันนักกันหนาแค่ถูกเตะนิดเดียว
“วันหลังจะไม่สนใจ คนเขาห่วง บอกให้เช็คความเรียบร้อยดีๆ ก็เช็คดีจัง ถึงเข้าบ้านไม่ถอดลูกกุญแจออกจากประตู ถ้าโจรตัวจริงผ่านมาเห็นคงจะหวานหมูเหมือนอำนวยความสะดวกให้เขา”
หนุ่มผู้บุกรุกต่อว่าอย่างงอนและต้องการให้ง้อ โกรธ แต่ก็ไม่ได้โกรธถึงขั้นนั้น เจ็บตัวมากกว่า ทำไมดาริกาถึงโหดนัก!
“ก็มันลืมนี่นา ทำงานหนักสมองเบลอมาก มาเถอะนะ ดรีมจะทำแผลให้ เลือดแห้งเขรอะติดเต็มหน้าแล้ว หนวดก็ยาวเป็นตอ ไม่รู้จักโกนออกให้สะอาดสะอ้าน จะว่าไม่มีเวลาก็ไม่คงไม่ใช่…”
เพราะยังเห็นตามหล่อนอยู่ได้ทุกวัน แบ่งเวลามาดูแลตัวเองบ้างก็ได้หรอก
“เลิกงอนได้แล้ว! บอกให้ขยับเข้ามาก็รีบขยับเข้ามาซะสิ จะทาไหมยา”
อย่าให้น้องโมโห ตวาดใส่ทีเดียวคนที่นั่งอีกฝั่งของโซฟาก็รีบยกบั้นท้ายเข้ามานั่งข้าง
“โหดจริงแม่คุณ มาแล้วจ้ะ” ปฐวีบอกเสียงหวาน
“ก็แค่นี้” ดาริกาจัดเตรียมชุบสำลีกับแอลกอฮอล์ ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อจะมองปากแผลเขาให้ชัดๆ ใช้สำลีก้อนนั้นเช็ดรอบแผลให้สะอาดก่อนจึงใช้แผ่นใหม่เช็ดรอยแผลโดยตรง
ดาริกายังคงน่ารักเสมอ แม้ว่าจะอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนเหมือนเด็กและใบหน้าไร้เครื่องสำอาง หล่อนยังเด็กจริงๆ นั่นแหละ อายุยี่สิบสอง ปลายปีเดือนธันวาคมถึงจะครบยี่สิบสาม ห่างจากภูมินทร์สี่ปี และที่น่าตกใจไปกว่านั้นหล่อนห่างปฐวีเก้าปี!
ปฐวีโทษตัวเองว่าเขาจะรีบเกิดเร็วไปไหนกันละเนี่ย!
“โอ๊ยๆ เบาๆ สิดรีม” ร้องครวญครางเหมือนเจ็บจะเป็นจะตายดูโอเวอร์ในสายตาดาริกา หล่อนเงยขึ้นมองก็เห็นเขาทำหน้าเจื่อนแล้วเม้มปากเป็นเส้นตรงไม่ส่งเสียงร้องมากวนใจ
ปฐวีเอนหลังหนีหลายครั้ง สลับกับพาร่างกายกำยำกลับมานั่งตรงเหมือนเดิมเพราะกลัวถูกดุ สองมือคู่นั้นยกขึ้นวางขอบโซฟาบ้าง วางบนหน้าขาบ้างก็ยังไม่หายเจ็บ จนสุดท้ายเขาเลื่อนมาวางบนหัวไหล่ออกแรงบีบๆ คลายๆ ร้องซี๊ด
“หยุดทำเสียงน่าเกลียดๆ แบบนั้นสักทีจะได้ไหม …ร้องครางอยู่ได้”
จินตนาการของผู้หญิงไม่ได้ช้ากว่าผู้ชาย เหมือนเขากำลังทำอะไรกับหล่อนยังไงไม่รู้ถึงร้องเสียงแปลกๆ แล้วเตะเนื้อต้องตัวแบบผ่อนจังหวะ
ปฐวีนิ่งไป เหมือนเพิ่งรู้ตัวแล้วเขาก็หัวเราะ
“อย่าคิดลึกสิ! อยากมือหนักเองทำไมเจ็บจะตายอยู่แล้ว หัวเราะมากก็ไม่ได้ พรุ่งนี้จะไปทำงานไหวไหมเนี่ย รับผิดชอบเลยนะไม่งั้นจะไปฟ้องน้องดาว่าน้องสาวของเขาซาดิสม์ ตีพี่ซะน่วมเลย!”
“เอามือออกไปให้พ้น” ทำตาขวางใส่แล้วยักไหล่แรงๆ สะบัดไล่ฝ่ามือใหญ่ไม่อยากให้ปฐวีทำรุ่มร่ามกับร่างกายตนเอง คนละไซซ์เลยเถอะ ต่อให้เขาเป็นเพื่อนสนิทพี่เขยก็ใช่ว่าหล่อนจะไว้ใจ
“โอเค สุภาพบุรุษอยู่แล้ว”
ปฐวีทำตาม ดึงมือสองข้างกลับมากอดอก ยื่นหน้าเข้าไปอยู่ตำแหน่งเดิมให้ดาริกาติดแผ่นแปะแผล หล่อนตั้งใจจนปฐวีมีความสุขและยิ่งมีความสุขมากขึ้นสองเท่าเมื่อมองผ่านดวงตาสวยมายังดวงหน้าสวย เลยผ่านลงต่ำไปยัง... ทรวงอกอิ่มไร้สิ่งห่อหุ้มสามารถมองเห็นปลายยอดอิ่ม
เวรเอ๊ย ไม่ได้ตั้งใจมาเห็นอะไรแบบนี้เลยจะนอนหลับไหมเนี่ย หรือต้องเปลี่ยนไปนอนในโลงแทนถ้าหล่อนถือมีดมาวิ่งไล่แทง
ปฐวีหนีภาพนั้นด้วยการหลับตาลงให้สนิทมากที่สุด แต่ผู้ชายก็ยังเป็นผู้ชายอยู่วันยันค่ำ จินตนาการดีเลิศเห็นสองเต้าสวยอยู่ร่ำไร หมอกเอ๊ย หมอกเพื่อนรัก ถ้าห้ามใจไม่ไหวฟันน้องเมียมึงเข้าให้จะว่ายังไงวะ โกรธได้แต่อย่าถึงขั้นตัดเพื่อนเลยนะ กูไม่มีใครคบ!
ปฐวียื่นมือไปหยิบหมอนมาวางบนหน้าขาเหมือนเตรียมตัวจะนอน ก็เลยสงสัย
“ง่วงนอนเหรอ …เสร็จแล้ว”
“นิดหน่อย เพลียสะสม ว่าแต่หายปวดท้องแล้วเหรอ”
กระโดดขึ้นมานั่งขัดสมาธิเต็มตัว มองดาริกาที่นำสำลีใช้แล้วไปทิ้งกับนำกล่องพยาบาลไปเก็บ
“หายแล้ว ไม่รู้เหรอว่ามีฉายาดรีมกระเพาะเหล็ก”
ดาริกาหายเข้าไปในห้องน้ำไม่ถึงสองนาทีก็ออกมา เดินเร็วผ่านหน้าเขาเข้าไปห้องนอนออกมาอีกทีในชุดที่เรียบร้อยมากขึ้น
ปฐวีแกล้งไม่สนใจ ดึงสายตากลับมามองหน้าจอโทรทัศน์ทั้งที่เขินจะบ้า ตอนนี้เขายืนไม่ได้ประเดี๋ยวจะมีบางอย่างยืนตาม
เพิ่งจะตีหนึ่งสิบห้านาที เขานอนดึกเป็นปกติก็เลยยังไม่ง่วง ปิดรายการช่องฟรีทีวีแล้วเปิดกลับมายูทูปดูรายการที่ดาริกาเปิดค้างไว้เพิ่งสังเกตว่าเป็น Vlog เที่ยวพม่า
“ไปรอบนี้จะเที่ยวด้วยเหรอ”
“ใช่ค่ะ ดูไว้คร่าวๆ เผื่อได้ไป”
“ดูคร่าวๆ ทำไม ก็แพลนเลยสิ อุตส่าห์ได้ไปทั้งทีอย่าไปแข่งเฉยๆ พม่าสวยหลายเมืองเลยนะ เคยขับรถเที่ยวเกือบหมดทุกหัวเมืองแล้ว ชอบพุกาม อารมณ์เหมือนเที่ยวอยุธย***านเรา”
“คุณมีนบอกว่าจะขอคุณแก้วให้ ถ้าท่านอนุญาตก็จะไปสักสัปดาห์ จะได้เที่ยวหลายๆ เมือง”
“แล้วไปยืนอะไรตรงนั้น เข้ามานั่งตรงนี้”
- ผู้เขียน
