หากแต่ในวินาทีที่เขากดเรียวแขนกระชับแน่นขึ้นอีก มือปลาหมึกที่ไต่วนก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง มันนุ่มนิ่มยืดหยุ่นหากแต่ปลายถันกลับชูชันตอบรับมือย้ำความแน่ใจของเขา...เธอไม่ได้สวมอันเดอร์แวร์นอน!
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
หญิงสาวพยายามดิ้นหนีเพื่อให้พ้นจากวงแขนแข็งแรงไม่ได้ตอบคำถาม ที่จริงจะเรียกว่าเธออับอายจนไม่กล้ามองหน้าเขาก็ไม่แปลกนัก
นายหัวกรินกดจมูกลงบนเส้นผมยาวสลวยผสมกลิ่นหอมอ่อนๆ เคลียอยู่กลางหลัง ทั้งอีกคนพยายามดิ้นให้หลุดพ้นพันธนาการอันแข็งแกร่งของเขา เธอยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แรงผู้หญิงร่างบางอ้อนแอ้นหรือจะสู้แรงผู้ชายอย่างเขาไปได้
“อื้อ..ปล่อยนะนายหัว” พลอยขวัญดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน เปล่งเสียงหวานร้อง
นายหัวกรินจับร่างบางในอ้อมแขนหันกลับมาอย่างช้าๆ สายตาคมกริบอีกรอบ ก็เขามองเธอเหมือนอย่างกับจะกลืนกินเธอทั้งตัว
“คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า” เสียง
