กระทั่งผ่านไปเกือบค่อนรุ่งหญิงสาวก็ผล็อยหลับไป ความปวดตึงที่มีอยู่ในตอนกลางวันก็คลายลงมากเช่นเดียวกัน แต่ก็ต้องสะดุ้งตื่นอีกครั้งจากความหนักหน่วงจากวัตถุบางอย่างทาบทับบริเวณเอว รวมถึงสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของใครบางคน ที่รดรินต้นคอของเธอ กับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่บอกให้รู้ว่าเขาไม่ได้เพิ่งเข้ามา
หากเมื่อยกคอขึ้นมองก็เจอนายหัวกรินนอนกอดเธออยู่ เขาเข้ามาในห้องนอนที่ยกให้เธอพักตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ การขยับตัวของคนป่วยทำให้คนรู้สึกตัวเร็วที่นอนข้างๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาถาม
“เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่ายังปวดแผลอยู่” ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นยกคอขึ้นถามด้วยความห่วงใย
พลอยขวัญถึงกับแปลกใจกับอาการของเขา เกิดความรู้สึกตื้นตันวูบไหวปลาบปลื้ม
“คุณเข้ามาได้อย่างไร” พลอยขวัญถามกลับ พยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมแขน แต่ด้วยสภาพร่างกายที่เพิ่งดีขึ้น พอขยับมากมันก็ยิ่งทำให้เจ็บขึ้นมาอีก
“อย่าดิ้นได้ไหม ดิ้นมากเกิด
