ผมเดินเข้าไปหาท่านงง ๆ ส้มพยักหน้าให้ผมนั่งที่ขอบเตียง
“ นั่งสิ นั่งใกล้ ๆ พ่อ ” ท่านยกมือมาจับมือผม
“ ลุงขอโทษ ยกโทษให้ลุงได้ไหมที่ดูถูกแม่เอ็งในวันนั้น ” ผมพยักหน้างง ๆ
“ ดะ.. ได้ครับ ”
“ แล้วนี่ไม่ใช่เพราะว่าเอ็งรวยแล้วลุงอยากได้ลูกเขยเศรษฐีหรอกนะ ลุงไม่คิดว่าไอ้ส้มมันจะยังรักเอ็งอยู่จนทุกวันนี้เลยลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่ได้เล่าความจริงให้มันฟัง เอาจริง ๆ ลุงลืมเอ็งไปด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าเอ็งทั้งสองคนจะยังรักกันอยู่ ”
ผมหัวเราะออกมาได้
“ นี่แกล้งผมกันเหรอครับเนี่ย ผมเครียดแทบตาย กลัวส้มจะไม่เข้าใจผม ”
“ ไอ้ขนุนมันโทรมาเล่าให้ฟังในเรื่องราวทั้งหมด พวกเราก็รู้อยู่แล้วว่าเอ็งจะต้องมา แล้วเครียดทำไม จะทำให้มันยากเพื่ออะไร ชีวิตนี้มันสั้นนัก พลัดพรากกันเป็นเรื่องของโชคชะตา การกลับมาเจอกันถือเป็นพรหมลิขิต ” ลุงพัฒน์เอื้อมมือไปจับมือส้มม
