ตอนที่ 2 ความบังเอิญ
1353 คำ
ณ.บริเวณล็อบบี้โรงแรม
มิรินเดินตามน้องสาวมาแต่ความเวียนหัวของเธอกลับค่อยๆ ทวีความมากขึ้น เธอส่ายศีรษะอยู่สองสามครั้ง
“ญา พี่เป็นไรไม่รู้ เหมือนจะเวียนหัว” มิรินเอามือกุมขมับ
“พี่ริน ตื่นเต้น หรือเครียดมากเกินไปหรือเปล่า ถ้างั้นเราไม่ต้องไปพิสูจน์ความจริงอะไรแล้วเนอะ กลับกันเถอะ”
ลิญาถอนหายใจ ก่อนเข้าไปพยุงพี่สาว
“ไหวไหมเนี่ย”
“พอไหวญา เดี๋ยวพี่ขอนั่งพักสักครู่นะ”
“บางที่พี่อาจจะแค่เครียดไปหน่อย” มิรินพึมพำ
ลิญาเข้ามาประคองพี่สาวให้นั่งพักบริเวณโซฟา
"งั้นเดี๋ยวญาไปคุยกับพนักงานก่อนว่า พี่วัฒน์อยู่ห้องไหน พี่รินรออยู่ตรงนี้นะ"
เพียงครู่เดียว ลิญาก็เดินถือคีย์การ์ดสำรองห้องพักโรงแรมมา
“ได้มาแล้วพี่ริน” ลิญาเดินยิ้มแกว่งคีย์การ์ดขึ้นมาโชว์
“หืม เค้าให้กันมาได้ง่ายๆ แบบหรอ ญา แปลกๆ นะ ญา ทำยังไงเนี่ยะ” มิรินกระซิบถามลิญา แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้
“พี่ริน ลืมแล้วหรอ เราเป็นใคร เราตระกูลเศตากุล เชียวนะ และนี่ญา น้องสาวพี่นะ ลูกค้า VIP ของที่นี่”
ลิญายิ้มมั่น
“อ่อ.....”
ไม่ทันที่เธอจะคิดอะไร ลิญาก็ดึงแขนเธอไปยังบริเวณหน้าลิฟต์
พนักงานโรงแรมที่จะนำทั้งคู่ไปยังห้อง ถูกลิญาไล่บอกไม่ต้องตามไป เธอมาบ่อยสะดวกที่จะไปเองมากกว่า
“ไปเถอะพี่ เสียเวลาเยอะแล้ว ไปตอนนี้น่าจะได้เวลาเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี”
“ญา พี่ว่า หรือเราจะกลับกันก่อนดีไหม พี่เหมือนจะปวดหัวมากขึ้น" มิรินเริ่มลังเล
เธอเอามือกุมที่ศีรษะ เริ่มเซจนเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่
“พี่ริน จนได้คีย์การ์ดมาแล้ว พี่จะกลับเนียะนะ โอเค กลับๆ ทีหลัง ญาไม่เรียกออกมาล่ะ เสียเวลากินเหล้า”
ลิญาชักสีหน้าไม่พอใจ
มิริน มองสีหน้าน้องสาว ก่อนจะรวบรวมแรงที่เหลือ
“โอเคจ๊ะ ญา พี่ไหว ไปกันเถอะ” ไหนๆ น้องสาวก็ตั้งใจทำเพื่อเธอขนาดนี้ครั้นจะมาปฎิเสธเอาตอนนี้ก็กลัวจะเสียเรื่อง
ลิญาเข้าประคองพี่สาวที่เริ่มจะเซ ด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง เผลอไปชนเข้ากับผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่รอลิฟต์อยู่ จนกระเป๋าตกเกลื่อนลงพื้น
“โอ้ย ตายแล้ว ทำไมไม่ระวังกันเลยเนียะ” สาวสวยผมลอน ในชุดรัดรูปสีแดงสด บ่นโวยวายพลางก้มลงเก็บข้าวของ
“ขะ..ขอโทษค่ะ” มิรินรีบโค้งขอโทษทั้งที่ตัวเธอเองก็แทบจะยืนทรงตัวไม่ไหวแต่ก็ก้มลงเก็บของเช่นกัน
“เอ๊ะ ก็พี่สาวฉันไม่ตั้งใจ เห็นไหมว่าเค้าไม่สบาย” ลิญาโวยวายจนมิริน ต้องสะกิดแขนเธอเพื่อดึงสติ
ติ้ง....
เสียงลิฟต์ดังขึ้น สาวสวยชุดแดง เก็บของเสร็จรีบลุกขึ้น พร้อมขยับชุดกระโปรงของเธอให้เข้ารูป ปรายตามองสองพี่น้อง ก่อนมองเชิดก้าวเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดปิดลิฟต์ทันที
“ไร้มารยาท” ลิญาบ่นตามหลัง “ทำยังกับจะอยากขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกับมัน”
ติ้ง.... เสียงลิฟต์อีกตัวดังขึ้น
“ป่ะ พี่ริน เราไปลิฟต์ตัวนี้ “ เธอพยุงพี่สาวเธอเข้ามาในลิฟต์ ก่อนมองคีย์การ์ดในห้อง และกดไปยังชั้นสูงสุดของโรงแรมทันที
ลิญาพยุงพี่สาว ที่กำลังเดินโงนเงนจนแทบทรงตัวไม่ไหว
--------------------------
ณ.ชั้นบนสุดของโรงแรม ในโซน penthouse เป็นที่รองรับเฉพาะแขก VIP ส่วนตัว มีจำนวนไม่กี่ห้อง
ลิญาประคองมิริน พากันเดินเข้ามาภายในห้อง สายตาสอดส่ายมองไปรอบๆ ห้อง
แต่ทว่า...ภายในห้องกลับว่างเปล่า
“ไม่เห็นมีใครเลยญา” มิรินรู้สึกแปลกใจ
“สงสัย พี่วัฒน์ไหวตัวทัน หนีไปแล้วแน่ๆ เลย แต่นี่ยังไม่ได้เวลาcheck out เลยนะ น่าจะรู้ตัวหนีกันไปแล้วล่ะ ”
ลิญาบ่นก่อนหันมามองหน้าพี่สาว ที่ใบหน้าของเธอในตอนนี้ แลดูซีดเผือดลงกว่าเดิม
“พี่รินไหวไหม หน้าซีดมากเลย เอางี้ในเมื่อห้องนี้ไม่มีใคร พี่ก็นั่งพัก สักพักก่อนดีไหม เดี๋ยวญาจะออกไปดูยาแก้เวียนหัวมาให้”
“อืม อยู่ดีๆ ก็เวียนหัว ...แต่แน่ใจนะ ว่าห้องนี้ไม่มีใคร” มิรินถามแบบไม่แน่ใจ แต่นาทีนี้เธอเวียนหัวมาก เวียนหัวจนราวกับจะทนไม่ไหว
ลิญาพาเธอประคองมานั่งที่เตียง แต่เพียงครู่ เธอก็ทรงตัวไม่ไหว ค่อยๆ ล้มตัวลงไป
อะไรนะที่ทำให้เธอง่วงแบบนี้.....
มิริน ได้แต่คิด ก่อนสติจะค่อยๆ วูบไป ....
ลิญายืนจ้องมองพี่สาวที่หลับใหล ก่อนปรับท่าทางพี่สาวของเธอให้นอนในท่าสบายยิ่งขึ้น สีหน้าที่แสนห่วงใยเมื่อสักครู่ แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มมุมปาก
“พี่สาวที่แสนดีของฉัน หลับง่ายจริง พักผ่อนสักครู่นะคะ” ลิญายิ้ม
“อยากรู้นัก ถ้าเกิด ว่าที่เจ้าสาวมานอนอยู่กับผู้ชายคนอื่นก่อนแต่งงาน พี่วัฒน์ ยังอยากจะแต่งงานลงอยู่หรือเปล่าน้อ”
ลิญาหมุนตัวเดินออกจากห้องไปด้วยรอยยิ้ม เธอเดินหมุนคีย์การ์ดอย่างอารมณ์ดี ก่อนโทรหาเพื่อนชายของเธอ
“ว่าไง กริช ทำไร เมาอยู่หรือเปล่าเพื่อน อยากพักจากเหล้า แล้วมาทำอะไรดีๆ กว่ากินเหล้าไหมล่ะ"
เมื่อปลายสายส่งเสียงตอบรับชอบใจ
ลิญาก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
"เมื่อกี้ ฉันเห็นนายมองพี่สาวฉันตาเป็นมัน นายสนใจพี่สาวฉันใช่ไหมล่ะ ตอนนี้เธอนอนรอนายอยู่ที่ชั้น VIP ของโรงแรม ถ้านายสนใจ อยากพาพี่สาวฉัน ขึ้นสวรรค์ก็ออกมารอฉันที่ล็อบบี้ตอนนี้เลยนะ ด่วน”
ลิญากดวางสาย เดินออกมาจากลิฟต์อย่างอารมณ์ดี
อย่างน้อยฉันก็จองห้อง VIP สำหรับคืนแรกของพี่สาวคนดีของฉันเลยนะ ลิญายิ้มเยาะอยู่ในใจ
กริช หนุ่มเพลย์บอยจอมกะล่อนออกมายืมยิ้มรออยู่หน้าล็อบบี้ ราวกับหมาป่าที่รอเวลาตะครุบเหยื่ออันโอชะ
“หวังว่า นายจะมีความสุขในค่ำคืนนี้นะเพื่อนรัก”
ลิญาส่งคีย์การ์ดให้กับเพื่อนชายของเธอ
“แหม พี่สาวเพื่อนทั้งที ฉันจะจัดให้หนักไม่ให้ได้พักเลย รับรอง” กริชตอบพลางคว้าคีย์การ์ดหมับ
ทันทีที่เขาคว้าได้ กริชรีบเดินมาที่หน้าลิฟต์ เขาเดินวนไปเวียนมา ผิวปากเล่น มือหมุนคีย์การ์ดไปมาอย่างอารมณ์ดี ไม่ทันได้ระวังตัว จนเดินถอยหลัง ไปชนกับชายใส่สูทชุดดำกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา
“โอ๊ะ โว้ยยย เหี้ยไรวะ” กริชโวยวาย
คีย์การ์ดในมือเขาตกกระเด็นออกไปไกล พร้อมๆกับ คีย์การ์ดของชายชุดดำที่ถือไว้มือในกระเด็นไปเช่นกัน เขารีบวิ่งไปคว้าคีย์การ์ดหยิบสะเปะสะปะโดยไม่ทันสังเกตว่า อันไหนเป็นของเขา
พอหันมาสังเกตชายกลุ่มนั้นที่เขาชน ถึงกับผงะ
กลุ่มชายใส่สูทชุดดำ แต่ละคน สูงไม่ต่ำกว่า 180 เซนติเมตร หุ่นแต่ละคนราวกับรูปปั้นประติมากรรม
ส่วนชายอีกคนใส่สูทสีเทาเข้ม ยืนอยู่ตรงกลาง เพียงมองแวบเดียว ก็รู้สึกถึงรังสีอำมหิตบางอย่าง
กริชกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนรีบก้มหัวขอโทษ ด้วยรู้ซึ้งว่า คนกลุ่มนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่
เสียงลิฟต์ดังขึ้น กลุ่มชายทั้ง 5 คน ก้าวเข้าไปในลิฟต์ กริชยังคงยืนสั่นไม่กล้าตามเข้าไป เขาตัดสินใจรอลิฟต์ตัวถัดไปดีกว่าเข้าไปเสี่ยงให้ตัวเองชะตาขาด
“เหี้ยยย มาเฟียที่ไหนวะเนียะ” กริชพึมพำ “เกือบตายแล้วไหมกู"
----------------------
- ผู้เขียน
