ตอนที่ 9
848 คำ
EP.09
แม้ไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ปลายรุ้งก็รู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งดีแน่ เรี่ยวแรงที่มีเพียงน้อยนิดแต่หล่อนก็จะดิ้นให้หลุด แต่เขากลับรวบฝ่ามือหล่อนและชูไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ท่อนขาก็ทาบทับขาไม่ให้หล่อนดิ้นหนีไปทางไหนได้
“ไม่นะคะ คุณอนวัทย์ ไม่นะคะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันยอมหย่าให้คุณแล้ว นะคะ เราไปหย่ากันวันนี้เลย นะคะ ฉันยอมแล้ว”
ปลายรุ้งมองผู้ชายที่อยู่เหนือร่างหล่อนผ่านม่านน้ำตา ผู้ชายคนนี้หล่อนหลงรักเขาเหลือเกิน แต่ต้องห้ามใจที่สุดเพราะเขาเป็นคนรักของพี่สาว แม้เขาจะใจดีและสุภาพกับหล่อนเสมอ แต่หล่อนก็ต้องท่องไว้ว่านั่นเป็นเพราะหล่อนเป็นน้องสาวของคนรัก แต่ตอนนี้เมื่อเขากลับกลายมาเป็นสามีทางนิตินัย และกลับกลายเป็นผู้ชายที่รังเกียจเหยียดหยามหล่อนเหลือเกิน แม้ใจจะต่อต้านสิ่งที่แม่ขอให้ทำ แต่ส่วนลึกในสำนึกฝ่ายร้ายหล่อนก็ยังแอบหวังว่าจะทำให้เขารักหล่อนได้ในสักวัน แต่สถานการณ์ตรงหน้านี้ไม่ใช่เลย ผู้ชายคนนี้ยังคงรังเกียจหล่อนและราวจะเกลียดเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า เพราะเขาทำรุนแรงและคุกคามหล่อนทั้งทำพูดและการกระทำ
“พี่อาร์ต... ปล่อยรุ้งนะคะ รุ้งยอมทุกอย่างแล้ว รุ้งยอมหย่าให้...”
ทว่าคำอ้อนวอนจำต้องชะงักเพราะดวงตาคมเข้มที่ทอดมองมามีแววประหลาดที่ปลายรุ้งไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของอนวัทย์มาก่อน เขาจะก้มหน้าต่ำลงมาหา ดวงตากวาดสำรวจใบหน้า ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากจนหล่อนต้องเม้มเข้าหากันแน่น หัวใจหล่อนเต้นตึกตักจนแทบจะกระโจนออกจากอก เมื่อเขาก้มชิดลงมาอีก
“มันช้าไปแล้วปลายรุ้ง ฉันถือว่าลงเงินไปแล้วต้องได้กำไร”
“พี่อาร์ต... อื้อ...”
ความอุ่นวาบที่จาบจ้วงลงมามันรุนแรงร้อนรุ่มจนปลายรุ้งทำอะไรไม่ถูก ก่อนสมองจะร้องสั่งให้หล่อนต่อต้าน สองแขนยกขึ้นผลักไสอกแข็งแกร่ง แต่เขากลับไม่ขยับเขยื้อนเลย
อนวัทย์ยังคงบดเบียดริมฝีปากลงมาให้เจ็บ ฝ่ามือข้างหนึ่งบีบข้อมือหล่อนแน่น อีกข้างตะปบลงที่เต้าอวบพร้อมออกแรงขยำหนักหน่วงจนหล่อนเบิกดวงตากว้าง อ้าปากจะร้องอุทาน ทว่านั่นกลับทำให้ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามา
“อื้อ...”
“อืม...”
เสียงงึมงำในลำคอเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากหวานได้สำเร็จ อนวัทย์ดูดกลืนกัดกินลิ้นนุ่มอย่างหื่นกระหาย ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความตะกละตะกลามอย่างลืมตัว ไม่คาดคิดว่าปลายรุ้งจะหวานได้มากเท่านี้ เขาบีบเคล้นเต้าใหญ่เต็มไม้เต็มมือรุนแรงขึ้น เพราะปลายรุ้งจุดติดความกระสันอยากในตัวเขาให้ลุกโชติช่วง ยิ่งจูบก็ยิ่งหวาน ยิ่งหวานท่อนล่างของเขาก็ยิ่งแข็งขืน และหล่อนที่เริ่มโอนอ่อนผ่อนตามก็ทำให้เขาถึงกับครางในลำคอ
“อืมมมม... เธอมันนังแม่มด ปลายรุ้ง...”
เสียงทุ้มคล้ายคำรามที่ดังอยู่ข้างหูฟังดูว่าเขาต่อว่าแต่ทำไมปลายรุ้งถึงรับรู้ถึงความซาบซ่านไปทั้งหัวใจ จากที่ต่อต้าน ร่างกายหล่อนก็รับไม่ไหว เพราะมันร่ำร้องอยากให้เขาสัมผัสหล่อนให้มากกว่านี้ หล่อนอยากให้เขาแตะต้อง อยากให้เขาจูบ อยากให้เขาพูดคำใดก็ได้ จะร้ายกาจกว่านี้ก็ได้ หากเขาไม่ออกไปห่างจากตัว
“อืม... อ้า... พี่อาร์ต...”
ปลายรุ้งผวาเฮือกเมื่อริมฝีปากรุ่มร้อนของอนวัทย์ซุกไซ้ไปทั่วลำคอระหง จมูกโด่งของเขาคล้ายจะดอมดมกลิ่นเนื้อสาวจนหล่อนได้ยินเสียงเขาหายใจฟึดฟัด
“อ้า...” หล่อนรู้สึกดีเหรอเกิน เหมือนจะรู้ว่าเขาทรมานแต่ช่างเป็นความทรมานที่หอมหวาน
อนวัทย์ซุกไซ้จมูกดอมดมความหอมจากผิวเนียนละเอียด เขาได้กลิ่นแป้งเด็กจางๆ ผสมกลิ่นเหงื่อน้อยๆ ที่ราวจะผุดขึ้นมาจากทุกรูขุมขน เหงื่อชื้นๆ ที่คงเพิ่งแตกพลั่กก็ตอนที่หล่อนก้าวเข้ามาในนี้ ทว่ากลิ่นนั้นกลับยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากสูดดมตรงอื่น กลิ่นที่โผล่พ้นเสื้อผ้ายัง... หอม... ได้ขนาดนี้ แล้วกลิ่นที่อยู่ใต้ร่มผ้าจะให้ความหอมได้มากแค่ไหน
“อะ! อ้า... พี่อาร์ต...”
เสียงครางกระเส่าร่ำร้องราวจะเร่งเร้าให้เขาเร็วกว่านี้ นั่นทำให้อนวัทย์เหยียดยิ้มที่มุมปาก ปลายรุ้งร้อนเร็วตามที่เขาคิดไว้จริงๆ และเขาอยากรู้แล้วว่าหล่อนจะร้อนแรงได้มากแค่ไหน ปลายลิ้นจึงตวัดเลียไล้ไปตามผิวเนื้อสลับกับจูบหนักๆ ตรงจุดนั้น ท่ามกลางเสียงครางกระเส่ากับเรียกชื่อเขาระรัวเร็ว
- ผู้เขียน
