'ลูกไม้'มาเฟีย

ความไม่เข้าใจ

“เอ่อ...มีอะไรเหรอครับ...คุณมุก” แอลหันกลับมาตามเสียงเรียก

“รบกวนพี่แอลช่วยจองตั๋วเครื่องบินให้มุกกลับพร้อมคุณพ่อและคุณแม่ด้วยนะคะ...ขอบคุณค่ะ” หนูมุกพูดแค่นั้นพร้อมรอยยิ้มและเดินขึ้นบันไดตาม เฮเลนแม่บ้านไป แต่ก่อนจะไปปิ่นมุกวิ่งเข้าไปกอดคุณพ่อกับคุณแม่พร้อมกล่าวและจุ๊บกู๊ดไนท์ทั้งสอง โดยทำมองไม่เห็นผู้ชายที่สำคัญอีกคนนามว่า อลัน

อลันมองตามด้วยความรู้สึกที่เสียงในคอที่จู่ๆมันก็หายไปพร้อมกับแผ่นหลังของสาวน้อยที่สำคัญที่สุดในชีวิต ในขณะที่อลันกำลังคิดว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างไร

“พ่อไม่รู้หรอกนะว่า...สาเหตุมาจากอะไร...และพ่อจะไม่ถามด้วย...ลูกต้องแก้ปัญหานี้ด้วยตัวเอง” เอกวุฒิพูดพร้อมกับตบบ่าชายหนุ่มที่เขารักไม่ต่างไปจากลูกเขาเอง และเขาก็รู้จักอลันดี ก็เขาเลี้ยงอลันมาตั้งแต่ที่อลันคลอดได้เพียงสองวัน และเดินกลับห้องไปพร้อมกับโอบเอวภรรยาสุดรัก ‘คุณแม่นีออนง ที่หันมายิ้มให้กำลังใจอลัน

“เฮ้ย!...” อลันถอนหายใจและเดินขึ้นบันไดไปตามทิศทางที่หนูมุกเดินนำไปก่อนหน้านี้ และเมื่อมาถึงประตูห้องนอนของเขากับหนูนมุก อลันเปิดประตูแต่เมื่อผลักเข้าไปภายในห้องมืดมิดไร้บุคคลที่ตั้งใจมาหา อลันเดินออกจากห้องมาทันที และเดินไปอีกด้านฝั่งห้องนอนแขกก็เจอกับเฮเลน เดินออกมาจากห้องนอนแขกพอดี

เฮเลนเมื่อเห็นเจ้านายเดินมาก็หลีกทางให้พร้อมขอตัว อลันพยักหน้าอนุญาต และเดินเข้าห้องไป

“หนูมุก...พี่ขอโทษ” ประโยคแรกที่อลันเอ่ยพูดกับหนูมุก ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องและพบว่าเธอกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำ หนูมุกเพียงแค่หันมาตามเสียงนั้น แต่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆกับคำพูดนั้นของอลันและเดินเข้าห้องน้ำไป อลันได้แต่มองตามอีกครั้งด้วยแววตาที่เครียดอย่างเห็นได้ชัด

เขายอมรับว่าไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะตั้งแต่จำความได้หนูมุกไม่เคยโกรธเขาเลย เขากับเธอตัวติดกันยิ่งกว่าแฝดอินจันซะอีก ไม่ว่าเขาจะทำอะไรหนูมุกจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาในทุกๆเรื่อง และแน่นอนเรื่องนี้หนูมุกต้องโกรธเขาแน่นอน แต่เนื่องจากเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ยอมรับเลยว่าเด็กสาววัยสิบเจ็ดทำเขาเสียการควบคุมตัวเองไปเลย

อลันเดินออกจากห้องนั้นและเดินกลับห้อง เขาทำภารกิจเดียวกับหนูมุก คืออาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็เดินออกจากห้องนั้น มุ่งหน้าไปยังห้องที่จากมาเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เปลี่ยนความตั้งใจแรกว่าจะเข้าห้องสมุดเพื่อศึกษาธุรกิจของคุณตาทวดไมเคิลที่เสียไปเมื่อประมาณห้าปีก่อน ซึ่งเขาจะต้องรับช่วงต่อจากพ่อที่มอบทุกอย่างให้เขาทั้งหมด ในส่วนของคุณตาทวดไมเคิล และส่วนที่พ่อเขาสร้างด้วยตัวเขาเอง พ่อได้จัดการแบ่งมาให้เขาครึ่งหนึ่งเป็นผู้ดูแลต่อไป

แต่เมื่ออลันผลักประตูเข้าไปทั้งห้องมืดมิด เขาจ้องไปที่เตียงนอนขนาดใหญ่ก็เจอกับหนูมุกที่ทำเหมือนเข้าสู่นิทราไปแล้ว อลันเข้าไปอย่างเงียบๆและช้อนตัวหนูมุกไว้ในอ้อมแขน เดินออกจากห้องนั้นไปกลับไปยังห้องนอนของเขากับเธอ เพราะเขารู้ว่าทั้งเขาและหนูมุกคงนอนหลับไม่สบายแน่นอน ถ้าอยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ต้องแยกห้องนอน เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาทั้งสองคนนอนห้องเดียวกันโดยตลอด มาแยกกันก็ตอนที่ต้องแยกกันอยู่คนละประเทศ แต่เมื่อหนูมุกปิดเทอมทุกครั้งก็จะเป็นฝ่ายบินมาหาเขาที่อังกฤษ เพราะเขาไม่มีเวลากลับเมืองไทยเพราะต้องเรียนและศึกษาการทำงานทันทีตั้งแต่อายุสิบห้า และเมื่อหนูมุกบินมาหาเขาก็ต้องนอนห้องเดียวกันตลอดและจะตามติดเขาไปทุกที่

“หนูมุก...รู้นะว่ายังไม่หลับ”

“………” เงียบ ไม่มีการตอบรับใดๆจากหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ

“แน่ใจนะ...ว่าไม่อยากคุย”

“………” เงียบตามเคย แม้แต่การหายใจยังไม่มีการแสดงให้เห็น

“งั้นพี่ถือว่า...หนูมุกไม่มีปัญหา...กลับประเทศไทยตามกำหนดเดิม”

“ไม่!” หนูมุกลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาทางอลันที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

“แล้วเป็นอะไร?” อลันถามออกไปทำเป็นทองไม่รู้ร้อน พร้อมนอนลงเอาแขนหนุนศรีษะ เพราะเขาสบายใจแล้ว เพียงแค่หนูมุกยอมพูดและหันมามองเขาอีกครั้ง ให้เธอโวยวายยังดีเสียกว่าทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตน

“หนูมุก...ไม่ชอบให้พี่อลันจูบผู้หญิงคนอื่น” หญิงสาววัยสิบเจ็ดพูดออกไปตามความรู้สึกที่แท้จริง

“พี่ไม่ได้จูบ” อลันตอบแบบหน้าตาเฉย ก็เขาไม่ได้จูบซาบีน่าจริงๆ

“พี่อลัน!...” หนูมุกตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างเหลืออด และโกรธที่เขาทำเป็นไม่เดือดร้อนไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลยแม้สักนิด หนูมุกมองอลันและตัดสินใจจะออกจากห้องนี้ เพราะตอนนี้เธอไม่อยากเห็นหน้าพี่อลันของเธอแล้ว

“อ๊ะ!...ว้าย...” แต่แล้วหนูมุกก็ต้องร้องออกมา เมื่อจังหวะที่เธอกำลังลงจากเตียง อลันกลับรั้งเอวเธอไว้จนหนูมุกเสียหลักล้มตัวลงนอน อลันขยับตามโดยทันทีจนตอนนี้หนูมุกอยู่ใต้ร่างเขาหลับตาด้วยความตกใจจากการถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

อลันยังคงค้างอยู่อย่างนั้นแต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าหวานผิวอมชมพูของหนูมุก หนูมุกนับเป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาสวยน่ารักคนหนึ่ง เขายังจำได้เมื่อตอนที่เธออายุสิบห้า มีแมวมองมาทาบทามให้เธอไปเป็นนักแสดง ที่เขารู้เพราะว่าตอนนั้นหนูมุกยังไม่ได้ตอบตกลง และโทรมาปรึกษาเขาและแน่นอนเขาให้เธอ ปฎิเสธทันที ใครจะยอมให้ชายอื่นมาแตะต้องหนูมุกไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายและสายตา หลังจากนั้นเขาก็เลยไปขอบอดิการ์ดของพ่อเพื่อที่ส่งไปเมืองไทยให้คอยจับตาดูหนูมุก และคอยจัดการเพื่อนชายคิดไม่ซื่อกับเธอ ถ้าใครที่คิดมากกว่าเพื่อนห่างๆ เป็นต้องจัดการให้คิดให้ถูกต้องว่าหนูมุกเป็นได้แค่เพื่อนห่างๆของเพศตรงข้ามเท่านั้น

หนูมุกค่อยๆลืมตา หน้าของอลันก็อยู่ใกล้ๆพร้อมรอยยิ้ม “พี่พูดจริงๆ”

“คนบ้า...พูดมาได้ว่าไม่ได้จูบ...ทั้งปากทั้งตัวติดกันมดยังวิ่งผ่านไม่ได้เลย” หนูมุกพูดด้วยความรู้สึกผิดหวังเป็นที่สุด และน้ำตากำลังจะไหลออกมาเพราะความเสียใจ

“เฮ้!...หนูมุกอย่าร้องนะ...พี่ไม่ได้จูบกับซาบีน่าจริงๆ...นั้นไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ” อลันพูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหาหนูมุก และค่อยๆสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากแดงนั้นด้วยริมฝีปากหนาของเขา

หนูมุกหัวใจเต้นแรงเพราะนี้เป็นจูบแรกของเธอ และแน่นอนมันก็มีไว้เพื่อชายคนนี้เท่านั้น แต่เพียงว่ามันเร็วเกินไป แต่หนูมุกก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเปิดรับสัมผัสนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรงพร้อมกับตัวสั่นเล็กน้อย