“ขอบคุณครับ...” อลันกล่าวออกไปและรอให้ปลายสายวางไปก่อนจะปิดหน้าจอเครื่องมือสื่อสารในมือ รอยยิ้มเล็กๆเผยออกมา แต่ใครก็ตามที่ได้เห็นรอยยิ้มก็จะตรึงสายตาจับจ้องไม่อยากหลบหลีกไปได้โดยเฉพาะเพศตรงข้าม แต่รอยยิ้มนี้มันเป็นของหญิงสาวเพียงคนเดียว ‘ปิ่นมุก’
อลันลุกจากเก้าอี้แต่เขาเดินไปยังเตียงนอนเล็กๆในห้องสมุดนี้ตรงมุมห้องข้างผนังติดหน้าต่าง และที่นี่ก็เป็นอีกที่ที่หนูมุกมักจะชอบมานอนเล่น ยามที่เขาต้องนั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำในช่วงเวลาการปิดเทอมของหนูมุก ก่อนที่จะเกิดเหตุสามปีที่ผ่านมา เธอก็ต้องมาอยู่ในห้องนี้เช่นกัน อลันล้มตัวลงนอนยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาหนุนศีรษะของตัวเองไว้และปิดเปลือกตาลงเข้าสู่นิทราทันที เพราะเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะเล่นสงครามประสาทกับ ‘ดวงใจ’ของตัวเอง ที่มีนามว่า ‘ปิ่นมุก’
“ไปแล้วเหรอค่ะ?” หนูมุกร้องออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อลงมาข้างล่างเมื่อได้เวลามื้อเช้าของเช้าวันใหม่ และไม่เ
